Włodarczyk Jerzy: Różnice pomiędzy wersjami
(dr) |
|||
Linia 2: | Linia 2: | ||
Urodził się 28 kwietnia 1886 w Królewskiej Hucie. Był synem dozorcy kopalnianego Jana i Pauliny z d. Jakisch. Do szkoły ludowej i gimnazjum uczęszczał w Królewskiej Hucie. Egzamin dojrzałości zdał w 1907 roku. Po maturze rozpoczął studia na [[Wydział Teologiczny Uniwersytetu Wrocławskiego|Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Wrocławskiego]]. Święcenia kapłańskie przyjął 22 czerwca 1911 we Wrocławiu z rąk [[Kopp Georg|kard. G. Koppa]]. | Urodził się 28 kwietnia 1886 w Królewskiej Hucie. Był synem dozorcy kopalnianego Jana i Pauliny z d. Jakisch. Do szkoły ludowej i gimnazjum uczęszczał w Królewskiej Hucie. Egzamin dojrzałości zdał w 1907 roku. Po maturze rozpoczął studia na [[Wydział Teologiczny Uniwersytetu Wrocławskiego|Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Wrocławskiego]]. Święcenia kapłańskie przyjął 22 czerwca 1911 we Wrocławiu z rąk [[Kopp Georg|kard. G. Koppa]]. | ||
Jako wikary pracował w parafiach: [[Parafia św. Marii Magdaleny w Bielszowicach|św. Marii Magdaleny w Bielszowicach]], św. Wawrzyńca w Strzelcach Opolskich, św. Jana Chrzciciela i Trójcy Przenajświętszej w Legnicy, Wniebowzięcia NMP w Hajdukach Wielkich, św. Józefa w Zawadzie Książęcej i św. Katarzyny w Sławięcicach. W 1917 roku zdał egzamin proboszczowski. 7 października 1918 został mianowany proboszczem w parafii św. Michała Archanioła w Kotulinie w powiecie strzeleckim. | Jako wikary pracował w parafiach: [[Parafia św. Marii Magdaleny w Bielszowicach|św. Marii Magdaleny w Bielszowicach]], św. Wawrzyńca w Strzelcach Opolskich, św. Jana Chrzciciela i Trójcy Przenajświętszej w Legnicy, [[Parafia Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Chorzowie Batorym|Wniebowzięcia NMP w Hajdukach Wielkich]], św. Józefa w Zawadzie Książęcej i św. Katarzyny w Sławięcicach. W 1917 roku zdał egzamin proboszczowski. 7 października 1918 został mianowany proboszczem w [[Parafia św. Michała Archanioła w Kotulinie|parafii św. Michała Archanioła w Kotulinie]] w powiecie strzeleckim. | ||
W okresie plebiscytu na Górnym Śląsku został dotkliwie pobity. Prawdopodobnie stało się to na skutek nieporozumienia, ponieważ ks. Włodarczyk osobiście nie angażował się w działalność plebiscytową, choć czuł się Polakiem i tego nie ukrywał. W konsekwencji jednak musiał opuścić Kotulin i przeszedł na polską część Górnego Śląska. W 1923 roku Administrator Apostolski Polskiego Śląska [[Hlond August|ks. A. Hlond]] mianował go proboszczem w [[Parafia Wszystkich Świętych w Szerokiej| parafii Wszystkich Świętych w Szerokiej]]. | W okresie [[Plebiscyt i jego skutki|plebiscytu]] na Górnym Śląsku został dotkliwie pobity. Prawdopodobnie stało się to na skutek nieporozumienia, ponieważ ks. Włodarczyk osobiście nie angażował się w działalność plebiscytową, choć czuł się Polakiem i tego nie ukrywał. W konsekwencji jednak musiał opuścić Kotulin i przeszedł na polską część Górnego Śląska. W 1923 roku Administrator Apostolski Polskiego Śląska [[Hlond August|ks. A. Hlond]] mianował go proboszczem w [[Parafia Wszystkich Świętych w Szerokiej| parafii Wszystkich Świętych w Szerokiej]]. | ||
