Św. Szarbel Makhlouf

Św. Charbel Makhlouf, (właściwie Jusuf Antun Machluf), polskie: Szarbel (1828-1898)

mieszkanie św. Szarbela w Kafra

Urodził się 8 maja 1828 w Bekaa Kafra (Bqaakafra) w libańskiej wiosce położonej na północ od Bejrutu. Pochodził z wielodzietnej (miał dwie siostry i dwóch braci), bardzo religijnej rodziny, w której codzienną praktyką była modlitwa różańcowa. Chrzest święty przyjął 16 maja 1828. Miał trzy lata gdy stracił ojca; wychowaniem dzieci zajęła się matka. Rodzina znalazła się w bardzo trudnej sytuacji materialnej i rozsądek skłonił matkę do ponownego zamążpójścia.

Od najmłodszych lat, Józefa (spolszczone imię Jusuf) fascynował ascetyczny tryb życia. Podziwiał ludzi prowadzących życie w odosobnieniu w klasztornych murach. Jak się okazało nie był to młodzieńczy kaprys, gdyż w 23 roku życia bez pożegnania opuścił rodzinne strony, udał się do klasztoru maronickiego w Mayfouk, przywdział zakonny habit, aby oddać się w służbę Bogu. Przebywał w klasztorach: Mayfouk, Annaya i Kfifane. W wieku 31 lat przyjął święcenia kapłańskie. Jednym z ważniejszych przyzwyczajeń św. Charbela był częsty post – nie jadał mięsa, wybierał najmniej smaczne owoce czy przypalony chleb, mieszkał w bardzo małych pomieszczeniach i potrafił całymi dniami milczeć. Umierał w cierpieniu, jednak mimo bólu zachowywał spokój, w samotności i ciszy, którą tak miłował. Zmarł w Wigilię Bożego Narodzenia 24 grudnia 1898 w Annaya. Spoczął w ubogim grobie nieopodal klasztoru we wspólnej krypcie wszystkich zakonników.

Krypta, w której był pochowany św. Charbel, to miejsce jednego z wielu cudów. Tuż po śmierci Jusufa krypta w niewyjaśniony sposób zaczęła świecić. Światło to pojawiło się jeszcze kilka razy. Postanowiono otworzyć grób gdzie spoczywał święty. Okazało się, że jego ciało było w stanie nienaruszonym.

Po pewnym czasie od śmierci i otwarcia grobu ciało świętego przeniesiono w inne, bezpieczniejsze miejsce, z dala od zaciekawionych ludzi. I to właśnie w tym czasie zdarzył się kolejny cud. Ciało zakonnika zaczęło pocić się krwią tak obficie, że konieczne było owijanie go prześcieradłami. Gdy ciało pociło się cztery miesiące bez przerwy, zdecydowano, że należy wyciągnąć wszystkie organy wewnętrzne. Gdy otwarto brzuch, okazało się, że wszystkie trzewia wyglądają jak narządy żywego człowieka. Najwybitniejsi lekarze nie potrafili wyjaśnić, dlaczego z ciała zmarłego człowieka wycieka krwista substancja.

Kolejnymi cudami były masowe uzdrowienia ludzi bardzo chorych (uzdrowienia sięgają tysięcy przykładów). Pojawiały się przypadki nagłych uzdrowień, zaników choroby, a nawet zabiegów chirurgicznych. Ludzie pielgrzymujący do miejsca spoczynku św. Charbela, pragnęli dotknąć jego szaty, zachować fragment brody, zabierali ze sobą płyn wyciekający z ciała zmarłego. Ostatnie odnotowane cudowne uzdrowienie miało miejsce w roku 2004.

W roku 1925 ojciec Ignatius Dagher udał się do Rzymu, do papieża Piusa XI z prośbą o rozpoczęcie procesu kanonizacji Charbela. Rok później odbyło się pierwsze spotkanie komisji, która dokumentowała wszystkie doniesienia o cudach za sprawą Ojca Charbela. Obserwacje dowiodły, że cuda dotyczyły ludzi różnych wierzeń i religii. Warto pamiętać, że oprócz cudów uzdrowień kilkanaście lat po śmierci ciało Ojca Charbela pozostało w stanie nienaruszonym.

Kanonizacja nastąpiła 9 października 1977 w Bazylice Świętego Piotra w Rzymie. Wśród tysięcy uzdrowień, w procesie kanonizacji wybrano trzy najbardziej wyraziste cuda:

• Uzdrowienie siostry zakonnej cierpiącej na wrzody żołądka.
• Uzdrowienie kowala, który podczas pracy doznał urazu oka i częściowo stracił wzrok.
• Uzdrowienie Syryjki chorującej na raka żołądka.

Wybrane modlitwy:

• Modlitwa do św. Charbela;
• Koronka do św. Charbela;
• Litania do św. Charbela;
• Ostatnia modlitwa św. Charbela przed śmiercią.

Pierwsza w Polsce wspólnota Rodzina Świętego Szarbela powstała w parafii bł. Karoliny w Tychach, a wydarzenie to poprzedziło wprowadzenie do parafii relikwii I stopnia, z krwi św. Szarbela. Drugie relikwie św. Szarbela w Archidiecezji katowickiej wprowadzono do szpitalnej kaplicy Mysłowickiego Centrum Zdrowia; w tejże kaplicy umieszczono je w relikwiarium.

Bibliografia

Bilska M., Światło z Libanu. Święty Charbel, Wydawnictwo M, Kraków 2016; Kostrzewa C. SSP, Święty Charbel pokorny naśladowca Chrystusa, Święty Paweł, Częstochowa 2005; Gość Niedzielny, 25 czerwca 2023, nr 25/1627, Archidiecezja katowicka, s. V; [1] (dostęp: 30.08.2023)