Parafia św. Józefa w Kłokocinie: Różnice pomiędzy wersjami
(nowe) |
Nie podano opisu zmian |
||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
Kłokocin dzisiejsza dzielnica Rybnika, jest wioską położoną na południowy wschód od centrum miasta, leży pomiędzy Boguszowicami, Rowniem, Folwarkami a Rojem. Wieś znana była już od 1305 roku, gdyż właśnie pod tą datą jest wymieniana w Liber Fundationis Episcopatum Vratlaviensis. Na przestrzeni wieków nazwa wioski ulegała licznym zmianą począwszy od nazwy Clocochina, przez klokocien (XVII w.) i Klokotschin kiedy to w XVIII | Kłokocin dzisiejsza dzielnica Rybnika, jest wioską położoną na południowy wschód od centrum miasta, leży pomiędzy Boguszowicami, Rowniem, Folwarkami, a Rojem. Wieś znana była już od 1305 roku, gdyż właśnie pod tą datą jest wymieniana w Liber Fundationis Episcopatum Vratlaviensis. Na przestrzeni wieków nazwa wioski ulegała licznym zmianą począwszy od nazwy Clocochina, przez klokocien (XVII w.) i Klokotschin kiedy to w XVIII wieku nazwę zgermanizowano. Dzisiejsza nazwa wsi brzmi Kłokocin. Wieś od początków przynależała do parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa w Boguszowicach, a co za tym idzie nie posiadała własnego kościoła parafialnego. Taki porządek rzeczy był wynikiem tego, że osada nie była licznie zamieszkiwana, aż do początków XX wieku kiedy to wraz z rozpoczęciem wydobycia węgla kamiennego w kopalniach w pobliskich Boguszowicach i Chwałowicach odnotowano znaczny wzrost ludności. | ||
Właśnie ze względu na szybki napływ ludności, zwłaszcza po II wojnie światowej, kiedy to władze komunistyczne kładły duży nacisk na rozwój kopalń, miejscowa ludność coraz częściej domagała się utworzenia parafii w Kłokocinie. Taki obrót sytuacji był podyktowany znacznym oddaleniem wsi od kościoła farnego w Boguszowicach ok. 3 km, oraz słabą komunikacją między osadami. Staraniami | Właśnie ze względu na szybki napływ ludności, zwłaszcza po II wojnie światowej, kiedy to władze komunistyczne kładły duży nacisk na rozwój kopalń, miejscowa ludność coraz częściej domagała się utworzenia parafii w Kłokocinie. Taki obrót sytuacji był podyktowany znacznym oddaleniem wsi od kościoła farnego w Boguszowicach ok. 3 km, oraz słabą komunikacją między osadami. Staraniami ks. [[Tobola Edward|Edwarda Toboli ]] dziekana i zarazem proboszcza parafii macierzystej oraz bpa [[Bednorz Herbert|Herberta Bednorza]] w 1971 roku uzyskano po długich pertraktacjach zgodę od przewodniczącego Wojewódzkiej Rady Narodowej gen. [[ Ziętek Jerzy|Jerzego Ziętka]] na przeniesienie zabytkowego drewnianego kościoła z Nieboczów do Kłokocina. Wpływa na taki obrót sprawy miało kilka czynników, przede wszystkim władze posługując się okólnikiem nr 3 z 1957 roku nie pozwalały na budowę nowych kościołów pod pretekstem braku materiałów budowlanych. Po drugie Episkopat często zarzucał władzy, iż stare kościoły drewniane, które są zabytkami nie jednokrotnie niszczały na skutek ich nie używania w parafiach, które oprócz kościoła drewnianego posiadały także kościół murowany. | ||
