Biskupi wywodzący się z diecezji katowickiej: Różnice pomiędzy wersjami
(foto) |
Nie podano opisu zmian |
||
| Linia 9: | Linia 9: | ||
Spośród duchowieństwa diecezjalnego w okresie międzywojennym i powojennym wyszło kilku biskupów, którzy zajęli ważne funkcje w Kościele w Polsce. [[Kubina Teodor|Ks. Teodor Kubina]], proboszcz parafii mariackiej w Katowicach został 14 grudnia 1925 ustanowiony biskupem częstochowskim. [[Gawlina Józef|Ks. Józef Gawlina]] twórca i organizator Katolickiej Agencji Prasowej, następnie proboszcz w Królewskiej Hucie, niedoszły biskup pomocniczy w diecezji katowickiej, został mianowany 14 lutego 1933 biskupem polowym Wojska Polskiego. [[Kominek Bolesław|Ks. Bolesław Kominek]], 11 października 1954 otrzymał sakrę biskupią w Przemyślu, w dwa lata później rozpoczął rządy w archidiecezji wrocławskiej, od 1972 roku jako arcybiskup i metropolita wrocławski, w 1973 roku został kardynałem. [[Pluta Wilhelm|Ks. Wilhelm Pluta]] 4 lipca 1958 roku został ustanowiony biskupem Ordynariacie Gorzowskim. [[Stroba Jerzy|Ks. Jerzy Stroba]] 4 lipca 1958 został ustanowiony biskupem pomocniczym w Ordynariacie Gorzowskim, następnie arcybiskupem szczecińsko – kamieńskim (28 czerwiec 1972) a potem arcybiskupem metropolita poznańskim (21 wrzesień 1978). Ks. [[Jeż Ignacy|Ignacy Jeż]], który przeżył obóz koncentracyjny w [[Obóz koncentracyjny - Dachau|Dachau]], 24 czerwca 1960 został ustanowiony biskupem pomocniczym w Gorzowie, a następnie biskupem koszalińsko– kołobrzeskim (28 czerwiec 1972). W dzień po śmierci ks. bpa Jeża (+16 październik 2007) pap. [[Benedykt XVI]] poinformował, że miał zamiar na konsystorzu 24 listopada 2007 mianować go kardynałem. Po jego przejściu na emeryturę w 1992 roku ordynariuszem diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej został [[Domin Czesław|bp Czesław Domin]], który od 1970 roku był sufraganem katowickim. [[Latusek Paweł|Ks. Paweł Latusek]] 13 listopada 1961 został biskupem pomocniczym we Wrocławiu, [[Wesoły Szczepan|ks. Szczepan Wesoły]], pochodzący z diecezji katowickiej, został następcą abpa Józefa Gawliny w pracy dla Polonii na całym świecie – jako delegat Prymasa Polski dla duszpasterstwa emigracji, ustanowiony biskupem pomocniczym gnieźnieńskim (11 grudzień 1969), arcybiskupem tytularnym 7 lutego 1994. [[Szymecki Stanisław|Ks. Stanisław Szymecki]], były rektor [[Śląskie Seminarium Duchowne|Śląskiego Seminarium Duchownego]] w Krakowie, 14 kwietnia 1981 otrzymał sakrę jako biskup kielecki, a następnie w latach 1993-2000 pełnił posługę jako arcybiskup metropolita białostocki. Po reorganizacji struktur kościelnych w Polsce w 1992 roku biskupem pomocniczym w diecezji bielsko-żywieckiej został [[Zimniak Janusz|bp Janusz Zimniak]], pełniący od 1980 roku podobną funkcję w diecezji katowickiej. [[Skworc Wiktor|Ks. Wiktor Skworc]], kanclerz kurii katowickiej, 13 grudnia 1997 został ustanowiony biskupem tarnowskim. [[Cichy Stefan|Ks. Stefan Cichy]] będący w latach 1998-2005 biskupem pomocniczym w Katowicach został mianowany ordynariuszem legnickim (2005). [[Libera Piotr|Ks. Piotr Libera]], który w 1996 roku został ustanowiony biskupem pomocniczym w diecezji katowickiej, przez dwie kadencje pełnił urząd sekretarza generalnego Episkopatu Polski (1998-2007), a następnie został ordynariuszem w Płocku (2007). Z terenu diecezji katowickiej pochodzą także: [[Orszulik Alojzy|bp Alojzy Orszulik]] SAC, [[Jureczko Eugeniusz|bp Eugeniusz Jureczko]] OMI oraz [[Nagy