Parafia św. Bartłomieja Apostoła w Bieruniu Starym: Różnice pomiędzy wersjami
Nie podano opisu zmian |
(dr) Znacznik: Ręczne wycofanie zmian |
||
| (Nie pokazano 7 wersji utworzonych przez 2 użytkowników) | |||
| Linia 9: | Linia 9: | ||
Z czasem przy tej trasie powstała nowa osada, którą zaczęto nazywać '' Nowym Bieruniem ''. W 1853 roku wybudowano tam linię kolejową łączącą Śląsk pruski z austriackim. Napływ nowych grup zawodowych przyniósł rozwój nowej kolonii. Dla odróżnienia, starszą część miasta nazwano '' Bieruń Stary''. | Z czasem przy tej trasie powstała nowa osada, którą zaczęto nazywać '' Nowym Bieruniem ''. W 1853 roku wybudowano tam linię kolejową łączącą Śląsk pruski z austriackim. Napływ nowych grup zawodowych przyniósł rozwój nowej kolonii. Dla odróżnienia, starszą część miasta nazwano '' Bieruń Stary''. | ||
Przełom XIX i XX wieku to czas rozwoju i industrializacji. W 1924 roku dokonano elektryfikacji miasta. W latach 1975 - 1991 Bieruń stanowił dzielnicę Tychów. W 1991 roku odzyskał samodzielność stając się gminą o statusie miejskim. 13 lutego 2004 miejscowość otrzymała swojego patrona – [[św. Walenty| św. Walentego]]. | Przełom XIX i XX wieku to czas rozwoju i industrializacji. W 1924 roku dokonano elektryfikacji miasta. W latach 1975 - 1991 Bieruń stanowił dzielnicę Tychów. W 1991 roku odzyskał samodzielność stając się gminą o statusie miejskim. 13 lutego 2004 miejscowość otrzymała swojego patrona – [[św. Walenty|św. Walentego]]. | ||
==Historia parafii== | |||
==Historia parafii == | Na terenie Bierunia Starego znajdują się dwa kościoły: parafialny św. Bartłomieja Apostoła oraz drewniany [[Kościół pw. św. Walentego w Bieruniu|kościółek pw. św. Walentego]] z XVII wieku. Ważną wiadomość o kościele św. Bartłomieja znajdujemy u Jana Długosza w księdze dochodów (Liber Beneficiorum) (1450). Druga wiadomość, wcześniejsza od Długoszowej (bo z 1441 roku), przekazuje imię wikarego bieruńskiego - Bartłomieja. Na tej podstawie można budowę kościoła datować najwcześniej na okolice 1440 roku. | ||
Na terenie Bierunia Starego znajdują się dwa kościoły: parafialny św. Bartłomieja Apostoła oraz drewniany [[Kościół pw. św. Walentego w Bieruniu|kościółek św. Walentego]] z XVII wieku. Ważną wiadomość o kościele św. Bartłomieja znajdujemy u Jana Długosza w księdze dochodów (Liber Beneficiorum) (1450). Druga wiadomość, wcześniejsza od Długoszowej (bo z 1441 roku), przekazuje imię wikarego bieruńskiego - Bartłomieja. Na tej podstawie można budowę kościoła datować najwcześniej na okolice 1440 roku. | |||
Pierwszy bieruński kościół był drewniany, otoczony cmentarzem. Przez kilka stuleci stanowił filię [[Parafia św. Klemensa w Lędzinach|kościoła lędzińskiego]]. Jego usamodzielnienie nastąpiło między 1638 a 1645 rokiem. W 1677 roku kościół został doszczętnie strawiony przez pożar, a jego funkcje zaczął pełnić istniejący już kościółek św. Walentego. | Pierwszy bieruński kościół był drewniany, otoczony cmentarzem. Przez kilka stuleci stanowił filię [[Parafia św. Klemensa w Lędzinach|kościoła lędzińskiego]]. Jego usamodzielnienie nastąpiło między 1638 a 1645 rokiem. W 1677 roku kościół został doszczętnie strawiony przez pożar, a jego funkcje zaczął pełnić istniejący już kościółek św. Walentego. | ||
