Parafia św. Józefa w Kłokocinie: Różnice pomiędzy wersjami

Z e-ncyklopedia
Nie podano opisu zmian
Nie podano opisu zmian
Linia 1: Linia 1:
Kłokocin - dzisiejsza dzielnica Rybnika - to osada położona na południowy wschód od centrum miasta, leżąca pomiędzy Boguszowicami, Rowniem, Folwarkami i Rojem. Nazwa wsi została umieszczona w ''Liber Fundationis Episcopatum Vratlaviensis''. Na przestrzeni wieków nazwa miejscowości ulegała licznym zmianom, począwszy od ''Clocochina'', przez ''Klokocien'' (XVII w.); aż po ''Klokotschin'', kiedy to w XVIII wieku ją zgermanizowano. Osada od początków swojego istnienia należała do parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa w Boguszowicach, w związku z czym nie posiadała własnego kościoła.    Dopiero w początkach XX wieku, wraz z początkiem wydobycia węgla kamiennego w kopalniach leżących na terenie Boguszowic i Chwałowic, nastąpił znaczny wzrost liczby ludności.  
Kłokocin - dzisiejsza dzielnica Rybnika - to osada położona na południowy wschód od centrum miasta, leżąca pomiędzy Boguszowicami, Rowniem, Folwarkami i Rojem. Nazwa wsi została umieszczona w ''Liber Fundationis Episcopatum Vratislaviensis''. Na przestrzeni wieków nazwa miejscowości ulegała licznym zmianom, począwszy od ''Clocochina'', przez ''Klokocien'' (XVII w.); aż po ''Klokotschin'', kiedy to w XVIII wieku ją zgermanizowano. Osada od początków swojego istnienia należała do parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa w Boguszowicach, w związku z czym nie posiadała własnego kościoła.    Dopiero w początkach XX wieku, wraz z początkiem wydobycia węgla kamiennego w kopalniach leżących na terenie Boguszowic i Chwałowic, nastąpił znaczny wzrost liczby ludności.  


Stąd też po II wojnie światowej miejscowa ludność zaczęła domagać się utworzenia parafii w Kłokocinie. Uzasadniano to znaczą odległością - ok. 3 km - od kościoła farnego w Boguszowicach oraz złą komunikacją pomiędzy miejscowościami. Staraniem ks. [[Tobola Edward|Edwarda Toboli ]] - dziekana i zarazem proboszcza parafii macierzystej - oraz bpa [[Bednorz Herbert|Herberta Bednorza]] w 1971 roku uzyskano zgodę przewodniczącego Wojewódzkiej Rady Narodowej gen. [[  Ziętek Jerzy|Jerzego Ziętka]] na przeniesienie zabytkowego drewnianego kościoła z Nieboczów do Kłokocina. Wpływ na to miało kilka czynników. Przede wszystkim, posługując się okólnikiem nr 3 z 1957 roku, pod pretekstem braku materiałów budowlanych władze nie zezwalały na budowę nowych kościołów. Po drugie episkopat często zarzucał im, iż stare, zabytkowe kościoły drewniane niejednokrotnie niszczały.  
Stąd też po II wojnie światowej miejscowa ludność zaczęła domagać się utworzenia parafii w Kłokocinie. Uzasadniano to znaczą odległością - ok. 3 km - od kościoła farnego w Boguszowicach oraz złą komunikacją pomiędzy miejscowościami. Staraniem ks. [[Tobola Edward|Edwarda Toboli ]] - dziekana i zarazem proboszcza parafii macierzystej - oraz bpa [[Bednorz Herbert|Herberta Bednorza]] w 1971 roku uzyskano zgodę przewodniczącego Wojewódzkiej Rady Narodowej gen. [[  Ziętek Jerzy|Jerzego Ziętka]] na przeniesienie zabytkowego drewnianego kościoła z Nieboczów do Kłokocina. Wpływ na to miało kilka czynników. Przede wszystkim, posługując się okólnikiem nr 3 z 1957 roku, pod pretekstem braku materiałów budowlanych władze nie zezwalały na budowę nowych kościołów. Po drugie episkopat często zarzucał im, iż stare, zabytkowe kościoły drewniane niejednokrotnie niszczały.  
   
