Grzegorz VII: Różnice pomiędzy wersjami

Wersja z 20:42, 5 cze 2019

Grzegorz VII (ok.1020/1025-1085), papież

Urodził się w Soanie w Toskanii. Był synem stolarza i krewnym opata z rzymskiego Awentynu, w którym to opactwie studiował. Kardynałem został mianowany przez Leona IX. Był cenionym doradcą czterech papieży: Wiktora II, Stefana IX, Mikołaja II i Aleksandra II. 22 kwietnia 1073 został okrzyknięty papieżem przez lud, a 30 czerwca odbyła się jego konsekracja pod imieniem Grzegorz VII; jego prawdziwe imię to Hildebrand. Jako papież kontynuował reformę Kościoła. Na synodach w 1074 i 1075 roku potępił małżeństwo kapłanów, symonię, niechlubny styl życia kleru, alienację dóbr kościelnych. Był zdecydowanym przeciwnikiem jakiejkolwiek ingerencji władzy świeckiej w kwestii wyboru papieża i ustanawianiu biskupów. W 1075 roku na synodzie w Rzymie ogłosił swój najsłynniejszy dokument Dictatus Papae, w którym zapisano, że papież skupia w swojej osobie najwyższą władzę prawodawczą i sądowniczą, oraz że władza papieska jest większa od królewskiej, gdyż pochodzi od Boga. Taka postawa Grzegorza VII nie spodobała się Henrykowi IV, który popadł z papieżem w konflikt, zwany „walką o inwestyturę” - trwał on ponad 40 lat. Cesarz, gdy otrzymał groźbę obłożenia ekskomuniką od Grzegorza VII za ingerowanie w sprawy Kościoła, zwołał synod do Wormacji w 1076 roku i ogłosił detronizację papieża. W zamian papież rzucił klątwę na cesarza i przy okazji zwolnił poddanych cesarza z przysięgi wierności. To spowodowało, że cesarz poczuł się opuszczony, więc musiał się pojednać z papieżem. Do zgody pomiędzy cesarzem a Grzegorzem VII doszło w 1077 roku, ale przedtem Henryk IV musiał wyczekiwać na papieża przez trzy dni i trzy noce, co dla cesarza było wielkim upokorzeniem. Pojednanie wyjednało owo upokorzenie i pośrednictwo Matyldy z Kanossy. Po powrocie do Niemiec, cesarz, mając w pamięci upokorzenie, szykował się do zemsty i dlatego mianował biskupem Wiberta z Rawenny antypapieżem pod imieniem Klemens III, a także stanął na czele wojska i ruszył na Rzym. Grzegorz VII zmuszony do ucieczki schronił się w zamku Świętego Anioła. Robert Guiscard uwolnił papieża i dla bezpieczeństwa zabrał go ze sobą do Salerno. Tam Grzegorz VII zmarł 25 maja 1085 i tam też został pochowany. W 1606 roku został ogłoszony świętym.

Bibliografia

K. Dopierała, Księga papieży, Poznań 1996, s. 74-77; R. Fischer–Wollpert, Leksykon papieży, Kraków 1996, s. 151-155; R. Monge, Leksykon papieży, Kraków 2008, s. 316; EK, t. 6, Lublin 1993, kol. 336-338.