W 1679 roku proboszczem parafii został mianowany ks. Jan Herbst, który od początku swego duszpasterzowania starał się o odbudowę zniszczonego kościoła. Już w maju 1680 roku stanęły fundamenty, a 22 grudnia tego samego roku nastąpiła konsekracja nowego obiektu. Uroczystościom przewodniczył [[Szafrański Franciszek|ks. Franciszek Szafrański]], dziekan pszczyński. Kościół wybudowany przez ks. Herbsta stał zaledwie sto lat. Rosnąca liczba parafian, polepszenie się statusu miasta spowodowały, że podjęto decyzję o wybudowaniu w Bieruniu nowego, masywniejszego i większego kościoła. Ten z kolei utrzymany był w stylu ludowego baroku, murowany, kryty gontem, z trzema wejściami. Posiadał w sumie 12 okien. Główny ołtarz poświęcono patronowi parafii, natomiast boczne zadedykowano Najświętszej Maryi Pannie i [[Św. Antoni Padewski|św. Antoniemu]]. Z południowej strony prezbiterium znajdowała się zakrystia, od strony północnej kaplica [[św. Barbara|św. Barbary]]. Wieżę i sygnaturkę pokryto blachą. | W 1679 roku proboszczem parafii został mianowany ks. Jan Herbst, który od początku swego duszpasterzowania starał się o odbudowę zniszczonego kościoła. Już w maju 1680 roku stanęły fundamenty, a 22 grudnia tego samego roku nastąpiła konsekracja nowego obiektu. Uroczystościom przewodniczył [[Szafrański Franciszek|ks. Franciszek Szafrański]], dziekan pszczyński. Kościół wybudowany przez ks. Herbsta stał zaledwie sto lat. Rosnąca liczba parafian, polepszenie się statusu miasta spowodowały, że podjęto decyzję o wybudowaniu w Bieruniu nowego, masywniejszego i większego kościoła. Ten z kolei utrzymany był w stylu ludowego baroku, murowany, kryty gontem, z trzema wejściami. Posiadał w sumie 12 okien. Główny ołtarz poświęcono patronowi parafii, natomiast boczne zadedykowano Najświętszej Maryi Pannie i [[Św. Antoni Padewski|św. Antoniemu]]. Z południowej strony prezbiterium znajdowała się zakrystia, od strony północnej kaplica [[św. Barbara|św. Barbary]]. Wieżę i sygnaturkę pokryto blachą. | ||
W 1845 roku w wyniku pożaru zniszczeniu uległ miejscowy [[Szpital w Bieruniu|szpital]], szkoła oraz kościół wraz z plebanią. Pomysłodawcą planu odbudowy kościoła, którą rozpoczęto w 1851 roku, był proboszcz [[Hawlitzki Jan|ks. Jan Hawlitzki]]. Projekt i potrzebne obliczenia wykonał Królewski Inspektor Budowlany Józef Linke z Raciborza, a kierownikiem budowy został Augustyn Kem z Gliwic. 29 maja 1859 kościół poświęcił [[Bogedain Bernard|bp Bernard Bogedain]]. Odbudowany kościół był większy i wyższy od poprzedniego. O jego dawnych wymiarach świadczy kamienny próg wyznaczający początek dawnego prezbiterium, zachowany pośrodku obecnego kościoła. W starej swej części kościół zachował strop drewniany, a jego nowa część, wraz z kaplicami tworzącymi transept i prezbiterium, otrzymała sklepienia krzyżowo - kolebkowe. | W 1845 roku w wyniku pożaru zniszczeniu uległ miejscowy [[Szpital w Bieruniu|szpital]], szkoła oraz kościół wraz z plebanią. Pomysłodawcą planu odbudowy kościoła, którą rozpoczęto w 1851 roku, był proboszcz [[Hawlitzki Jan|ks. Jan Hawlitzki]]. Projekt i potrzebne obliczenia wykonał Królewski Inspektor Budowlany Józef Linke z Raciborza, a kierownikiem budowy został Augustyn Kem z Gliwic. 