   
Sprawę utworzenia nowej kuracji oraz przeniesienia drewnianego kościoła z Nieboczów do Kłokocina powierzono dotychczasowemu wikaremu [[Parafia Najświętszego Serca Pana Jezusa w Boguszowicach|parafii NSPJ w Boguszowicach ]] ks.[[ Mencel Eugeniusz| Eugeniuszowi Menclowi]]. To on zorganizował ludzi do prac związanych z przenoszeniem i ponownym ustawianiem świątyni. Ów kościół pochodził z 1380 roku, po roku 1791 kościół powiększono dodając tylną nawę, przedsionek i małą wierzę. Kościół ten był pod wezwaniem św. Józefa. W skutek działań frontowych jakie miały miejsce w czasie II wojny światowej w Nieboczowach budynek kościoła został poważnie uszkodzony i od tego czasu niszczał, aż do 1971 roku, kiedy to nastąpiły prace rozbiórkowe konserwatorskie i ponowne jego złożenie już w na nowym miejscu w Kłokocinie.  Po załatwieniu wszystkich Formalności w Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej i u konserwatora zabytków przystąpiono do prac rozbiórkowych. We wrześniu po otrzymaniu zgody z Wydziału Architektury i Urbanistyki w Katowicach przystąpiono do przewiezienia elementów kościoła z Nieboczów do Kłokocina  wcześniej ks. Mencel uzyskał zgodę odpowiednich władz na podpiwniczenie nowego kościoła z przeznaczeniem nowych pomieszczeń na salki katechetyczne i małą kaplice. Prace były prowadzone systemem gospodarczym, a na placu budowy co dzień pojawiała się duża grupa mieszkańców chcąca pomóc w wybudowaniu nowego kościoła.
Sprawę utworzenia nowej kuracji oraz przeniesienia drewnianego kościoła z Nieboczów do Kłokocina powierzono dotychczasowemu wikaremu [[Parafia Najświętszego Serca Pana Jezusa w Boguszowicach|parafii NSPJ w Boguszowicach ]] ks.[[ Mencel Eugeniusz| Eugeniuszowi Menclowi]]. To on zorganizował ludzi do prac związanych z przenoszeniem i ponownym ustawianiem świątyni. Kościół pw. św. Józefa pochodzi z 1380 roku. W 1791 roku powiększono go dodając tylną nawę, przedsionek i małą wieżę. Z powodu działań frontowych w Nieboczowach pod koniec II wojny światowej, świątynia została poważnie uszkodzona i od tego czasu niszczała.  


Uroczystego poświęcenia kościoła dnia 5 grudnia 1971 dokonał w Kłokocinie ordynariusz diecezji katowickiej [[ Bednorz Herbert| bp Herbert Bednorz]] .  Jednak do utworzenia parafii w Kłokocinie trzeba było czekać aż do 1977  roku kiedy to dekretem z 6 kwietnia bp katowicki  zadecydował w porozumieniu z władzami o tym, że z dniem 10 kwietnia została erygowana parafia św. Józefa w Kłokocinie.  Owo porozumienie wynikał z obowiązujących przepisów prawnych zwłaszcza z dekretu o Obsadzaniu Stanowisk Kościelnych z 1956 roku. Tym samym kuracja w Kłokocinie stała się parafią posiadającą proboszcza w osobie ks. Mencla.
Po załatwieniu wszystkich formalności w Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej oraz u konserwatora zabytków w 1971 roku przystąpiono do prac rozbiórkowych. We wrześniu tegoż roku, po otrzymaniu zgody z Wydziału Architektury i Urbanistyki w Katowicach przystąpiono do przewiezienia elementów świątyni z Nieboczów do Kłokocina.  Wcześniej, ks. Mencel uzyskał zgodę odpowiednich władz na podpiwniczenie nowego kościoła, z przeznaczeniem nowych pomieszczeń na salki katechetyczne i małą kaplicę. Prace były prowadzone systemem gospodarczym, a na placu budowy codzień pojawiała się duża grupa mieszkańców chcąca pomóc w wybudowaniu nowego kościoła.
 