Na skutek pogarszającego się stanu zdrowia, rok później, w listopadzie 1924 roku przeszedł w stan spoczynku i zamieszkał w Kokoszycach. Po pewnym czasie choroba nie pozwalała mu już opuszczać mieszkania. Ta sytuacja nie przeszkodziła | Na skutek pogarszającego się stanu zdrowia, rok później, w listopadzie 1924 roku przeszedł w stan spoczynku i zamieszkał w Kokoszycach. Po pewnym czasie choroba nie pozwalała mu już opuszczać mieszkania. Ta sytuacja jednak nie przeszkodziła mu w intensywnej pracy naukowej z zakresu historii, dziedzinie, którą szczególnie się interesował. Był kolekcjonerem różnych pamiątek z historii Śląska, z których wiele miało wartość muzealną. Ogólnie podziwiano jego wytrwałość w pracy oraz pogodę ducha i niezwykłą cierpliwość w ciężkiej chorobie. Zmarł 20 sierpnia 1929 w Kokoszycach. Został pochowany w Wodzisławiu Śląskim. | ||
== Bibliografia == | == Bibliografia == |
Wersja z 19:55, 9 sie 2016
Włodarczyk Jerzy (1886-1929), proboszcz w Szerokiej
Urodził się 28 kwietnia 1886 w Królewskiej Hucie. Był synem dozorcy kopalnianego Jana i Pauliny z d. Jakisch. Do szkoły ludowej i gimnazjum uczęszczał w Królewskiej Hucie. Egzamin dojrzałości zdał w 1907 roku. Po maturze rozpoczął studia na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Wrocławskiego. Święcenia kapłańskie przyjął 22 czerwca 1911 we Wrocławiu z rąk kard. G. Koppa.
Jako wikary pracował w parafiach: św. Marii Magdaleny w Bielszowicach, św. Wawrzyńca w Strzelcach Opolskich, św. Jana Chrzciciela i Trójcy Przenajświętszej w Legnicy, Wniebowzięcia NMP w Hajdukach Wielkich, św. Józefa w Zawadzie Książęcej i św. Katarzyny w Sławięcicach. W 1917 roku zdał egzamin proboszczowski. 7 października 1918 został mianowany proboszczem w parafii św. Michała Archanioła w Kotulinie w powiecie strzeleckim.
W okresie plebiscytu na Górnym Śląsku został dotkliwie pobity. Prawdopodobnie stało się to na skutek nieporozumienia, ponieważ ks. Włodarczyk osobiście nie angażował się w działalność plebiscytową, choć czuł się Polakiem i tego nie ukrywał. W konsekwencji jednak musiał opuścić Kotulin i przeszedł na polską część Górnego Śląska. W 1923 roku Administrator Apostolski Polskiego Śląska ks. A. Hlond mianował go proboszczem w parafii Wszystkich Świętych w Szerokiej.
Na skutek pogarszającego się stanu zdrowia, rok później, w listopadzie 1924 roku przeszedł w stan spoczynku i zamieszkał w Kokoszycach. Po pewnym czasie choroba nie pozwalała mu już opuszczać mieszkania. Ta sytuacja jednak nie przeszkodziła mu w intensywnej pracy naukowej z zakresu historii, dziedzinie, którą szczególnie się interesował. Był kolekcjonerem różnych pamiątek z historii Śląska, z których wiele miało wartość muzealną. Ogólnie podziwiano jego wytrwałość w pracy oraz pogodę ducha i niezwykłą cierpliwość w ciężkiej chorobie. Zmarł 20 sierpnia 1929 w Kokoszycach. Został pochowany w Wodzisławiu Śląskim.
Bibliografia
AAKat, Akta personalne ks. Jerzego Włodarczyka; Schematyzm 1925; Nekrolog, WD 1929, nr 7, s. 66; Schematismus 1922; Gwóźdź, Udział duchowieństwa, s. 198.
|