29 maja 1859 kościół poświęcił [[Bogedain Bernard|bp Bernard Bogedain]]. Odbudowany kościół był większy i wyższy od poprzedniego. O jego dawnych wymiarach świadczy kamienny próg wyznaczający początek dawnego [[prezbiterium]], zachowany pośrodku obecnego kościoła. W starej swej części kościół zachował strop drewniany, a jego nowa część, wraz z kaplicami tworzącymi transept i prezbiterium, otrzymała sklepienia krzyżowo - kolebkowe. | ||
Pod koniec wojny, w 1945 roku, pociski artyleryjskie uszkodziły konstrukcję dachu i część murów, ale po remoncie budowla odzyskał swój pierwotny wygląd. W tym samym czasie kościołowi groziło zniszczenie, gdyż Niemcy przy jego północnej ścianie zmagazynowali dużą ilość amunicji. W latach 1948 - 1950 fara została przebudowana. W nowych oknach założono witraże, które według projektu Zdzisława Gedliczki z Krakowa wykonała krakowska firma witrażowa Paczka. | Pod koniec wojny, w 1945 roku, pociski artyleryjskie uszkodziły konstrukcję dachu i część murów, ale po remoncie budowla odzyskał swój pierwotny wygląd. W tym samym czasie kościołowi groziło zniszczenie, gdyż Niemcy przy jego północnej ścianie zmagazynowali dużą ilość amunicji. W latach 1948 - 1950 fara została przebudowana. W nowych oknach założono witraże, które według projektu Zdzisława Gedliczki z Krakowa wykonała krakowska firma witrażowa Paczka. | ||
==Ruchy i stowarzyszenia== | |||
Obecnie przy parafii działają | Obecnie przy parafii działają: [[Akcja Katolicka]] (wydająca co miesiąc '' Biuletyn Parafialnego Oddziału Akcji Katolickiej ''), [[Apostolstwo Dobrej Śmierci]], [[Dzieci Maryi]], Ministranci, Młodzieżowy Zespół Charytatywny, [[Odnowa w Duchu Świętym]], [[Ruch Światło-Życie]], Schola, [[Różaniec Święty|Wspólnoty różańcowe]]. | ||
Istnieje też klasztor [[Służebniczki - Bieruń Stary|Sióstr Służebniczek NMP]], przy którym powstała Rodzina [[Bł. Edmund Bojanowski|Ojca Edmunda Bojanowskiego]]. | Istnieje też klasztor [[Służebniczki - Bieruń Stary|Sióstr Służebniczek NMP]], przy którym powstała Rodzina [[Bł. Edmund Bojanowski|Ojca Edmunda Bojanowskiego]]. | ||
| Linia 27: | Linia 26: | ||
'''Patrz również:''' | '''Patrz również:''' | ||
*[[Alojzjanie - Bieruń Stary|Alojzjanie]] | *[[Alojzjanie - Bieruń Stary|Alojzjanie]] | ||
==Szpital - historia== | ==Szpital - historia== | ||
*[[Szpital w Bieruniu]] | *[[Szpital w Bieruniu]] | ||
==Cmentarze== | ==Cmentarze== | ||
*[[Cmentarz parafialny - Bieruń Stary, ul. Krakowska| Cmentarz parafialny]] | *[[Cmentarz parafialny - Bieruń Stary, ul. Krakowska| Cmentarz parafialny]] | ||
*[[Cmentarz żydowski - Bieruń Stary, ul. Wita |Cmentarz żydowski]] | *[[Cmentarz żydowski - Bieruń Stary, ul. Wita |Cmentarz żydowski]] | ||
==Kapliczki i krzyże przydrożne== | ==Kapliczki i krzyże przydrożne== | ||
*[[Kapliczki w Bieruniu Starym |Kapliczki przydrożne]] | *[[Kapliczki w Bieruniu Starym |Kapliczki przydrożne]] | ||
*[[Krzyże przydrożne w Bieruniu Starym |Krzyże przydrożne]] | *[[Krzyże przydrożne w Bieruniu Starym |Krzyże przydrożne]] | ||
