Parafia św. Jadwigi Śląskiej w Rybniku: Różnice pomiędzy wersjami

Z e-ncyklopedia
(foto)
Linia 1: Linia 1:
[[Plik:Rybnik Jadwigi zewnatrz.jpg|200px|thumb|right]]
[[Plik:Rybnik Jadwigi zewnatrz.jpg|200px|thumb|right]]
[[Plik:Rybnik Jadwigi wewnatrz.jpg|200px|thumb|right]]
[[Plik:Rybnik Jadwigi wewnatrz.jpg|200px|thumb|right]]
[[Plik:Rybnik Nowiny 1.jpg|stan wspołczesny|thumb|right]]
W źródłach historycznych nazwę Rybnika odnotowano na przełomie IX i X wieku, ale ślady działalności człowieka na ziemi rybnickiej pochodzą już z epoki paleolitu. Nazwa miasta wywodzi się od licznych stawów rybnych znajdujących się na tym obszarze. Na przestrzeni swojego istnienia Rybnik należał kolejno do Polski, Czech, Austrii oraz Prus/Niemiec. Po śmierci księcia Jana Dobrego (1532) wydzielono rybnickie państwo stawowe, obejmujące swym zasięgiem Rybnik oraz kilkanaście okolicznych wsi. Dominium zarządzali m.in Jerzy Hohenzollern, Wacław Hnedecz, Jan Dubowacz, Zygmunt Sedlnicki. W 1607 roku Rybnik został miastem prywatnym, przechodząc na własność czeskiego rodu Lobkowiców. W 1682 roku majątek nabyła rodzina Węgierskich, której ostatni przedstawiciel - Antoni - w 1788 roku sprzedał rybnickie państwo stanowe Fryderykowi Wilhelmowi II, królowi Prus. Tym samym Rybnik zyskał status miasta immediatowego, bezpośrednio zależnego od władcy.     
W źródłach historycznych nazwę Rybnika odnotowano na przełomie IX i X wieku, ale ślady działalności człowieka na ziemi rybnickiej pochodzą już z epoki paleolitu. Nazwa miasta wywodzi się od licznych stawów rybnych znajdujących się na tym obszarze. Na przestrzeni swojego istnienia Rybnik należał kolejno do Polski, Czech, Austrii oraz Prus/Niemiec. Po śmierci księcia Jana Dobrego (1532) wydzielono rybnickie państwo stawowe, obejmujące swym zasięgiem Rybnik oraz kilkanaście okolicznych wsi. Dominium zarządzali m.in Jerzy Hohenzollern, Wacław Hnedecz, Jan Dubowacz, Zygmunt Sedlnicki. W 1607 roku Rybnik został miastem prywatnym, przechodząc na własność czeskiego rodu Lobkowiców. W 1682 roku majątek nabyła rodzina Węgierskich, której ostatni przedstawiciel - Antoni - w 1788 roku sprzedał rybnickie państwo stanowe Fryderykowi Wilhelmowi II, królowi Prus. Tym samym Rybnik zyskał status miasta immediatowego, bezpośrednio zależnego od władcy.     



Wersja z 12:17, 26 sie 2014

Rybnik Jadwigi zewnatrz.jpg
Rybnik Jadwigi wewnatrz.jpg
stan wspołczesny

W źródłach historycznych nazwę Rybnika odnotowano na przełomie IX i X wieku, ale ślady działalności człowieka na ziemi rybnickiej pochodzą już z epoki paleolitu. Nazwa miasta wywodzi się od licznych stawów rybnych znajdujących się na tym obszarze. Na przestrzeni swojego istnienia Rybnik należał kolejno do Polski, Czech, Austrii oraz Prus/Niemiec. Po śmierci księcia Jana Dobrego (1532) wydzielono rybnickie państwo stawowe, obejmujące swym zasięgiem Rybnik oraz kilkanaście okolicznych wsi. Dominium zarządzali m.in Jerzy Hohenzollern, Wacław Hnedecz, Jan Dubowacz, Zygmunt Sedlnicki. W 1607 roku Rybnik został miastem prywatnym, przechodząc na własność czeskiego rodu Lobkowiców. W 1682 roku majątek nabyła rodzina Węgierskich, której ostatni przedstawiciel - Antoni - w 1788 roku sprzedał rybnickie państwo stanowe Fryderykowi Wilhelmowi II, królowi Prus. Tym samym Rybnik zyskał status miasta immediatowego, bezpośrednio zależnego od władcy.

