Św. Rafka (Rifka) (1832-1914), dziewica
Urodziła się 29 czerwca 1832 w Himlaya w górzystym libańskim regionie Metn, w maronickiej rodzinie Murada Sabera el-Szobok er-Rejis i Rafki Gemayel. Na chrzcie świętym otrzymała imię Boutroussyeh (Pietra). Matka zmarła w 1839 roku i ojciec posłał ją w 1843 roku do pracy w charakterze służącej do domu zamożnego Libańczyka w Damaszku. Po 4 latach wróciła do domu, a ojciec był już wtedy po raz drugi żonaty. Była młodą, pełną wdzięku, o miłej aparycji dziewczyną i kandydatką na żonę. Ona jednak postanowiła obrać inną drogę życia i zostać zakonnicą. Zarówno ojciec, jak i macocha pragnęli odwlec ją od tego zamiaru, ale była nieugięta. Wstąpiła do klasztoru Zgromadzenia Córek Maryi w Bikfaya. Po zakończeniu nowicjatu 10 lutego 1856 złożyła śluby zakonne. 1 sierpnia 1858 skierowano ją do jezuickiego seminarium w Ghazir. Pracowała tam w kuchni, uczyła się ortografii i matematyki, a także pogłębiała znajomość języka arabskiego. Od 1860 roku była nauczycielką katechizmu i wychowawczynią w szkołach swego zgromadzenia. W 1864 roku została posłana do Maad i tam z inną zakonnicą założyła szkołę dla dziewcząt. W tym czasie jej macierzyste zgromadzenie przechodziło kryzys. Bardzo żarliwie modliła się i we śnie ukazali się jej św. Jerzy, św. Szymon Słupnik i św. Antoni Pustelnik, który powiedział: Wstąp do Zakonu Libańskich Mniszek Maronickich. Jeden z dobroczyńców Zgromadzenia Córek Maryi pomógł jej dostać się do klasztoru św. Szymona al-Qarn w Ad'tou. 12 lipca 1871 rozpoczęła nowicjat, a 25 sierpnia 1872 złożyła uroczyste śluby zakonne i przyjęła imię Rafka, na pamiątkę swojej matki. W klasztorze przeżyła 26 lat w posłuszeństwie, gorliwej modlitwie, ascezie, poświęceniu i pracowitości. W październiku 1885 roku podczas modlitwy prosiła Boga, aby dał jej udział w zbawczej męce Chrystusa. Od tej pory cierpiała z powodu różnych dolegliwości, znosząc je z pokorą i cierpliwością. W 1897 roku została przeniesiona do nowego klasztoru w Jrabta. W 1899 roku całkowicie straciła wzrok, a niedługo potem doznała paraliżu, dziękując Bogu za dar cierpienia. Zmarła w opinii świętości 23 marca 1914. Jej grób na przyklasztornym cmentarzu w Jrabta zaczął promieniować niezwykłym światłem, a za wstawiennictwem Rafki zaczęły dziać się cuda.
Papież Jan Paweł II beatyfikował ją 17 listopada 1985, a kanonizował 10 czerwca 2001. W przemówieniu wygłoszonym do pielgrzymów przybyłych na kanonizację Ojciec Święty powiedział m.in.: Na Bliskim Wschodzie, tak ciężko doświadczonym przez liczne krwawe konflikty i tyle niezawinionych cierpień, świadectwo tej libańskiej zakonnicy pozostaje źródłem ufności dla wszystkich skrzywdzonych. Żyła ona zawsze w ścisłej więzi z Chrystusem i tak jak On nigdy nie zwątpiła w człowieka. Dlatego właśnie jej przykład jest wiarygodnym znakiem, ukazującym, że tajemnica paschalna Chrystusa wciąż przemienia świat, aby zakiełkowała w nim nadzieja nowego życia, ofiarowana wszystkim ludziom dobrej woli.
- Św. Rafka jest orędowniczką osób cierpiących, proszących za jej wstawiennictwem o ulgę w cierpieniu i zdrowie.
- Jest patronką domu opieki dla osób starszych prowadzonych przez siostry.
- Przy Instytucie Muzyki w Jrabcie działa Chór św. Rafki, jeden z najlepszych w Libanie, a był gościem podczas Światowych Dni Młodzieży w Krakowie.
- Wizerunek św. Rafki , obok św. Szarbela można spotkać w wielu libańskich kościołach.
Bibliografia
Opracowanie, MC na podstawie [opoka.org.pl/biblioteka/T/TS/swieci/s_rafka.html], [Dostęp: 23.04.2023]; maronici.pl/swieta-rafka/, [Dostęp: 23.04.2023]