==Proboszczowie== | ==Proboszczowie== | ||
*[[Chłądowicz Wojciech|ks. Wojciech Chłądowicz]] (1658-1665) | *[[Chłądowicz Wojciech|ks. Wojciech Chłądowicz]] (1658-1665) | ||
*ks. Jan Szczepankiewicz (1665-1673) | *ks. Jan Szczepankiewicz (1665-1673) | ||
*ks. Grzegorz Witkowicz (1673-1679) | *ks. Grzegorz Witkowicz (1673-1679) | ||
*[[Paszczykowski Jan |ks. Jan Kazimierz Paszczykowski]] | *[[Paszczykowski Jan |ks. Jan Kazimierz Paszczykowski]] komendarz (1679) | ||
*ks. Jan Herbst (1679-1682) | *ks. Jan Herbst (1679-1682) | ||
*ks. Jerzy Frankowicz (1682-1693) | *ks. Jerzy Frankowicz (1682-1693) | ||
*ks. Stefan Fajerbach | *ks. Stefan Fajerbach komendarz | ||
*[[Matuszkowic Melchior| ks. Melchior Jan Matuszkowic]] | *[[Matuszkowic Melchior|ks. Melchior Jan Matuszkowic]] komendarz | ||
*ks. Jerzy | *ks. Jerzy komendarz | ||
*ks. Antoni Bargieł (1694-1711) | *ks. Antoni Bargieł (1694-1711) | ||
*[[Odrobiński Jerzy Antoni|ks. Jerzy Antoni Odrobiński]] (1711-1746) | *[[Odrobiński Jerzy Antoni|ks. Jerzy Antoni Odrobiński]] (1711-1746) | ||
| Linia 57: | Linia 51: | ||
*[[Krupski Tomasz|ks. Tomasz Krupski]] administrator (1832) | *[[Krupski Tomasz|ks. Tomasz Krupski]] administrator (1832) | ||
*[[Hawlitzki Jan|ks. Jan Hawlitzki]] administrator (1832-1834), proboszcz (1834-1866) | *[[Hawlitzki Jan|ks. Jan Hawlitzki]] administrator (1832-1834), proboszcz (1834-1866) | ||
*[[Schumann August|ks. August Schumann]] | *[[Schumann August|ks. August Schumann]] administrator (1866-1867), proboszcz (1867-1898) | ||
*[[Thielmann Georg|ks. Georg Thielmann]] (1898-1903) | *[[Thielmann Georg|ks. Georg Thielmann]] (1898-1903) | ||
*[[Bielok Mateusz|ks. Mateusz Bielok]] (1903-1922) | *[[Bielok Mateusz|ks. Mateusz Bielok]] (1903-1922) | ||
*[[Czernik Józef|ks. Józef Czernik]] | *[[Czernik Józef|ks. Józef Czernik]] dekretowany na administratora zrezygnował (1922) | ||
*[[Kocurek Teofil|ks. Teofil Kocurek]] | *[[Kocurek Teofil|ks. Teofil Kocurek]] dekretowany na administratora zrezygnował (1922) | ||
*[[Chrobok Walenty|ks. Walenty Chrobok]] tymczasowy duszpasterz (1923) | *[[Chrobok Walenty|ks. Walenty Chrobok]] tymczasowy duszpasterz (1923) | ||
*[[Wodarz Jan|ks. Jan Wodarz]] (1923) | *[[Wodarz Jan|ks. Jan Wodarz]] (1923) | ||
*[[Szołtysik Wojciech|ks. Wojciech Szołtysik]] substytut (1923) | *[[Szołtysik Wojciech|ks. Wojciech Szołtysik]] substytut (1923) | ||
*[[Wilk Karol|ks. | *[[Wilk Karol|ks. Karol Wilk]] (1923-1935) | ||
*[[Macierzyński Paweł|ks. Paweł Macierzyński]] (1935-1945) | *[[Macierzyński Paweł|ks. Paweł Macierzyński]] (1935-1945) | ||
*[[Trocha Jan|ks | *[[Trocha Jan|ks. Jan Trocha]] substytut (1939-1945), administrator (1945-1957), proboszcz (1957-1969) | ||
*[[Słomka Wilhelm|ks. Wilhelm Słomka]] (1969-1972) | *[[Słomka Wilhelm|ks. Wilhelm Słomka]] (1969-1972) | ||
*[[Tchórz Józef|ks | *[[Tchórz Józef|ks. Józef Tchórz]] (1972-1989) | ||
*[[Ogierman Walerian|ks. Walerian Ogierman]] (1989-2013) | *[[Ogierman Walerian|ks. Walerian Ogierman]] (1989-2013) | ||
*[[Kwapiszewski Janusz|ks. Janusz Kwapiszewski]] (2013-nadal) | *[[Kwapiszewski Janusz|ks. Janusz Kwapiszewski]] (2013-2019) | ||
