Św. Antoni Padewski: Różnice pomiędzy wersjami

Aktualna wersja na dzień 23:00, 13 cze 2022

Św. Antoni Padewski (1195-1231), doktor Kościoła

z kościoła w Pszowie

nastawa ołtarzowa, Siemianowice Śl.

Urodził się w Lizbonie w 1195 roku w bogatej rodzinie (linia: Godefroy de Bouillon). Na chrzcie otrzymał imię Ferdynand. Uczył się w szkole katedralnej, a mając 15 lat został przyjęty do wspólnoty Kanoników Regularnych św. Augustyna. Z Lizbony udał się do Opactwa Świętego Krzyża w Coimbrze. W 1219 roku przyjął święcenia kapłańskie. Rok później, prawdopodobnie pod wpływem świadectwa życia spotkanych w mieście franciszkanów i następnie wiadomości o ich męczeńskiej śmierci w Maroku, wstąpił do tego zgromadzenia przyjmując imię Antoni. Oddał się pracy kaznodziejskiej i duszpasterstwu. Zasłynął jako doskonały mówca. Postanowił udać się do Maroka, by tam prowadzić akcję misyjną. Jednak ze względu na stan zdrowia zmuszony był powrócić do Europy. Z powodu burzy na morzu znalazł się na Sycylii. Udał się wraz z napotkanymi w Messynie franciszkanami do Asyżu. Podjął pracę w przytułku dla ubogich w pobliżu Forli (Włochy). Posłany przez Franciszka (późniejszy Święty) głosił kazania we Włoszech i Francji. Był profesorem w Bolonii oraz na uniwersytetach w Montpellier i Tuluzie (Francja). Ze względu na posiadaną wiedzę teologiczną, talent oratorski oraz jakość głosu (silny, czysty) zwany za życia młotem na heretyków (głównie Katarów). W 1226 roku został mianowany przełożonym zakonnym w Limoges, a rok później, 30 maja 1227, prowincjałem zakonu franciszkańskiego na północne Włochy. Był doradcą papieża Grzegorza IX. W 1230 roku zwolniony z obowiązków w zgromadzeniu zamieszkał w Padwie. Był obdarzony wieloma charyzmatami - miał dar bilokacji, czytania w ludzkich sumieniach, proroctwa.

Zmarł 13 czerwca 1231. Został kanonizowany 30 maja 1232 przez papieża Grzegorza IX, a 16 stycznia 1946 ogłoszony doktorem Kościoła przez papieża Piusa XII. Przeprowadzone w 1981 roku badania szczątków świętego ustaliły, że miał on 190 cm wzrostu, pociągłą twarz i ciemnobrązowe włosy. Na kolanach wykryto cienkie pęknięcia, spowodowane zapewne długim klęczeniem.

Jest patronem Padwy i Lizbony. Na obrazach przedstawiany jest z Dzieciątkiem Jezus na ręku (od XVIII w.). Popularny był zwyczaj umieszczania w kościołach figur świętego. W pobożności ludowej jest patronem od osób i rzeczy zaginionych lub zapomnianych (XVII w.), opiekunem marynarzy, więźniów, ubogich, zwierząt. Wzywany w niepłodności.

Święto liturgiczne przypada 13 czerwca.

Kościoły pod wezwaniem św. Antoniego w archidiecezji katowickiej

Bibliografia

[Bénédictins de Paris], Vies des Saints et des bienheureux, Paris 1941, t. 6, s. 227-229; D. Zimoń, Słowo informujące o nadaniu miastu Rybnik patrona św. Antoniego, WA 2007, nr 6, s. 310-311; A. Kajzerek, Osiemset lat po narodzinach. Święty Antoni z Padwy (1195-1231), "Z tej Ziemi. Śląski kalendarz katolicki na rok 1995", Katowice 1994, s. 232-235.

