Parafia Podwyższenia Krzyża Świętego i św. Herberta w Katowicach: Różnice pomiędzy wersjami
Nie podano opisu zmian |
Nie podano opisu zmian |
||
| Linia 3: | Linia 3: | ||
W 1976 roku rozpoczęto likwidację domków fińskich i w ich miejsce powstało nowe osiedle na terenach Załęskiej Hałdy. W 1977 roku został otwarty punkt katechetyczny tym razem w piwnicach bloku przy ówczesnej ul. Rewolucjonistów, gdzie katechizowali księża z parafii na Załężu, a w 1980 roku w piwnicach przy ul. Krasickiego 9 otwarto punkt katechetyczny na powstającym os. Witosa. Ksiądz [[Połednik Leon|Leon Połednik]] - wikary w parafii w Załężu otrzymał zlecenie przygotowania budowy kościoła na os. Witosa. We wrześniu 1981 roku wydano wstępną zgodę na budowę kościoła na os. Witosa w Katowicach. W 1982 roku w związku z odwołaniem ks. Leona Połednika z parafii w Załężu, został tam ustanowiony pierwszy proboszcz ks. [[Bogacki Leonard|Leonard Bogacki]], który rozpoczął budowę domu katechetycznego. | W 1976 roku rozpoczęto likwidację domków fińskich i w ich miejsce powstało nowe osiedle na terenach Załęskiej Hałdy. W 1977 roku został otwarty punkt katechetyczny tym razem w piwnicach bloku przy ówczesnej ul. Rewolucjonistów, gdzie katechizowali księża z parafii na Załężu, a w 1980 roku w piwnicach przy ul. Krasickiego 9 otwarto punkt katechetyczny na powstającym os. Witosa. Ksiądz [[Połednik Leon|Leon Połednik]] - wikary w parafii w Załężu otrzymał zlecenie przygotowania budowy kościoła na os. Witosa. We wrześniu 1981 roku wydano wstępną zgodę na budowę kościoła na os. Witosa w Katowicach. W 1982 roku w związku z odwołaniem ks. Leona Połednika z parafii w Załężu, został tam ustanowiony pierwszy proboszcz ks. [[Bogacki Leonard|Leonard Bogacki]], który rozpoczął budowę domu katechetycznego. | ||
14 września 1982 dekretem | 14 września 1982 dekretem [[Bednorz Herbert|bpa Herberta Bednorza]] erygowano parafię pw. Podwyższenia Krzyża Świętego i św. Herberta. W kwietniu 1984 roku ukończono budowę domu katechetycznego. We wrześniu 1984 w miejsce ks. [[Gołek Henryk|Henryka Gołka]] przyszedł ks. [[Grygier Józef|Józef Grygier]]. | ||
Architektem kościoła był mgr Janusz Grzegorzak. W 1992 roku udało się zakończyć budowę. Wystrój wnętrza zaprojektował mgr Piotr Kłosek. Do nowego kościoła dzieci pierwszokomunijne ufundowały chrzcielnicę jako wotum i dziękczynienie za dar sakramentu chrztu świętego. Władze miasta przekazały fundusze na materiały potrzebne do wykonania obejścia kościoła. | Architektem kościoła był mgr Janusz Grzegorzak. W 1992 roku udało się zakończyć budowę. Wystrój wnętrza zaprojektował mgr Piotr Kłosek. Do nowego kościoła dzieci pierwszokomunijne ufundowały chrzcielnicę jako wotum i dziękczynienie za dar sakramentu chrztu świętego. Władze miasta przekazały fundusze na materiały potrzebne do wykonania obejścia kościoła. | ||
16 maja 1993 | 16 maja 1993 [[Zimoń Damian|abp Damian Zimoń]] poświęcił kościół. W ołtarzu zostały złożone relikwie św. męczenników Tymoteusza i Wiktoryny. 17 grudnia 1993 bp [[Bernacki Gerard|Gerard Bernacki]] poświęcił dolny kościół, w którym krzyż ołtarzowy został na pamiątkę przeniesiony z tymczasowej kaplicy. | ||
W pierwszą rocznicę poświęcenia kościoła zostały umieszczone, i podczas uroczystej mszy świętej poświęcone przez bp Gerarda Bernackiego, figury [[Św. Barbara|św. Barbary]] – patronki górników szczególnie czczonej w KWK „Kleofas”. Figura jest wyrazem wdzięczności, ponieważ jednym z postulatów protestujących górników było ustanowienie parafii na osiedlu, a druga figura przedstawia św. Maksymiliana Kolbego, gdyż kamień węgielny kościoła został poświęcony w Rzymie podczas jego kanonizacji. | W pierwszą rocznicę poświęcenia kościoła zostały umieszczone, i podczas uroczystej mszy świętej poświęcone przez bp Gerarda Bernackiego, figury [[Św. Barbara|św. Barbary]] – patronki górników szczególnie czczonej w KWK „Kleofas”. Figura jest wyrazem wdzięczności, ponieważ jednym z postulatów protestujących górników było ustanowienie parafii na osiedlu, a druga figura przedstawia św. Maksymiliana Kolbego, gdyż kamień węgielny kościoła został poświęcony w Rzymie podczas jego kanonizacji. | ||