*[[Anderko Michał|ks. Michał Anderko]] (2019-nadal) | |||
==Bibliografia== | ==Bibliografia== | ||
Dekret dot. zmiany granicy parafii, WD 1931, nr 4, s. 39; Bieruń. Monografia historyczna, red. R. Kaczmarek, J. Myszor, Bieruń 2007; J. Kudera, Historia kościoła parafialnego w Bieruniu, Bieruń 1996; L. Musioł, Bieruń. Miasto, kościół i parafia, Bieruń 1999; R. Kubiciel, Kościół pod wezwaniem Świętego Bartłomieja Apostoła w Bieruniu, Bieruń 1996; D. Bednarski, Sieć parafialna Kościoła katolickiego na obszarze powiatu bieruńsko-lędzińskiego, [w:] Powiat bieruńsko-lędziński. Wspólnota samorządowa, środowisko przyrodnicze, dziedzictwo językowo-kulturowe, życie religijne, red. D. Walencik, Bieruń 2008, s. 211-230; Straty wojenne. Zabytkowe dzwony utracone w latach 1939-1945 w granicach Polski po 1945, t. 3 Województwo Śląskie, cz. 1 diecezja katowicka wraz z częścią diecezji częstochowskiej, opr. P. Nadolski, Katowice 2008, s. 79-80; J. Gembalski, Z historii organów w kościołach Bierunia Starego, Bieruń 2010, s. 10-37. | Dekret dot. zmiany granicy parafii, WD 1931, nr 4, s. 39; Bieruń. Monografia historyczna, red. R. Kaczmarek, J. Myszor, Bieruń 2007; J. Kudera, Historia kościoła parafialnego w Bieruniu, Bieruń 1996; L. Musioł, Bieruń. Miasto, kościół i parafia, Bieruń 1999; R. Kubiciel, Kościół pod wezwaniem Świętego Bartłomieja Apostoła w Bieruniu, Bieruń 1996; D. Bednarski, Sieć parafialna Kościoła katolickiego na obszarze powiatu bieruńsko-lędzińskiego, [w:] Powiat bieruńsko-lędziński. Wspólnota samorządowa, środowisko przyrodnicze, dziedzictwo językowo-kulturowe, życie religijne, red. D. Walencik, Bieruń 2008, s. 211-230; Straty wojenne. Zabytkowe dzwony utracone w latach 1939-1945 w granicach Polski po 1945, t. 3 Województwo Śląskie, cz. 1 diecezja katowicka wraz z częścią diecezji częstochowskiej, opr. P. Nadolski, Katowice 2008, s. 79-80; J. Gembalski, Z historii organów w kościołach Bierunia Starego, Bieruń 2010, s. 10-37. | ||
Aktualna wersja na dzień 21:38, 21 sty 2022
Historia miejscowości
Nazwa miasta wywodzi się prawdopodobnie od staroczeskiego słowa bern, oznaczającego cło ściągane na rzecz władcy.
Pierwsza wzmianka o miejscowości pochodzi z 1376 roku. Bieruń miał wtedy charakter osady grodowej, czego potwierdzeniem może być istniejący wtedy kopiec. Świadczy on również o tym, że przez Bieruń przechodził stary szlak handlowy wiodący od brodu przez Wisłę pod Oświęcimiem na zachód (poprzez Bieruń, Mikołów, Gliwice do Wrocławia i Opola). Nasyp pełnił w nim funkcję punktu kontrolnego i celnego. W 1387 roku książę Jan II Żelazny dokumentem lokacyjnym nadał osadzie prawa miejskie. Położenie miasta na ważnych szlakach komunikacyjnych sprzyjało jego rozwojowi. Rozkwit Bierunia przypada na XVI wiek; wtedy też miasto otrzymało przywileje handlowe. W 1517 roku miejscowość stała się częścią Wolnego Państwa Pszczyńskiego, znajdującego się pod opieką magnatów z rodziny Turzonów. Członkowie tego rodu rozwinęli w mieście gospodarkę rybną, podarowali browar, a także przystąpili do budowy Wielkiego Stawu Bieruńskiego. Około 1820 roku Bieruń otrzymał pierwszą szosę bitą, wiodącą z Wrocławia przez Opole, Gliwice, Mikołów aż do Krakowa.