Stanisław|kard. Stanisław Nagy]] SCJ. | Spośród duchowieństwa diecezjalnego w okresie międzywojennym i powojennym wyszło kilku biskupów, którzy zajęli ważne funkcje w Kościele w Polsce. [[Kubina Teodor|Ks. Teodor Kubina]], proboszcz parafii mariackiej w Katowicach został 14 grudnia 1925 ustanowiony biskupem częstochowskim. [[Gawlina Józef|Ks. Józef Gawlina]] twórca i organizator Katolickiej Agencji Prasowej, następnie proboszcz w Królewskiej Hucie, niedoszły biskup pomocniczy w diecezji katowickiej, został mianowany 14 lutego 1933 biskupem polowym Wojska Polskiego. [[Kominek Bolesław|Ks. Bolesław Kominek]], 11 października 1954 otrzymał sakrę biskupią w Przemyślu, w dwa lata później rozpoczął rządy w archidiecezji wrocławskiej, od 1972 roku jako arcybiskup i metropolita wrocławski, w 1973 roku został kardynałem. [[Pluta Wilhelm|Ks. Wilhelm Pluta]] 4 lipca 1958 roku został ustanowiony biskupem Ordynariacie Gorzowskim. [[Stroba Jerzy|Ks. Jerzy Stroba]] 4 lipca 1958 został ustanowiony biskupem pomocniczym w Ordynariacie Gorzowskim, następnie arcybiskupem szczecińsko – kamieńskim (28 czerwiec 1972) a potem arcybiskupem metropolita poznańskim (21 wrzesień 1978). Ks. [[Jeż Ignacy|Ignacy Jeż]], który przeżył obóz koncentracyjny w [[Obóz koncentracyjny - Dachau|Dachau]], 24 czerwca 1960 został ustanowiony biskupem pomocniczym w Gorzowie, a następnie biskupem koszalińsko– kołobrzeskim (28 czerwiec 1972). W dzień po śmierci ks. bpa Jeża (+16 październik 2007) pap. [[Benedykt XVI]] poinformował, że miał zamiar na konsystorzu 24 listopada 2007 mianować go kardynałem. Po jego przejściu na emeryturę w 1992 roku ordynariuszem diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej został [[Domin Czesław|bp Czesław Domin]], który od 1970 roku był sufraganem katowickim. [[Latusek Paweł|Ks. Paweł Latusek]] 13 listopada 1961 został biskupem pomocniczym we Wrocławiu, [[Wesoły Szczepan|ks. Szczepan Wesoły]], pochodzący z diecezji katowickiej, został następcą abpa Józefa Gawliny w pracy dla Polonii na całym świecie – jako delegat Prymasa Polski dla duszpasterstwa emigracji, ustanowiony biskupem pomocniczym gnieźnieńskim (11 grudzień 1969), arcybiskupem tytularnym 7 lutego 1994. [[Szymecki Stanisław|Ks. Stanisław Szymecki]], były rektor [[Śląskie Seminarium Duchowne|Śląskiego Seminarium Duchownego]] w Krakowie, 14 kwietnia 1981 otrzymał sakrę jako biskup kielecki, a następnie w latach 1993-2000 pełnił posługę jako arcybiskup metropolita białostocki. Po reorganizacji struktur kościelnych w Polsce w 1992 roku biskupem pomocniczym w diecezji bielsko-żywieckiej został [[Zimniak Janusz|bp Janusz Zimniak]], pełniący od 1980 roku podobną funkcję w diecezji katowickiej. [[Skworc Wiktor|Ks. Wiktor Skworc]], kanclerz kurii katowickiej, 13 grudnia 1997 został ustanowiony biskupem tarnowskim. [[Cichy Stefan|Ks. Stefan Cichy]] będący w latach 1998-2005 biskupem pomocniczym w Katowicach został mianowany ordynariuszem legnickim (2005). [[Libera Piotr|Ks. Piotr Libera]], który w 1996 roku został ustanowiony biskupem pomocniczym w diecezji katowickiej, przez dwie kadencje pełnił urząd sekretarza generalnego Episkopatu Polski (1998-2007), a następnie został ordynariuszem w Płocku (2007). Z terenu diecezji katowickiej pochodzą także: [[Orszulik Alojzy|bp Alojzy Orszulik]] SAC, [[Jureczko Eugeniusz|bp Eugeniusz Jureczko]] OMI oraz [[Nagy Stanisław|kard. Stanisław Nagy]] SCJ. | ||
==Bibliografia== | |||