Sprawę utworzenia nowej kuracji oraz przeniesienia drewnianego Kościoła z Nieboczów do Kłokocina powierzono dotychczasowemu wikaremu parafii NSPJ w Boguszowicach ks. Eugeniuszowi Menclowi. To on organizował ludzi do prac związanych z przenoszeniem i ponownym ustawianiem kościoła. Ów kościół pochodził z 1380 roku, po roku 1791 kościół powiększono dodając tylną nawę, przedsionek i małą wierzę. Kościół ten był pod wezwaniem św. Józefa. W skutek działań frontowych jakie miały miejsce w czasie II wojny światowej w Nieboczowach budynek kościoła został poważnie uszkodzony i od tego czasu niszczał, aż do 1971 roku, kiedy to nastąpiły prace rozbiórkowe konserwatorskie i ponowne jego złożenie już w na nowym miejscu w Kłokocinie. Po załatwieniu wszystkich Formalności w Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej i u konserwatora zabytków przystąpiono do prac rozbiórkowych. We wrześniu po otrzymaniu zgody z Wydziału Architektury i Urbanistyki w Katowicach przystąpiono do przewiezienia elementów kościoła z Nieboczów do Kłokocina wcześniej ks. Mencel uzyskał zgodę odpowiednich władz na podpiwniczenie nowego kościoła z przeznaczeniem nowych pomieszczeń na salki katechetyczne i małą kaplice. Prace były prowadzone systemem gospodarczym, a na placu budowy co dzień pojawiała się duża grupa mieszkańców chcąca pomóc w wybudowaniu nowego kościoła. | Sprawę utworzenia nowej kuracji oraz przeniesienia drewnianego Kościoła z Nieboczów do Kłokocina powierzono dotychczasowemu wikaremu [[Parafia Najświętszego Serca Pana Jezusa w Boguszowicach|parafii NSPJ w Boguszowicach ]] ks.[[ Mencel Eugeniusz| Eugeniuszowi Menclowi]] . To on organizował ludzi do prac związanych z przenoszeniem i ponownym ustawianiem kościoła. Ów kościół pochodził z 1380 roku, po roku 1791 kościół powiększono dodając tylną nawę, przedsionek i małą wierzę. Kościół ten był pod wezwaniem św. Józefa. W skutek działań frontowych jakie miały miejsce w czasie II wojny światowej w Nieboczowach budynek kościoła został poważnie uszkodzony i od tego czasu niszczał, aż do 1971 roku, kiedy to nastąpiły prace rozbiórkowe konserwatorskie i ponowne jego złożenie już w na nowym miejscu w Kłokocinie. Po załatwieniu wszystkich Formalności w Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej i u konserwatora zabytków przystąpiono do prac rozbiórkowych. We wrześniu po otrzymaniu zgody z Wydziału Architektury i Urbanistyki w Katowicach przystąpiono do przewiezienia elementów kościoła z Nieboczów do Kłokocina wcześniej ks. Mencel uzyskał zgodę odpowiednich władz na podpiwniczenie nowego kościoła z przeznaczeniem nowych pomieszczeń na salki katechetyczne i małą kaplice. Prace były prowadzone systemem gospodarczym, a na placu budowy co dzień pojawiała się duża grupa mieszkańców chcąca pomóc w wybudowaniu nowego kościoła. | ||
Uroczystego poświęcenia kościoła dnia 5 grudnia 1971 dokonał w Kłokocinie ordynariusz diecezji katowickiej bp Herbert Bednorz. Jednak do utworzenia parafii w Kłokocinie trzeba było czekać aż do roku | Uroczystego poświęcenia kościoła dnia 5 grudnia 1971 dokonał w Kłokocinie ordynariusz diecezji katowickiej [[ Bednorz Herbert| bp Herbert Bednorz]] . Jednak do utworzenia parafii w Kłokocinie trzeba było czekać aż do 1977 roku kiedy to dekretem z 6 kwietnia bp katowicki zadecydował w porozumieniu z władzami o tym, że z dniem 10 kwietnia została erygowana parafia św. Józefa w Kłokocinie. Owo porozumienie wynikał z obowiązujących przepisów prawnych zwłaszcza z dekretu o Obsadzaniu Stanowisk Kościelnych z 1956 roku. Tym samym kuracja w Kłokocinie stała się parafią posiadającą proboszcza w osobie ks. Mencla. | ||