Z czasem przy tej trasie powstała nowa osada, którą zaczęto nazywać Nowym Bieruniem . W 1853 roku wybudowano tam linię kolejową łączącą Śląsk pruski z austriackim. Napływ nowych grup zawodowych przyniósł rozwój nowej kolonii. Dla odróżnienia, starszą część miasta nazwano Bieruń Stary.
Przełom XIX i XX wieku to czas rozwoju i industrializacji. W 1924 roku dokonano elektryfikacji miasta. W latach 1975 - 1991 Bieruń stanowił dzielnicę Tychów. W 1991 roku odzyskał samodzielność stając się gminą o statusie miejskim. 13 lutego 2004 miejscowość otrzymała swojego patrona – św. Walentego.
Historia parafii
Na terenie Bierunia Starego znajdują się dwa kościoły: parafialny św. Bartłomieja Apostoła oraz drewniany kościółek pw. św. Walentego z XVII wieku. Ważną wiadomość o kościele św. Bartłomieja znajdujemy u Jana Długosza w księdze dochodów (Liber Beneficiorum) (1450). Druga wiadomość, wcześniejsza od Długoszowej (bo z 1441 roku), przekazuje imię wikarego bieruńskiego - Bartłomieja. Na tej podstawie można budowę kościoła datować najwcześniej na okolice 1440 roku.
Pierwszy bieruński kościół był drewniany, otoczony cmentarzem. Przez kilka stuleci stanowił filię kościoła lędzińskiego. Jego usamodzielnienie nastąpiło między 1638 a 1645 rokiem. W 1677 roku kościół został doszczętnie strawiony przez pożar, a jego funkcje zaczął pełnić istniejący już kościółek św. Walentego. W 1679 roku proboszczem parafii został mianowany ks. Jan Herbst, który od początku swego duszpasterzowania starał się o odbudowę zniszczonego kościoła. Już w maju 1680 roku stanęły fundamenty, a 22 grudnia tego samego roku nastąpiła konsekracja nowego obiektu. Uroczystościom przewodniczył ks. Franciszek Szafrański, dziekan pszczyński. Kościół wybudowany przez ks. Herbsta stał zaledwie sto lat. Rosnąca liczba parafian, polepszenie się statusu miasta spowodowały, że podjęto decyzję o wybudowaniu w Bieruniu nowego, masywniejszego i większego kościoła. Ten z kolei utrzymany był w stylu ludowego baroku, murowany, kryty gontem, z trzema wejściami. Posiadał w sumie 12 okien. Główny ołtarz poświęcono patronowi parafii, natomiast boczne zadedykowano Najświętszej Maryi Pannie i św. Antoniemu. Z południowej strony prezbiterium znajdowała się zakrystia, od strony północnej kaplica św. Barbary. Wieżę i sygnaturkę pokryto blachą.
W 1845 roku w wyniku pożaru zniszczeniu uległ miejscowy szpital, szkoła oraz kościół wraz z plebanią. Pomysłodawcą planu odbudowy kościoła, którą rozpoczęto w 1851 roku, był proboszcz ks. Jan Hawlitzki. Projekt i potrzebne obliczenia wykonał Królewski Inspektor Budowlany Józef Linke z Raciborza, a kierownikiem budowy został Augustyn Kem z Gliwic. 29 maja 1859 kościół poświęcił bp Bernard Bogedain. Odbudowany kościół był większy i wyższy od poprzedniego. O jego dawnych wymiarach świadczy kamienny próg wyznaczający początek dawnego prezbiterium, zachowany pośrodku obecnego kościoła. W starej swej części kościół zachował strop drewniany, a jego nowa część, wraz z kaplicami tworzącymi transept i prezbiterium, otrzymała sklepienia krzyżowo - kolebkowe.
