Parafia Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Bytomiu

Kościół pw. Najświętszej Maryi Panny w Bytomiu powstał pod koniec XIII wieku. Opiekę duszpasterską przy nim sprawowali najpierw duchowni diecezjalni, później norbertanie (premonstratensi) z wrocławskiego kościoła pw. św. Wincentego we Wrocławiu. Ten etap duszpasterstwa został przerwany przez reformację, kiedy to ewangelicy opanowali ziemię bytomską w latach 1562-1632.

Parafia bytomska do połowy XIX wieku należała do jednej z największych w diecezji krakowskiej i obejmowała swymi granicami Katowice, Królewską Hutę i Dąb oraz prawie całą Rudę Śląską. Parafia bytomska jest parafią matką dla wszystkich parafii w promieniu prawie 30 kilometrów.

W 1810 roku zakon norbertanów uległ sekularyzacji, a kościół i parafia wróciły pod zarząd księży diecezjalnych, wśród których byli wybitni i znani kapłani tacy jak: ks. Józef Szafranek, ks. Norbert Bonczyk czy ks. Wacław Schenk. W swej blisko ośmiowiekowej historii kościół dzielił los miasta i jego mieszkańców. W 1430 roku kościół padł łupem husytów, a w XVII wieku – wojsk Mansfelda. Kilka razy kościół uległ zniszczeniu w wyniku pożarów z 1515 i 1670 roku. Wielokrotnie zmieniał swój wygląd zewnętrzny w wyniku remontów i przebudowy. Największe zmiany zostały wprowadzone na początku XVI wieku i w połowie XIX wieku oraz w latach 30. XX wieku. Swoją dzisiejszą sylwetkę zewnętrzną zawdzięcza ks. Józefowi Szafrankowi (1840-1874), a swoje obecne wyposażenie – ks. Alfredowi Hrabowskiemu. Zniszczony przez szkody górnicze miał ulec rozbiórce, uratował go ks. prof. Wacław Schenk (1957-1982).

• Kościół Świętego Ducha w Bytomiu - kościół filialny

Kapliczki i krzyże przydrożne

• Grupa ukrzyżowania

Bibliografia

Opracowanie własne.