Wrzoł Ludwik

Wrzoł Ludwik (1921-2003), proboszcz w Popielowie

Urodził się 1 października 1921 w Zabrzegu w rodzinie rolnika Michała i Anny z d. Przybyła. Ojciec należał do Rady Parafialnej i do Stowarzyszenia Mężów Katolickich, matka zaś do Stowarzyszenia Niewiast Katolickich. Jego stryjami byli: ks. prał. dr Ludwik Wrzoł - były rektor Seminarium Duchownego w Widnawie, a następnie nauczyciel religii w Cieszynie, i ks. dr Józef Wrzoł - również nauczyciel religii w Cieszynie. W 1927 roku rozpoczął naukę w szkole powszechnej w Zabrzegu. Po ukończeniu sześciu klas kontynuował od 1933 roku naukę w Państwowym Gimnazjum im. Osuchowskiego w Cieszynie, według nowego typu: cztery lata Gimnazjum Ogólnokształcące i dwa lata Liceum Humanistyczne. Mieszkał w tym czasie w internacie w Bobrku. Egzamin dojrzałości zdał w 1939 roku. W tym samym roku zgłosił się do Wyższego Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie. Został przyjęty, miał się stawić w Seminarium 23 września. Wybuch wojny uniemożliwił studiowanie w Krakowie, dlatego pozostał w domu, pomagając ojcu w gospodarstwie, a następnie zwrócił się do wikariatu generalnego w Cieszynie z prośbą o przyjęcie do Arcybiskupiego Seminarium Duchownego w Widnawie. Otrzymał zgodę i od 17 września 1940 uczęszczał tam, za zgodą bpa katowickiego, na wykłady. Ukończył cztery semestry.

W 1942 roku musiał opuścić Widnawę, bo nie oddał niemieckiej listy narodowościowej (Volkslista). Pracował jako robotnik leśny w Urbanowicach (Kreuzlinden) k. Koźla. Za zgodą wikariusza generalnego w Katowicach ks. F. Woźnicy kontynuował studia prywatnie, zdając egzaminy w Widnawie. 25 lipca 1945 zgłosił się na trzeci rocznik do WŚSD. Kontynuowanie seminaryjnej formacji rozpoczął 17 października 1947 w gmachu Księży Misjonarzy w Krakowie, gdzie czasowo mieściło się Wyższe Śląskie Seminarium Duchowne. Studiował na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego, uzyskując tytuł magistra teologii. Pracę magisterską napisał na temat: Przyczyny usprawiedliwiające nieobecność kanoników w chórze. Święceń kapłańskich udzielił mu 29 czerwca 1947, w kościele katedralnym Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Katowicach, bp J. Bieniek.

Po zastępstwie w charakterze wikariusza w rodzinnym Zabrzegu, był wikariuszem w parafiach: św. Józefa w Zgodzie (od 3 lipca 1947), św. Józefa w Załężu (od 1 września 1950) i św. Szczepana w Bogucicach (od 10 września 1951). Od 9 kwietnia 1955 był wikariuszem parafii św. Mikołaja w Bielsku-Białej (obecnie diecezja bielsko-żywiecka). 5 stycznia 1957 otrzymał misję kanoniczną do nauczania religii w Liceum Muzycznym, Liceum Sztuk Plastycznych i w Technikum Mechanicznym w Bielsku-Białej. Od 19 września 1960 był ponownie wikariuszem w parafii św. Mikołaja, a od 8 marca 1962 adiutorem w tej parafii. 6 września 1962 mianowany został administratorem parafii Opatrzności Bożej w Jaworzu (obecnie diecezja bielsko-żywiecka).

11 maja 1963 zwrócił się do Kurii Diecezjalnej w Katowicach z prośbą o udzielenie mu dwuletniego urlopu, celem podjęcia na KUL-u studiów z prawa kanonicznego. W związku z tym złożył rezygnację z parafii Jaworze. 12 sierpnia 1963 mianowany został notariuszem Sądu Biskupiego. Zamieszkał u ss. Jadwiżanek w Bogucicach i był ich kapelanem. 31 stycznia 1969 otrzymał od bpa H. Bednorza zezwolenie na studia zaoczne na Wydziale Prawa Kanonicznego ATK w Warszawie. W 1973 roku uzyskał tam tytuł magistra prawa kanonicznego. Pracę magisterską napisał na temat: Kan. 1083 § 2 a bierność woli kontrahenta przy zawieraniu małżeństwa.

10 września 1969 został mianowany proboszczem parafii Trójcy Przenajświętszej w Popielowie. Nadal zaangażowany był w sądzie biskupim. Od 6 listopada 1969 pełnił urząd sędziego, a od 10 grudnia 1977 był promotorem sprawiedliwości. W 1975 roku bp H. Bednorz zaproponował mu objęcie urzędu wiceoficjała. Odmówił tej propozycji twierdząc, że obowiązki w parafii nie pozwolą mu na dobre wywiązanie się z zadań. Po dziesięciu latach, 2 stycznia 1986 przyjął jednak urząd wikariusza sądowego (oficjała) Sądu Biskupiego w Katowicach. Nadal był proboszczem. Na własną prośbę z dniem 31 października 1989 został zwolniony z urzędu oficjała. W uzasadnieniu napisał, że załatwianie wzrastającej liczby spraw, zwłaszcza małżeńskich, wymaga oficjała, który mógłby pracować sześć dni w tygodniu. Już jednak 16 listopada 1989 został mianowany pomocniczym wikariuszem sądowym (wiceoficjałem).

W ostatni dzień 1991 roku powiadomił parafian w Popielowie, że zamierza w 1992 roku przejść na emeryturę. Biskupa powiadomił o tym zamiarze oraz oświadczył, że gotów jest kontynuować pracę w Sądzie Biskupim. Z dniem 22 sierpnia 1992 został zwolniony z urzędu proboszcza w Popielowie. Mieszkał nadal na probostwie w Popielowie. 13 kwietnia 1995 mianowany został kanonikiem honorowym Kapituły Metropolitalnej Katowickiej. Zmarł 8 sierpnia 2003 w szpitalu w Katowicach - Ochojcu. Pochowany został 13 sierpnia w Popielowie na radziejowskim cmentarzu.

Bibliografia

AAKat, Akta personalne ks. Ludwika Wrzoła; Schematyzm 1953-2001; R. Sobański. Homilia na Mszy św. z okazji złotego jubileuszu kapłaństwa ks. wiceoficjała Ludwika Wrzoła, WA 1997, nr 6, s. 319-323; J. Pawliczek, Nekrolog, WA 2003, nr 11, s. 678-680; Grajewski, Wygnanie, s. 222; Myszor, Historia diecezji, s. 446; J. Kużaj, Nie uznawał dla siebie ulg. Odszedł do Pana Śp. ks. Kanonik Luwik Wrzoł, GN 2003, nr 36, (dodatek katowicki), s. 26; J. Wrzoł, W. Tyc, Cmentarz w Zabrzegu, Czechowice-Dziedzice, 1995, s. 218-219.