Pod koniec wojny, w 1945 roku, pociski artyleryjskie uszkodziły konstrukcję dachu i część murów, ale po remoncie budowla odzyskał swój pierwotny wygląd. W tym samym czasie kościołowi groziło zniszczenie, gdyż Niemcy przy jego północnej ścianie zmagazynowali dużą ilość amunicji. W latach 1948 - 1950 fara została przebudowana. W nowych oknach założono witraże, które według projektu Zdzisława Gedliczki z Krakowa wykonała krakowska firma witrażowa Paczka.
Ruchy i stowarzyszenia
Obecnie przy parafii działają: Akcja Katolicka (wydająca co miesiąc Biuletyn Parafialnego Oddziału Akcji Katolickiej ), Apostolstwo Dobrej Śmierci, Dzieci Maryi, Ministranci, Młodzieżowy Zespół Charytatywny, Odnowa w Duchu Świętym, Ruch Światło-Życie, Schola, Wspólnoty różańcowe.
Istnieje też klasztor Sióstr Służebniczek NMP, przy którym powstała Rodzina Ojca Edmunda Bojanowskiego.
Patrz również:
Szpital - historia
Cmentarze
Kapliczki i krzyże przydrożne
Proboszczowie
- ks. Wojciech Chłądowicz (1658-1665)
- ks. Jan Szczepankiewicz (1665-1673)
- ks. Grzegorz Witkowicz (1673-1679)
- ks. Jan Kazimierz Paszczykowski komendarz (1679)
- ks. Jan Herbst (1679-1682)
- ks. Jerzy Frankowicz (1682-1693)
- ks. Stefan Fajerbach komendarz
- ks. Melchior Jan Matuszkowic komendarz
- ks. Jerzy komendarz
- ks. Antoni Bargieł (1694-1711)
- ks. Jerzy Antoni Odrobiński (1711-1746)
- ks. Ludwik Nepomucen Kosmeli (1746-1756)
- ks. Karol Possadowski (1756-1789)
- ks. Jan Kanty Żychoń (1789-1832)
- ks. Tomasz Krupski administrator (1832)
- ks. Jan Hawlitzki administrator (1832-1834), proboszcz (1834-1866)
- ks. August Schumann administrator (1866-1867), proboszcz (1867-1898)
- ks. Georg Thielmann (1898-1903)
- ks. Mateusz Bielok (1903-1922)
- ks. Józef Czernik dekretowany na administratora zrezygnował (1922)
- ks. Teofil Kocurek dekretowany na administratora zrezygnował (1922)
- ks. Walenty Chrobok tymczasowy duszpasterz (1923)
- ks. Jan Wodarz (1923)
- ks. Wojciech Szołtysik substytut (1923)
- ks. Karol Wilk (1923-1935)
- ks. Paweł Macierzyński (1935-1945)
- ks. Jan Trocha substytut (1939-1945), administrator (1945-1957), proboszcz (1957-1969)
- ks. Wilhelm Słomka (1969-1972)
- ks. Józef Tchórz (1972-1989)
- ks. Walerian Ogierman (1989-2013)
- ks. Janusz Kwapiszewski (2013-2019)
- ks. Michał Anderko (2019-nadal)
Bibliografia
Dekret dot. zmiany granicy parafii, WD 1931, nr 4, s. 39; Bieruń. Monografia historyczna, red. R. Kaczmarek, J. Myszor, Bieruń 2007; J. Kudera, Historia kościoła parafialnego w Bieruniu, Bieruń 1996; L. Musioł, Bieruń. Miasto, kościół i parafia, Bieruń 1999; R. Kubiciel, Kościół pod wezwaniem Świętego Bartłomieja Apostoła w Bieruniu, Bieruń 1996; D. Bednarski, Sieć parafialna Kościoła katolickiego na obszarze powiatu bieruńsko-lędzińskiego, [w:] Powiat bieruńsko-lędziński. Wspólnota samorządowa, środowisko przyrodnicze, dziedzictwo językowo-kulturowe, życie religijne, red. D. Walencik, Bieruń 2008, s. 211-230; Straty wojenne. Zabytkowe dzwony utracone w latach 1939-1945 w granicach Polski po 1945, t. 3 Województwo Śląskie, cz. 1 diecezja katowicka wraz z częścią diecezji częstochowskiej, opr. P. Nadolski, Katowice 2008, s. 79-80; J. Gembalski, Z historii organów w kościołach Bierunia Starego, Bieruń 2010, s. 10-37.
| ||||||||||