Piotr Nitecki, Biskupi Kościoła w Polsce w latach 965-1999. Słownik Biograficzny, Warszawa 2000. | |||
[[Kategoria:Historia Kościoła na Śląsku|Biskupi]] | [[Kategoria:Historia Kościoła na Śląsku|Biskupi]] | ||
[[Spis treści|Powrót do spisu treści]] | [[Spis treści|Powrót do spisu treści]] | ||
Wersja z 10:41, 13 sty 2010
Biskupi wywodzący się z diecezji katowickiej
Spośród duchowieństwa diecezjalnego w okresie międzywojennym i powojennym wyszło kilku biskupów, którzy zajęli ważne funkcje w Kościele w Polsce. Ks. Teodor Kubina, proboszcz parafii mariackiej w Katowicach został 14 grudnia 1925 ustanowiony biskupem częstochowskim. Ks. Józef Gawlina twórca i organizator Katolickiej Agencji Prasowej, następnie proboszcz w Królewskiej Hucie, niedoszły biskup pomocniczy w diecezji katowickiej, został mianowany 14 lutego 1933 biskupem polowym Wojska Polskiego. Ks. Bolesław Kominek, 11 października 1954 otrzymał sakrę biskupią w Przemyślu, w dwa lata później rozpoczął rządy w archidiecezji wrocławskiej, od 1972 roku jako arcybiskup i metropolita wrocławski, w 1973 roku został kardynałem. Ks. Wilhelm Pluta 4 lipca 1958 roku został ustanowiony biskupem Ordynariacie Gorzowskim. Ks. Jerzy Stroba 4 lipca 1958 został ustanowiony biskupem pomocniczym w Ordynariacie Gorzowskim, następnie arcybiskupem szczecińsko – kamieńskim (28 czerwiec 1972) a potem arcybiskupem metropolita poznańskim (21 wrzesień 1978). Ks. Ignacy Jeż, który przeżył obóz koncentracyjny w Dachau, 24 czerwca 1960 został ustanowiony biskupem pomocniczym w Gorzowie, a następnie biskupem koszalińsko– kołobrzeskim (28 czerwiec 1972). W dzień po śmierci ks. bpa Jeża (+16 październik 2007) pap. Benedykt XVI poinformował, że miał zamiar na konsystorzu 24 listopada 2007 mianować go kardynałem. Po jego przejściu na emeryturę w 1992 roku ordynariuszem diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej został bp Czesław Domin, który od 1970 roku był sufraganem katowickim. Ks. Paweł Latusek 13 listopada 1961 został biskupem pomocniczym we Wrocławiu, ks. Szczepan Wesoły, pochodzący z diecezji katowickiej, został następcą abpa Józefa Gawliny w pracy dla Polonii na całym świecie – jako delegat Prymasa Polski dla duszpasterstwa emigracji, ustanowiony biskupem pomocniczym gnieźnieńskim (11 grudzień 1969), arcybiskupem tytularnym 7 lutego 1994. Ks. Stanisław Szymecki, były rektor Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie, 14 kwietnia 1981 otrzymał sakrę jako biskup kielecki, a następnie w latach 1993-2000 pełnił posługę jako arcybiskup metropolita białostocki. Po reorganizacji struktur kościelnych w Polsce w 1992 roku biskupem pomocniczym w diecezji bielsko-żywieckiej został bp Janusz Zimniak, pełniący od 1980 roku podobną funkcję w diecezji katowickiej. Ks. Wiktor Skworc, kanclerz kurii katowickiej, 13 grudnia 1997 został ustanowiony biskupem tarnowskim. Ks. Stefan Cichy będący w latach 1998-2005 biskupem pomocniczym w Katowicach został mianowany ordynariuszem legnickim (2005). Ks. Piotr Libera, który w 1996 roku został ustanowiony biskupem pomocniczym w diecezji katowickiej, przez dwie kadencje pełnił urząd sekretarza generalnego Episkopatu Polski (1998-2007), a następnie został ordynariuszem w Płocku (2007). Z terenu diecezji katowickiej pochodzą także: bp Alojzy Orszulik SAC, bp Eugeniusz Jureczko OMI oraz kard. Stanisław Nagy SCJ.
Bibliografia
Piotr Nitecki, Biskupi Kościoła w Polsce w latach 965-1999. Słownik Biograficzny, Warszawa 2000. Powrót do spisu treści