Ks. Mencel od jesieni 1976 do 1979 roku wybudował plebanię w Kłokocinie na swoje nazwisko, by następnie w roku 1981-1982 przekazać ją aktem darowizny na rzecz parafii. W czerwcu 1985 ordynariusz katowicki bp Damian Zimoń poinformował ks. Mencla o udanych rozmowach z władzami, w skutek których otrzymano pozwolenie na wybudowanie w parafii drugiego kościoła, tym razem murowanego. Od tego momentu minęła jeszcze długa droga, albowiem dopiero 30 czerwca 1986 | Ks. Mencel od jesieni 1976 do 1979 roku wybudował plebanię w Kłokocinie na swoje nazwisko, by następnie w roku 1981-1982 przekazać ją aktem darowizny na rzecz parafii. W czerwcu 1985 roku ordynariusz katowicki bp [[Zimoń Damian|Damian Zimoń ]] poinformował ks. Mencla o udanych rozmowach z władzami, w skutek których otrzymano pozwolenie na wybudowanie w parafii drugiego kościoła, tym razem murowanego. Od tego momentu minęła jeszcze długa droga, albowiem dopiero 30 czerwca 1986 otrzymano wskazania lokalizacyjne zaś wszelkie formalności zakończono dopiero 16 maja 1988. Budowa nowego kościoła trwała aż do 3 grudnia 1994 pod okiem architekta [[Szendzielorz Adam|Adama Szendzielorza]] z Siemianowic, a w prace budowlane licznie włączyli się parafianie. W wystroju kościoła udział mieli: plastyk [Walczak Ireneusz|Ireneusz Walczak]], oraz Alfred Buchalik z Gotartowic. | ||
Dnia 4 grudnia 1994 abpa Damian Zimoń poświęcił nowy kościół pod wezwaniem św. Józefa Robotnika. Dotychczasowy kościół drewniany został rozebrany w 1995 roku i przeniesiony do Górnośląskiego Parku Etnograficznego w Chorzowie, gdzie 28 września 1997 został poświęcony przez abpa Damiana Zimonia. | Dnia 4 grudnia 1994 abpa Damian Zimoń poświęcił nowy kościół pod wezwaniem św. Józefa Robotnika. Dotychczasowy kościół drewniany został rozebrany w 1995 roku i przeniesiony do Górnośląskiego Parku Etnograficznego w Chorzowie, gdzie 28 września 1997 został poświęcony przez [[Zimoń Damian|abpa Damiana Zimonia]]. | ||
==Proboszczowie== | ==Proboszczowie== | ||
Wersja z 09:43, 28 maj 2010
Kłokocin dzisiejsza dzielnica Rybnika, jest wioską położoną na południowy wschód od centrum miasta, leży pomiędzy Boguszowicami, Rowniem, Folwarkami, a Rojem. Wieś znana była już od 1305 roku, gdyż właśnie pod tą datą jest wymieniana w Liber Fundationis Episcopatum Vratlaviensis. Na przestrzeni wieków nazwa wioski ulegała licznym zmianą począwszy od nazwy Clocochina, przez klokocien (XVII w.) i Klokotschin kiedy to w XVIII wieku nazwę zgermanizowano. Dzisiejsza nazwa wsi brzmi Kłokocin. Wieś od początków przynależała do parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa w Boguszowicach, a co za tym idzie nie posiadała własnego kościoła parafialnego. Taki porządek rzeczy był wynikiem tego, że osada nie była licznie zamieszkiwana, aż do początków XX wieku kiedy to wraz z rozpoczęciem wydobycia węgla kamiennego w kopalniach w pobliskich Boguszowicach i Chwałowicach odnotowano znaczny wzrost ludności.
Właśnie ze względu na szybki napływ ludności, zwłaszcza po II wojnie światowej, kiedy to władze komunistyczne kładły duży nacisk na rozwój kopalń, miejscowa ludność coraz częściej domagała się utworzenia parafii w Kłokocinie. Taki obrót sytuacji był podyktowany znacznym oddaleniem wsi od kościoła farnego w Boguszowicach ok. 3 km, oraz słabą komunikacją między osadami. Staraniami ks. Edwarda Toboli dziekana i zarazem proboszcza parafii macierzystej oraz bpa Herberta Bednorza w 1971 roku uzyskano po długich pertraktacjach zgodę od przewodniczącego Wojewódzkiej Rady Narodowej gen. Jerzego Ziętka na przeniesienie zabytkowego drewnianego kościoła z Nieboczów do Kłokocina. Wpływa na taki obrót sprawy miało kilka czynników, przede wszystkim władze posługując się okólnikiem nr 3 z 1957 roku nie pozwalały na budowę nowych kościołów pod pretekstem braku materiałów budowlanych. Po drugie Episkopat często zarzucał władzy, iż stare kościoły drewniane, które są zabytkami nie jednokrotnie niszczały na skutek ich nie używania w parafiach, które oprócz kościoła drewnianego posiadały także kościół murowany.
