Koniecko Józef

Koniecko (Konieczko, Konietzko) Józef (1843-1922), proboszcz w Radzionkowie

Urodził się 19 marca 1843 w Staniszczach w rodzinie rolnika i karczmarza Macieja i Marianny z d. Bednorz. W 1866 roku uzyskał świadectwo dojrzałości w opolskim gimnazjum, a następnie rozpoczął studia na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Wrocławskiego. W trakcie studiów należał do Towarzystwa Polskich Górnoślązaków. Uczestniczył w wykładach z języka i literatury polskiej prowadzonych przez prof. Wincentego Kraińskiego. Święcenia kapłańskie przyjął 28 czerwca 1870, a po nich został skierowany do parafii w Lubecku. Tam miał okazję dobrze poznać pracę administracyjną w parafii, gdyż jego proboszcz i jednocześnie dziekan lubliniecki ks. Adolf Hermiersch był posłem do parlamentu i w związku z tym często nieobecny. W tej sytuacji ks. Koniecko musiał go zastępować. Będąc wikarym w Lubecku popadł w konflikt z ówczesnym prawem pruskim. Po śmierci boronowskiego proboszcza ks. Henryka Eiseneckera na jego miejsce po roku ustanowiono ks. Kentego nie mającego aprobaty bpa H. Förstera. Dlatego w lutym 1876 roku, po konsultacjach wśród duchowieństwa lublinieckiego, ks. Koniecko zamieścił w „Katoliku” odezwę do parafian w Boronowie. Autor twierdził, że nowy duszpasterz nie jest prawowitym proboszczem, a konsekwencją braku misji biskupiej jest nieważność sprawowanych sakramentów. W pierwszym procesie w Pszczynie został uniewinniony, a Karola Miarkę skazano na trzy miesiące więzienia. Jednak w wyniku apelacji prokuratury drugi wyrok ogłoszony w Raciborzu skazał go na cztery miesiące więzienia. Karę odbywał w Oleśnie od początku czerwca do 8 października 1877. W okresie afery związanej z artykułem w „Katoliku” próbował swoich sił jako kandydat na posła do sejmu pruskiego z okręgu Strzelce Opolskie – Lubliniec z ramienia Centrum.

16 sierpnia 1883 został ustanowiony duszpasterzem pomocniczym w Radzionkowie tzw. Hilfsseelsorger, a 15 lipca 1886 został proboszczem parafii św. Wojciecha w Radzionkowie. Był dobrym gospodarzem. W 1887 roku założył nowy cmentarz, w latach 1890-1891 wybudował nową plebanię z ogrodem i zabudowaniami gospodarczymi. Zakupił wiele paramentów liturgicznych, a także zainstalował elektryczność w kościele. Był lubiany i szanowany wśród księży dekanatu tarnogórskiego; dziekan tarnogórski od 1895 roku. 25 października 1912 został mianowany radcą duchownym. Od 6 lutego 1900 był członkiem komitetu organizacyjnego pielgrzymki do Rzymu na jubileusz Roku Świętego.

W czasie działalności społecznej zmieniło się jego nastawienie do spraw polskich. Gdy drogi Centrum i „Katolika” rozeszły się, swoje poglądy ulokował po stronie niemieckiej partii. W 1893 roku wystąpił przeciw Juliuszowi Szmuli kandydatowi „Katolika” do sejmu pruskiego, a podczas zjazdu Centrum w Gliwicach w dniach 22-23 października 1907 poparł ks. Edwarda Adamczyka będącego przeciwnikiem polskich aspiracji. Niechęć ks. Koniecki do polskości przejawiła się nawet w zakazie urządzania pielgrzymki do Częstochowy przez jego parafian. Kilkakrotnie ciężko chorował, by w ostatnich latach przez wiele miesięcy być przykutym do łóżka. Zmarł 31 maja 1922. Został pochowany w kapliczce na założonym przez siebie cmentarzu w Radzionkowie.

Bibliografia

GN 1924, nr 42, s. 12; M. Pater, Konieczko (Konietzko) Józef (hasło), [w:] Słownik biograficzny katolickiego duchowieństwa śląskiego XIX i XX wieku, pod red. M. Patera, Katowice 1996, s. 186; J. Knosała, Parafia Radzionkowska. Jej dawniejsze i dzisiejsze stosunki, Katowice 1926, s. 78-80.