| Linia 14: | Linia 14: | ||
*[[Bogacki Leonard|ks. Leonard Bogacki]] (1981–1987) | *[[Bogacki Leonard|ks. Leonard Bogacki]] (1981–1987) | ||
*[[Nieszporek Władysław|ks. Władysław Nieszporek]] (1988–1998) | *[[Nieszporek Władysław|ks. Władysław Nieszporek]] (1988–1998) | ||
*[[Grygier Józef|ks. Józef Grygier]] (1998-nadal | *[[Grygier Józef|ks. Józef Grygier]] (1998-nadal) | ||
==Bibliografia== | ==Bibliografia== | ||
Wersja z 23:24, 12 paź 2009
Początkiem osiedla Witosa były tzw. „Finy” – czyli os. domków fińskich, które podlegały parafii świętych Cyryla i Metodego na Załęskiej Hałdzie. Później połączone z os. „Obroki–Rewolucjonistów” przy KWK „Kleofas”, które podlegało parafii św. Józefa w Załężu. I to właśnie ta parafia jest parafią-matką kościoła Podwyższenia Krzyża Świętego i świętego Herberta. Z inicjatywy proboszcza tejże parafii ks. Jerzego Nygi powstał w 1972 roku punkt katechetyczny na os. „Obroki – Rewolucjonistów”.
W 1976 roku rozpoczęto likwidację domków fińskich i w ich miejsce powstało nowe osiedle na terenach Załęskiej Hałdy. W 1977 roku został otwarty punkt katechetyczny tym razem w piwnicach bloku przy ówczesnej ul. Rewolucjonistów, gdzie katechizowali księża z parafii na Załężu, a w 1980 roku w piwnicach przy ul. Krasickiego 9 otwarto punkt katechetyczny na powstającym os. Witosa. Ksiądz Leon Połednik - wikary w parafii w Załężu otrzymał zlecenie przygotowania budowy kościoła na os. Witosa. We wrześniu 1981 roku wydano wstępną zgodę na budowę kościoła na os. Witosa w Katowicach. W 1982 roku w związku z odwołaniem ks. Leona Połednika z parafii w Załężu, został tam ustanowiony pierwszy proboszcz ks. Leonard Bogacki, który rozpoczął budowę domu katechetycznego.
14 września 1982 dekretem bpa Herberta Bednorza erygowano parafię pw. Podwyższenia Krzyża Świętego i św. Herberta. W kwietniu 1984 roku ukończono budowę domu katechetycznego. We wrześniu 1984 w miejsce ks. Henryka Gołka przyszedł ks. Józef Grygier.
Architektem kościoła był mgr Janusz Grzegorzak. W 1992 roku udało się zakończyć budowę. Wystrój wnętrza zaprojektował mgr Piotr Kłosek. Do nowego kościoła dzieci pierwszokomunijne ufundowały chrzcielnicę jako wotum i dziękczynienie za dar sakramentu chrztu świętego. Władze miasta przekazały fundusze na materiały potrzebne do wykonania obejścia kościoła.
16 maja 1993 abp Damian Zimoń poświęcił kościół. W ołtarzu zostały złożone relikwie św. męczenników Tymoteusza i Wiktoryny. 17 grudnia 1993 bp Gerard Bernacki poświęcił dolny kościół, w którym krzyż ołtarzowy został na pamiątkę przeniesiony z tymczasowej kaplicy.
W pierwszą rocznicę poświęcenia kościoła zostały umieszczone, i podczas uroczystej mszy świętej poświęcone przez bp Gerarda Bernackiego, figury św. Barbary – patronki górników szczególnie czczonej w KWK „Kleofas”. Figura jest wyrazem wdzięczności, ponieważ jednym z postulatów protestujących górników było ustanowienie parafii na osiedlu, a druga figura przedstawia św. Maksymiliana Kolbego, gdyż kamień węgielny kościoła został poświęcony w Rzymie podczas jego kanonizacji.
Proboszczowie
- ks. Leonard Bogacki (1981–1987)
- ks. Władysław Nieszporek (1988–1998)
- ks. Józef Grygier (1998-nadal)
Bibliografia
| ||||||||||