Sprawę utworzenia nowej kuracji oraz przeniesienia drewnianego Kościoła z Nieboczów do Kłokocina powierzono dotychczasowemu wikaremu parafii NSPJ w Boguszowicach ks. Eugeniuszowi Menclowi . To on organizował ludzi do prac związanych z przenoszeniem i ponownym ustawianiem kościoła. Ów kościół pochodził z 1380 roku, po roku 1791 kościół powiększono dodając tylną nawę, przedsionek i małą wierzę. Kościół ten był pod wezwaniem św. Józefa. W skutek działań frontowych jakie miały miejsce w czasie II wojny światowej w Nieboczowach budynek kościoła został poważnie uszkodzony i od tego czasu niszczał, aż do 1971 roku, kiedy to nastąpiły prace rozbiórkowe konserwatorskie i ponowne jego złożenie już w na nowym miejscu w Kłokocinie. Po załatwieniu wszystkich Formalności w Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej i u konserwatora zabytków przystąpiono do prac rozbiórkowych. We wrześniu po otrzymaniu zgody z Wydziału Architektury i Urbanistyki w Katowicach przystąpiono do przewiezienia elementów kościoła z Nieboczów do Kłokocina wcześniej ks. Mencel uzyskał zgodę odpowiednich władz na podpiwniczenie nowego kościoła z przeznaczeniem nowych pomieszczeń na salki katechetyczne i małą kaplice. Prace były prowadzone systemem gospodarczym, a na placu budowy co dzień pojawiała się duża grupa mieszkańców chcąca pomóc w wybudowaniu nowego kościoła.
Uroczystego poświęcenia kościoła dnia 5 grudnia 1971 dokonał w Kłokocinie ordynariusz diecezji katowickiej bp Herbert Bednorz . Jednak do utworzenia parafii w Kłokocinie trzeba było czekać aż do 1977 roku kiedy to dekretem z 6 kwietnia bp katowicki zadecydował w porozumieniu z władzami o tym, że z dniem 10 kwietnia została erygowana parafia św. Józefa w Kłokocinie. Owo porozumienie wynikał z obowiązujących przepisów prawnych zwłaszcza z dekretu o Obsadzaniu Stanowisk Kościelnych z 1956 roku. Tym samym kuracja w Kłokocinie stała się parafią posiadającą proboszcza w osobie ks. Mencla.
Ks. Mencel od jesieni 1976 do 1979 roku wybudował plebanię w Kłokocinie na swoje nazwisko, by następnie w roku 1981-1982 przekazać ją aktem darowizny na rzecz parafii. W czerwcu 1985 roku ordynariusz katowicki bp Damian Zimoń poinformował ks. Mencla o udanych rozmowach z władzami, w skutek których otrzymano pozwolenie na wybudowanie w parafii drugiego kościoła, tym razem murowanego. Od tego momentu minęła jeszcze długa droga, albowiem dopiero 30 czerwca 1986 otrzymano wskazania lokalizacyjne zaś wszelkie formalności zakończono dopiero 16 maja 1988. Budowa nowego kościoła trwała aż do 3 grudnia 1994 pod okiem architekta Adama Szendzielorza z Siemianowic, a w prace budowlane licznie włączyli się parafianie. W wystroju kościoła udział mieli: plastyk [Walczak Ireneusz|Ireneusz Walczak]], oraz Alfred Buchalik z Gotartowic.
Dnia 4 grudnia 1994 abpa Damian Zimoń poświęcił nowy kościół pod wezwaniem św. Józefa Robotnika. Dotychczasowy kościół drewniany został rozebrany w 1995 roku i przeniesiony do Górnośląskiego Parku Etnograficznego w Chorzowie, gdzie 28 września 1997 został poświęcony przez abpa Damiana Zimonia.
Proboszczowie
- ks. Eugeniusz Mencel samodzielny duszpasterz (1972-1977), proboszcz (1977-2002)
- ks. Andrzej Gruszka proboszcz (2002-nadal)
Bibliografia
Schematyzm Diecezji Katowickiej, Katowice 2005; Mieczysław Kula, Boguszowice, Czerwionka- Leszczyny 2008, s.309; http://www.klokocin.eu/index.php?option=com_content&view=article&id=7&Itemid=10, stan na 5 V 2010.
| ||||||||||