Apostolstwo Chorych: Różnice pomiędzy wersjami
(dr) |
(dr) |
||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
Inicjatorem stowarzyszenia pod nazwą Apostolstw Chorych był ks. Jakub Willenborg, proboszcz Bloemendaal w Holandii, który założył je w 1925 roku. Do powstania Apostolstwa Chorych w Polsce najbardziej przyczyniła się Adela Głażewska, chora matka | Inicjatorem stowarzyszenia pod nazwą Apostolstw Chorych był ks. Jakub Willenborg, proboszcz Bloemendaal w Holandii, który założył je w 1925 roku. Do powstania Apostolstwa Chorych w Polsce najbardziej przyczyniła się Adela Głażewska, chora matka pięciorga dzieci, w tym kapłana. Mieszkała we Lwowie. Kapelan szpitalny [[Rękas Michał|ks. Michał Rękas]] polecił jej, ze względu na znajomość języka francuskiego, aby zapisała siebie i 80 innych chorych osób do istniejącego już Sekretariatu Apostolstwa Chorych we Francji. Jednak Centrala w Bloemendaal doradziła Adeli Głażewskiej, aby erygować Apostolstwo Chorych w Polsce, stawiając jednocześnie warunek, że ma je prowadzić kapłan. Krajowy Sekretariat Apostolstwa Chorych w Polsce został erygowany przez Metropolitę Lwowskiego, abp Bolesława Twardowskiego 12 maja 1930, z siedzibą we Lwowie, ustanawiając pierwszym sekretarzem ks. dr. Michała Rękasa. Sekretariat został włączony do centrali macierzystej międzynarodowej w Bloemendaal w Holandii. Zależność pozostała po dziś dzień. [[Pius XI|Papież Pius XI]] w specjalnym [[Brewe|breve]] z 12 sierpnia 1934 zatwierdził sekretariat Apostolstwa Chorych w Bloemendaal, nadając mu tytuł Unio pia prima primaria. | ||
Akt zatwierdzenia Apostolstwa Chorych jako Unio pia prima primaria dotyczył także Sekretariatu polskiego, który wcześniej istniał tylko na prawie diecezjalnym. W tym czasie Apostolstwo Chorych niosło ulgę w cierpieniu prawie 200 tysiącom chorych w 26 krajach. Po zakończeniu II wojny światowej ks. Rękas musiał opuścić Lwów i przenieść się na teren Polski. Dlatego też zwrócił się z prośbą do księży biskupów miast, w których działały radiostacje (nadawał tą drogą audycje dla chorych), o możliwość przeniesienia siedziby Apostolstwa Chorych. | Akt zatwierdzenia Apostolstwa Chorych jako Unio pia prima primaria dotyczył także Sekretariatu polskiego, który wcześniej istniał tylko na prawie diecezjalnym. W tym czasie Apostolstwo Chorych niosło ulgę w cierpieniu prawie 200 tysiącom chorych w 26 krajach. Po zakończeniu II wojny światowej ks. Rękas musiał opuścić Lwów i przenieść się na teren Polski. Dlatego też zwrócił się z prośbą do księży biskupów miast, w których działały radiostacje (nadawał tą drogą audycje dla chorych), o możliwość przeniesienia siedziby Apostolstwa Chorych. [[Adamski Stanisław|Bp Stanisław Adamski ]] zaprosił ks. Rękasa i zaproponował aby na terenie [[Archidiecezja Katowicka|diecezji katowickiej]] mieściła się Krajowa Centrala Apostolstwa Chorych. | ||
*[[Apostolstwo Chorych - miesięcznik|Apostolstwo Chorych]] wydaje miesięcznik pod tym samym tytułem. | *[[Apostolstwo Chorych - miesięcznik|Apostolstwo Chorych]] wydaje miesięcznik pod tym samym tytułem. | ||
Wersja z 20:32, 19 lis 2019
Inicjatorem stowarzyszenia pod nazwą Apostolstw Chorych był ks. Jakub Willenborg, proboszcz Bloemendaal w Holandii, który założył je w 1925 roku. Do powstania Apostolstwa Chorych w Polsce najbardziej przyczyniła się Adela Głażewska, chora matka pięciorga dzieci, w tym kapłana. Mieszkała we Lwowie. Kapelan szpitalny ks. Michał Rękas polecił jej, ze względu na znajomość języka francuskiego, aby zapisała siebie i 80 innych chorych osób do istniejącego już Sekretariatu Apostolstwa Chorych we Francji. Jednak Centrala w Bloemendaal doradziła Adeli Głażewskiej, aby erygować Apostolstwo Chorych w Polsce, stawiając jednocześnie warunek, że ma je prowadzić kapłan. Krajowy Sekretariat Apostolstwa Chorych w Polsce został erygowany przez Metropolitę Lwowskiego, abp Bolesława Twardowskiego 12 maja 1930, z siedzibą we Lwowie, ustanawiając pierwszym sekretarzem ks. dr. Michała Rękasa. Sekretariat został włączony do centrali macierzystej międzynarodowej w Bloemendaal w Holandii. Zależność pozostała po dziś dzień. Papież Pius XI w specjalnym breve z 12 sierpnia 1934 zatwierdził sekretariat Apostolstwa Chorych w Bloemendaal, nadając mu tytuł Unio pia prima primaria.
Akt zatwierdzenia Apostolstwa Chorych jako Unio pia prima primaria dotyczył także Sekretariatu polskiego, który wcześniej istniał tylko na prawie diecezjalnym. W tym czasie Apostolstwo Chorych niosło ulgę w cierpieniu prawie 200 tysiącom chorych w 26 krajach. Po zakończeniu II wojny światowej ks. Rękas musiał opuścić Lwów i przenieść się na teren Polski. Dlatego też zwrócił się z prośbą do księży biskupów miast, w których działały radiostacje (nadawał tą drogą audycje dla chorych), o możliwość przeniesienia siedziby Apostolstwa Chorych. Bp Stanisław Adamski zaprosił ks. Rękasa i zaproponował aby na terenie diecezji katowickiej mieściła się Krajowa Centrala Apostolstwa Chorych.
- Apostolstwo Chorych wydaje miesięcznik pod tym samym tytułem.
Krajowi Duszpasterze Apostolstwa Chorych
- ks. Michał Rękas (1930-1964)
- ks. Jan Szurlej (1964-1982),
- ks. Henryk Sobczyk (1983-1986)
- ks. Czesław Podleski (1986-2001)
- ks. Stanisław Michałowski (2001-2011)
- ks. Wojciech Bartoszek (2011-nadal)
Bibliografia
WD 1931, nr 3, s. 50; WD 1936, nr 12, s. 50; S. Michałowski, 75 lat Apostolstwa Chorych, WA 2004, nr 2, s. 72-79; S. Michałowski, Homilia wygłoszona z okazji 75. rocznicy założenia w Polsce Apostolstwa Chorych, WA 2004, nr 7-8, s. 326-330; Cz. Podleski, Apostolstwo Chorych, "Z tej Ziemi. Śląski kalendarz katolicki na rok 1995", Katowice 1994, s. 170-174.