Czas pruskiego panowania - do 1922 roku - był dosyć korzystnym okresem dla rozwoju Rybnika. Powstały wówczas najpiękniejsze budowle w mieście: ratusz, kościół MB Bolesnej i starostwo powiatowe. W drugiej połowie XX wieku - dzięki wydobyciu węgla kamiennego - miał miejsce dynamiczny wzrost liczby mieszkańców. Rybnik stał się wówczas 150-tysięcznym miastem. Dzisiaj stanowi centrum edukacyjne, gospodarcze i kulturowe regionu.

Potrzeba utworzenia parafii powstała wraz z rozwojem osiedla mieszkaniowego "Maroko-Nowiny". Biskup Herbert Bednorz przez dłuższy czas starał się u władz komunistycznych o zgodę na budowę świątyni, uzyskując ją w 1980 roku. Wikariuszem parafii Matki Bożej Bolesnej w Rybniku wraz z nakazem stworzenia nowej wspólnoty został ks. Henryk Jośko. Duszpasterstwo na "Nowinach" zaczęto prowadzić od 1981 roku. Parafia zaś - częściowo wydzielona z terytorium parafii św. Józefa w Rybniku - została erygowana 17 stycznia 1982. Dnia 5 lutego 1982 ks. Jośko został mianowany proboszczem. Rozpoczął wówczas w miejscu kaplicy pw. św. Jadwigi budowę kościoła. Projekt architektoniczny świątyni opracował inż. Marian Skałkowski, prezbiterium zaś projektował artysta-plastyk Jacek Jędo. Kościół został poświęcony 7 października 1985 przez ks. bpa Damiana Zimonia. 27 maja 1986 poświęcono trzy dzwony, które otrzymały imiona: św. Jadwigi, św. Józefa i św. Barbary. Jeden z nich został ofiarowany przez górników ze wspólnoty parafialnej.

15 czerwca 1988 zapoczątkowano budowę „Ośrodka Rehabilitacji dla Dzieci Niepełnosprawnych Ruchowo i Umysłowo”. Placówka została poświęcona przez ks. bpa Damiana Zimonia 1 września 1990. Ks. Jośko zmarł 7 lutego 1997 i został pochowany na terenie parafii. Nowy proboszcz ks. Franciszek Skórkiewicz wyposażył dolny kościół, wymienił dach i okna oraz przeprowadził dwukrotne malowanie kościoła. W 2007 roku ks. Marek Bernacki został wyznaczony na budowniczego nowej świątyni na terenie należącym do parafii św. Jadwigi. Nowy kościół ma nosić wezwanie MB Częstochowskiej.

Stowarzyszenia działające na terenie parafii

  • Oaza Rodzin
  • Dzieci Maryi
  • Liturgiczna Służba Ołtarza
  • Oaza Młodzieżowa
  • Wspólnota Rodzin
  • Legion Maryi
  • Domowy Kościół
  • Diakonia Modlitwy
  • Duszpasterstwo Młodzieży
  • Grupa Pomocy Rodzinie
  • Katechumenat Dorosłych
  • Grupa AA
  • Grupa Charytatywna
  • schola dziecięca
  • chór "Cantate Deo"

Proboszczowie

Bibliografia

Dekret erekcji parafii pod wezwaniem św. Jadwigi Śląskiej w Rybniku, WD 1982, nr 1, s. 28-29; A. Burda, Dobra nowina na Nowinach. Parafia pw. św. Jadwigi Śląskiej w Rybniku, GN 2002, nr 49, (dodatek katowicki), s. 28; H. Jośko, Budowa kościoła św. Jadwigi Śląskiej w Rybniku a rozwój wspólnoty parafialnej. Rybnik 1988; M. Sarapkiewicz, Drzwi otwarte dla każdego, "Tygodnik rybnicki" 2012, nr 13(281), s. 9.