@@ Linia 1: / Linia 1: @@
 ==Grzegorz VII (ok.1020/1025-1085), papież==
-Urodził się w Soanie w Toskanii. Był synem stolarza i krewnym opata z rzymskiego Awentynu, w którym to opactwie studiował. Kardynałem został mianowany przez Leona IX. Był cenionym doradcą czterech papieży: Wiktora II, Stefana IX, Mikołaja II i Aleksandra II. 22 kwietnia 1073 został okrzyknięty papieżem przez lud, a 30 czerwca odbyła się jego konsekracja pod imieniem Grzegorz VII, a jego prawdziwe imię to Hildebrand. Jako papież kontynuował reformę Kościoła. Na synodach w 1074 i 1075 roku potępił małżeństwo kapłanów, symonię, niechlubny styl życia kleru, alienację dóbr kościelnych. Był zdecydowanym przeciwnikiem jakiejkolwiek ingerencji władzy świeckiej w kwestii wyboru papieża i ustanawianiu biskupów. W 1075 roku na synodzie w Rzymie ogłosił swój najsłynniejszy dokument Dictatus Papae, w którym zostało zapisane, że papież skupia w swojej osobie najwyższą władzę prawodawczą i sądowniczą, oraz że władza papieska jest większa od królewskiej, gdyż pochodzi od Boga. Taka postawa Grzegorza VII nie spodobała się Henrykowi IV, który popadł z papieżem w konflikt, zwany „walką o inwestyturę” - trwał on ponad 40 lat. Cesarz, gdy otrzymał groźbę obłożenia ekskomuniką od Grzegorza VII za ingerowanie w sprawy Kościoła, zwołał synod do Wormacji w 1076 roku i ogłosił detronizację papieża. W zamian papież rzucił klątwę na cesarza i przy okazji zwolnił poddanych cesarza z przysięgi wierności. To spowodowało, że cesarz poczuł się opuszczony, więc musiał się pojednać z papieżem. Do zgody pomiędzy cesarzem a Grzegorzem VII doszło w 1077 roku, ale przedtem Henryk IV musiał wyczekiwać na papieża przez trzy dni i trzy noce, co dla cesarza było wielkim upokorzeniem. Pojednanie wyjednało owo upokorzenie i pośrednictwo Matyldy z Kanossy. Po powrocie do Niemiec, cesarz, mając w pamięci upokorzenie, szykował się do zemsty i dlatego mianował biskupem Wiberta z Rawenny antypapieżem pod imieniem Klemens III, a także stanął na czele wojska i ruszył na Rzym. Grzegorz VII zmuszony do ucieczki schronił się w zamku św. Anioła. Robert Guiscard uwolnił papieża i dla bezpieczeństwa zabrał go ze sobą do Salerno, gdzie zmarł 25 maja 1085 roku i został pochowany. W 1606 roku został ogłoszony świętym.
+Urodził się w Soanie w Toskanii. Był synem stolarza i krewnym opata z rzymskiego Awentynu, w którym to opactwie studiował. Kardynałem został mianowany przez [[Leon IX|Leona IX]]. Był cenionym doradcą czterech papieży: [[Wiktor II|Wiktora II]], [[Stefan IX|Stefana IX]], [[Mikołaj II|Mikołaja II]] i [[Aleksander II|Aleksandra II]]. 22 kwietnia 1073 został okrzyknięty papieżem przez lud, a 30 czerwca odbyła się jego konsekracja pod imieniem Grzegorz VII; jego prawdziwe imię to Hildebrand. Jako papież kontynuował reformę Kościoła. Na synodach w 1074 i 1075 roku potępił małżeństwo kapłanów, symonię, niechlubny styl życia kleru, alienację dóbr kościelnych. Był zdecydowanym przeciwnikiem jakiejkolwiek ingerencji władzy świeckiej w kwestii wyboru papieża i ustanawianiu biskupów. W 1075 roku na synodzie w Rzymie ogłosił swój najsłynniejszy dokument Dictatus Papae, w którym zapisano, że papież skupia w swojej osobie najwyższą władzę prawodawczą i sądowniczą, oraz że władza papieska jest większa od królewskiej, gdyż pochodzi od Boga. Taka postawa Grzegorza VII nie spodobała się Henrykowi IV, który popadł z papieżem w konflikt, zwany „walką o inwestyturę” - trwał on ponad 40 lat. Cesarz, gdy otrzymał groźbę obłożenia ekskomuniką od Grzegorza VII za ingerowanie w sprawy Kościoła, zwołał synod do Wormacji w 1076 roku i ogłosił detronizację papieża. W zamian papież rzucił klątwę na cesarza i przy okazji zwolnił poddanych cesarza z przysięgi wierności. To spowodowało, że cesarz poczuł się opuszczony, więc musiał się pojednać z papieżem. Do zgody pomiędzy cesarzem a Grzegorzem VII doszło w 1077 roku, ale przedtem Henryk IV musiał wyczekiwać na papieża przez trzy dni i trzy noce, co dla cesarza było wielkim upokorzeniem. Pojednanie wyjednało owo upokorzenie i pośrednictwo Matyldy z Kanossy. Po powrocie do Niemiec, cesarz, mając w pamięci upokorzenie, szykował się do zemsty i dlatego mianował biskupem Wiberta z Rawenny antypapieżem pod imieniem Klemens III, a także stanął na czele wojska i ruszył na Rzym. Grzegorz VII zmuszony do ucieczki schronił się w zamku Świętego Anioła. Robert Guiscard uwolnił papieża i dla bezpieczeństwa zabrał go ze sobą do Salerno. Tam Grzegorz VII zmarł 25 maja 1085 i tam też został pochowany. W 1606 roku został ogłoszony świętym.
 ==Bibliografia==