Uroczystego poświęcenia kościoła 5 grudnia 1971 dokonał ordynariusz diecezji katowickiej [[Bednorz Herbert|bp Herbert Bednorz]].  Jednak do utworzenia parafii w Kłokocinie trzeba było czekać aż do 1977  roku kiedy to dekretem z 6 kwietnia bp katowicki  zadecydował w porozumieniu z władzami o tym, że z dniem 10 kwietnia została erygowana parafia św. Józefa w Kłokocinie.  Owo porozumienie wynikał z obowiązujących przepisów prawnych zwłaszcza z dekretu o Obsadzaniu Stanowisk Kościelnych z 1956 roku. Tym samym kuracja w Kłokocinie stała się parafią posiadającą proboszcza w osobie ks. Mencla.


Ks. Mencel od jesieni 1976 do  1979 roku wybudował plebanię w Kłokocinie na swoje nazwisko, by następnie w roku 1981-1982 przekazać ją aktem darowizny na rzecz parafii.  W czerwcu 1985  roku ordynariusz katowicki bp [[Zimoń Damian|Damian Zimoń ]] poinformował ks. Mencla o udanych rozmowach z władzami, w skutek których otrzymano pozwolenie na wybudowanie w parafii drugiego kościoła, tym razem murowanego. Od tego momentu minęła jeszcze długa droga, albowiem dopiero 30 czerwca 1986  otrzymano wskazania lokalizacyjne zaś wszelkie formalności zakończono dopiero 16 maja 1988. Budowa nowego kościoła trwała aż do 3 grudnia 1994  pod okiem architekta [[Szendzielorz Adam|Adama Szendzielorza]]  z Siemianowic, a w prace budowlane licznie włączyli się parafianie. W wystroju kościoła udział mieli: plastyk [Walczak Ireneusz|Ireneusz Walczak]], oraz Alfred Buchalik z Gotartowic.
Ks. Mencel od jesieni 1976 do  1979 roku wybudował plebanię w Kłokocinie na swoje nazwisko, by następnie w roku 1981-1982 przekazać ją aktem darowizny na rzecz parafii.  W czerwcu 1985  roku ordynariusz katowicki bp [[Zimoń Damian|Damian Zimoń ]] poinformował ks. Mencla o udanych rozmowach z władzami, w skutek których otrzymano pozwolenie na wybudowanie w parafii drugiego kościoła, tym razem murowanego. Od tego momentu minęła jeszcze długa droga, albowiem dopiero 30 czerwca 1986  otrzymano wskazania lokalizacyjne zaś wszelkie formalności zakończono dopiero 16 maja 1988. Budowa nowego kościoła trwała aż do 3 grudnia 1994  pod okiem architekta [[Szendzielorz Adam|Adama Szendzielorza]]  z Siemianowic, a w prace budowlane licznie włączyli się parafianie. W wystroju kościoła udział mieli: plastyk [Walczak Ireneusz|Ireneusz Walczak]], oraz Alfred Buchalik z Gotartowic.

Wersja z 19:23, 25 cze 2012

Kłokocin - dzisiejsza dzielnica Rybnika - to osada położona na południowy wschód od centrum miasta, leżąca pomiędzy Boguszowicami, Rowniem, Folwarkami i Rojem. Nazwa wsi została umieszczona w Liber Fundationis Episcopatum Vratislaviensis. Na przestrzeni wieków nazwa miejscowości ulegała licznym zmianom, począwszy od Clocochina, przez Klokocien (XVII w.); aż po Klokotschin, kiedy to w XVIII wieku ją zgermanizowano. Osada od początków swojego istnienia należała do parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa w Boguszowicach, w związku z czym nie posiadała własnego kościoła. Dopiero w początkach XX wieku, wraz z początkiem wydobycia węgla kamiennego w kopalniach leżących na terenie Boguszowic i Chwałowic, nastąpił znaczny wzrost liczby ludności.

Stąd też po II wojnie światowej miejscowa ludność zaczęła domagać się utworzenia parafii w Kłokocinie. Uzasadniano to znaczą odległością - ok. 3 km - od kościoła farnego w Boguszowicach oraz złą komunikacją pomiędzy miejscowościami. Staraniem ks. Edwarda Toboli - dziekana i zarazem proboszcza parafii macierzystej - oraz bpa Herberta Bednorza w 1971 roku uzyskano zgodę przewodniczącego Wojewódzkiej Rady Narodowej gen. Jerzego Ziętka na przeniesienie zabytkowego drewnianego kościoła z Nieboczów do Kłokocina. Wpływ na to miało kilka czynników. Przede wszystkim, posługując się okólnikiem nr 3 z 1957 roku, pod pretekstem braku materiałów budowlanych władze nie zezwalały na budowę nowych kościołów. Po drugie episkopat często zarzucał im, iż stare, zabytkowe kościoły drewniane niejednokrotnie niszczały.