@@ Linia 1: / Linia 1: @@
-==Św. Antoni Padewski==
+==Św. Antoni Padewski (1195-1231), doktor Kościoła==
-[[Plik:Antoni Siemianowice.jpg|right|300px|thumb|nastawa ołtarzowa, Siemianowice Śl.]]
+[[Plik:Pszow nmp5.jpg|right|thumb|right|z kościoła w Pszowie]]
-[[Plik:AntoniPadewski Michalkowice.jpg|left|200px|thumb|Michałkowice]]
+[[Plik:Antoni Siemianowice.jpg|right|thumb|nastawa ołtarzowa, Siemianowice Śl.]]
-Urodził się w Lizbonie w 1195 roku w bogatej rodzinie (linia: Godefroy de Bouillon). Na chrzcie otrzymał imię Ferdynand. Uczył się w szkole katedralnej, a mając 15 lat został przyjęty do wspólnoty Kanoników Regularnych św. Augustyna. Z Lizbony udał się do Opactwa Świętego Krzyża w Coimbrze. W 1219 roku przyjął święcenia kapłańskie. Rok później, prawdopodobnie pod wpływem świadectwa życia spotkanych w mieście franciszkanów i następnie wiadomości o ich śmierci męczeńskiej w Maroku, wstąpił do tego zgromadzenia przyjmując imię Antoni. Oddał się pracy kaznodziejskiej i duszpasterstwu. Zasłynął jako doskonały mówca. Postanowił udać się do Maroka by tak prowadzić akcję misyjną. Jednak ze względu na stan zdrowia zmuszony był powrócić do Europy. Z powodu burzy na morzu znalazł się w Sycylii. Udał się wraz z napotkanymi w Messynie franciszkanami do Asyżu. Podjął pracę w przytułku dla ubogich w pobliżu Forli (Włochy). Wysłany przez św. Franciszka głosił kazania we Włoszech i Francji. Był profesorem w Bolonii oraz  na uniwersytetach w Montpellier i Tuluzie (Francja). Ze względu na posiadaną wiedzę teologiczną, talent oratorski oraz jakość głosu (silny, czysty) zwany za życia „młotem na heretyków” (głównie Katarów). W 1226 roku został mianowany przełożonym zakonnym w Limoges, a rok później, 30 maja 1227, prowincjałem zakonu franciszkańskiego na północne Włochy. Był doradca papieża Grzegorza IX. W 1230 roku zwolniony z obowiązków w zgromadzeniu zamieszkał w Padwie. Zmarł rok później (13 czerwca). Przyczyną śmierci była choroba (puchlina wodna).  Został kanonizowany 30 maja 1232 (papież Grzegorz IX), a 16 stycznia 1946 ogłoszony doktorem Kościoła (papież Pius XII). W 1263 roku, po otwarciu trumny znaleziono język świętego w stanie nienaruszonym. Obecnie jako relikwia znajduje się w bazylice w Padwie.
-Jest patronem Padwy i Lizbony. Na obrazach przedstawiany jest z Dzieciątkiem Jezus na ręku (od XVIII w.). Popularny był zwyczaj umieszczania w Kościołach figur świętego. W pobożności ludowej jest patronem od osób i rzeczy zaginionych lub zapomnianych (XVII w.), opiekunem marynarzy, więźniów, ubogich, zwierząt. Wzywany w chorobach bezpłodności.
+Urodził się w Lizbonie w 1195 roku w bogatej rodzinie (linia: Godefroy de Bouillon). Na chrzcie otrzymał imię Ferdynand. Uczył się w szkole katedralnej, a mając 15 lat został przyjęty do wspólnoty Kanoników Regularnych [[Św. Augustyn|św. Augustyna]]. Z Lizbony udał się do Opactwa Świętego Krzyża w Coimbrze. W 1219 roku przyjął święcenia kapłańskie. Rok później, prawdopodobnie pod wpływem świadectwa życia spotkanych w mieście [[Franciszkanie|franciszkanów]] i następnie wiadomości o ich męczeńskiej śmierci w Maroku, wstąpił do tego zgromadzenia przyjmując imię Antoni. Oddał się pracy kaznodziejskiej i duszpasterstwu. Zasłynął jako doskonały mówca. Postanowił udać się do Maroka, by tam prowadzić akcję misyjną. Jednak ze względu na stan zdrowia zmuszony był powrócić do Europy. Z powodu burzy na morzu znalazł się na Sycylii. Udał się wraz z napotkanymi w Messynie franciszkanami do Asyżu. Podjął pracę w przytułku dla ubogich w pobliżu Forli (Włochy).
+Posłany przez [[Św. Franciszek z Asyżu|Franciszka (późniejszy Święty)]] głosił kazania we Włoszech i Francji. Był profesorem w Bolonii oraz na uniwersytetach w Montpellier i Tuluzie (Francja). Ze względu na posiadaną wiedzę teologiczną, talent oratorski oraz jakość głosu (silny, czysty) zwany za życia '' młotem na heretyków '' (głównie Katarów). W 1226 roku został mianowany przełożonym zakonnym w Limoges, a rok później, 30 maja 1227, prowincjałem zakonu franciszkańskiego na północne Włochy. Był doradcą [[Grzegorz IX|papieża Grzegorza IX]]. W 1230 roku zwolniony z obowiązków w zgromadzeniu zamieszkał w Padwie. Był obdarzony wieloma charyzmatami - miał dar bilokacji, czytania w ludzkich sumieniach, proroctwa.
-Święto liturgiczne przypada 13 czerwca.
+Zmarł 13 czerwca 1231. Został kanonizowany 30 maja 1232 przez papieża Grzegorza IX, a 16 stycznia 1946 ogłoszony doktorem Kościoła przez [[Pius XII|papieża Piusa XII]]. Przeprowadzone w 1981 roku badania szczątków świętego ustaliły, że miał on 190 cm wzrostu, pociągłą twarz i ciemnobrązowe włosy. Na kolanach wykryto cienkie pęknięcia, spowodowane zapewne długim klęczeniem.
+*Jest patronem Padwy i Lizbony. Na obrazach przedstawiany jest z Dzieciątkiem Jezus na ręku (od XVIII w.). Popularny był zwyczaj umieszczania w kościołach figur świętego. W pobożności ludowej jest patronem od osób i rzeczy zaginionych lub zapomnianych (XVII w.), opiekunem marynarzy, więźniów, ubogich, zwierząt. Wzywany w niepłodności.
+*Święto liturgiczne przypada 13 czerwca.
 ==Kościoły pod wezwaniem św. Antoniego w archidiecezji katowickiej==
@@ Linia 23: / Linia 27: @@
 ==Bibliografia==
 [Bénédictins de Paris], Vies des Saints et des bienheureux, Paris 1941, t. 6, s. 227-229; D. Zimoń, Słowo informujące o nadaniu miastu Rybnik patrona św. Antoniego, WA 2007, nr 6, s. 310-311; A. Kajzerek, Osiemset lat po narodzinach. Święty Antoni z Padwy (1195-1231), "Z tej Ziemi. Śląski kalendarz katolicki na rok 1995", Katowice 1994, s. 232-235.
+{{Święty}}
-[[Kategoria: Święci i błogosławieni|Antoni]]
+{{Noty biograficzne}}
+[[Kategoria:Sanctus - A|Antoni]]
+[[Kategoria:Biografie - A|Antoni]]