Wikariat generalny w Cieszynie

Z e-ncyklopedia

W 1770 roku Filip Gotthard Schaffgotsch utworzył dla Śląska austriackiego Wikariat Generalny, złożony z dwóch komisariatów biskupich, pokrywających się z terenami księstw cieszyńskiego i części księstwa otmuchowsko - nyskiego. Na czele Generalnego Wikariatu stał wikariusz generalny wybierany spośród duchowieństwa z tej części diecezji, mianowany przez biskupa wrocławskiego, zatwierdzony przez administrację austriacką. Do pomocy otrzymał konsystorz. Generalny Wikariat nie miał stałej siedziby. Każdy generalny wikariusz urzędował nadal jako proboszcz swej parafii, dobierając sobie do pomocy jako sekretarza jednego z wikarych. W 1891 roku wikariusz generalny otrzymał do pomocy kanclerza, co, jak się ocenia, miało osłabić znaczenie funkcji wikariusza generalnego.

Około połowy XIX wieku wytworzyła się tradycja, zgodnie, z którą generalny wikariusz był równocześnie proboszczem i dziekanem cieszyńskim. Tylko w jednym przypadku wikariusz generalny - ks. Franciszek Śniegoń (1809-1891) otrzymał godność biskupa (1883 - sufragan biskupa wrocławskiego).

Zupełnie inne problemy polityczno – kościelne przyniosła druga zdobycz Prus. Po drugim i trzecim rozbiorze Polski w wyniku trwającej ekspansji militarnej Prus pod panowanie pruskie dostały się północno – zachodnie krańce województwa krakowskiego, z Częstochową i jej okolicami oraz południowo – wschodnia część Górnego Śląska w postaci dwóch dekanatów pszczyńskiego i bytomskiego.

Wikariusze generalni

Bibliografia

K. Nawa, Kościół na ziemi cieszyńskiej do roku 1950, Bytom 1997, s. 121-128; J. Londzin, Historia Generalnego Wikariatu w Cieszynie, Cieszyn 1926, s. 79; Schematismus 1928, s. 17-18.

Cd:

Book.png

czytaj: Nowy Śląsk - organizacja kościelna|Powrót do spisu treści

Źródło: „https://silesia.edu.pl/index.php?title=Wikariat_generalny_w_Cieszynie&oldid=94934”