Sprawę utworzenia nowej kuracji oraz przeniesienia drewnianego kościoła z Nieboczów do Kłokocina powierzono dotychczasowemu wikaremu parafii NSPJ w Boguszowicach ks. Eugeniuszowi Menclowi. To on zorganizował ludzi do prac związanych z przenoszeniem i ponownym ustawianiem świątyni. Kościół pw. św. Józefa pochodzi z 1380 roku. W 1791 roku powiększono go dodając tylną nawę, przedsionek i małą wieżę. Z powodu działań frontowych w Nieboczowach pod koniec II wojny światowej, świątynia została poważnie uszkodzona i od tego czasu niszczała.

Po załatwieniu wszystkich formalności w Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej oraz u konserwatora zabytków w 1971 roku przystąpiono do prac rozbiórkowych. We wrześniu tegoż roku, po otrzymaniu zgody z Wydziału Architektury i Urbanistyki w Katowicach przystąpiono do przewiezienia elementów świątyni z Nieboczów do Kłokocina. Wcześniej, ks. Mencel uzyskał zgodę odpowiednich władz na podpiwniczenie nowego kościoła, z przeznaczeniem nowych pomieszczeń na salki katechetyczne i małą kaplicę. Prace były prowadzone systemem gospodarczym, a na placu budowy codzień pojawiała się duża grupa mieszkańców chcąca pomóc w wybudowaniu nowego kościoła.

Uroczystego poświęcenia kościoła 5 grudnia 1971 dokonał ordynariusz diecezji katowickiej bp Herbert Bednorz. Jednak do utworzenia parafii w Kłokocinie trzeba było czekać aż do 1977 roku kiedy to dekretem z 6 kwietnia bp katowicki zadecydował w porozumieniu z władzami o tym, że z dniem 10 kwietnia została erygowana parafia św. Józefa w Kłokocinie. Owo porozumienie wynikał z obowiązujących przepisów prawnych zwłaszcza z dekretu o Obsadzaniu Stanowisk Kościelnych z 1956 roku. Tym samym kuracja w Kłokocinie stała się parafią posiadającą proboszcza w osobie ks. Mencla.

Ks. Mencel od jesieni 1976 do 1979 roku wybudował plebanię w Kłokocinie na swoje nazwisko, by następnie w roku 1981-1982 przekazać ją aktem darowizny na rzecz parafii. W czerwcu 1985 roku ordynariusz katowicki bp Damian Zimoń poinformował ks. Mencla o udanych rozmowach z władzami, w skutek których otrzymano pozwolenie na wybudowanie w parafii drugiego kościoła, tym razem murowanego. Od tego momentu minęła jeszcze długa droga, albowiem dopiero 30 czerwca 1986 otrzymano wskazania lokalizacyjne zaś wszelkie formalności zakończono dopiero 16 maja 1988. Budowa nowego kościoła trwała aż do 3 grudnia 1994 pod okiem architekta Adama Szendzielorza z Siemianowic, a w prace budowlane licznie włączyli się parafianie. W wystroju kościoła udział mieli: plastyk [Walczak Ireneusz|Ireneusz Walczak]], oraz Alfred Buchalik z Gotartowic.

Dnia 4 grudnia 1994 abpa Damian Zimoń poświęcił nowy kościół pod wezwaniem św. Józefa Robotnika. Dotychczasowy kościół drewniany został rozebrany w 1995 roku i przeniesiony do Górnośląskiego Parku Etnograficznego w Chorzowie, gdzie 28 września 1997 został poświęcony przez abpa Damiana Zimonia.

Proboszczowie

Bibliografia

Schematyzm Diecezji Katowickiej, Katowice 2005; Mieczysław Kula, Boguszowice, Czerwionka- Leszczyny 2008, s.309; http://www.klokocin.eu/index.php?option=com_content&view=article&id=7&Itemid=10, stan na 5 V 2010.


p • d • e
Organizacja Kościoła na Górnym Śląsku
Źródło: „https://silesia.edu.pl/index.php?title=Parafia_św._Józefa_w_Kłokocinie&oldid=45960”