Stronnictwo Pracy: Różnice pomiędzy wersjami
(Utworzył nową stronę „Stronnictwo Pracy – partia polityczna, która rozpoczęła swoją działalność organizacyjną Kongresem Zjednoczeniowym. Odbył się on 10 października 1937 roku w…”) |
(dr) |
||
| (Nie pokazano 7 wersji utworzonych przez 4 użytkowników) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
[[Plik:Sikorski wladyslaw.jpg|right|150px|thumb|Władysław Sikorski]] | |||
[[Plik:Haller jozef2.jpg|right|150px|thumb|Józef Haller]] | |||
Partia polityczna, która rozpoczęła swoją działalność organizacyjną Kongresem Zjednoczeniowym. Odbył się on 10 października 1937 w Warszawie, a poprzedziły go zjazdy likwidacyjne [[Narodowa Partia Robotnicza|Narodowej Partii Robotniczej ]](NPR) i [[Polskie Stronnictwo Chrześcijańskiej Demokracji|Polskiego Stronnictwa Chrześcijańskiej Demokracji]] (PSChD) , z połączenia których powstało właśnie SP. Jego geneza wiąże się z działalnością tzw. Frontu Morges (miejscowość pod Genewą), w ramach którego opracowano program porozumienia politycznego w Polsce, pod przewodnictwem [[Witos Wincenty|Wincentego Witosa]] oraz generałów Władysława Sikorskiego i Józefa Hallera. Program nowo powstałej partii zakładał działalność koalicyjną ze [[Stronnictwo Ludowe|Stronnictwem Ludowym]] i utworzenie w ten sposób silnej demokratycznej opozycji w stosunku do sanacji. | |||
Na Górnym Śląsku sporym poparciem społeczeństwa cieszyły się ugrupowania promujące chrześcijańskie wartości. Przodowały wśród nich NPR oraz chadecja zjednoczona w Bloku Narodowym (związanym z postacią Wojciecha Korfantego). W te właśnie wzorce chciało wpisać się SP. Przyjęcie zasad zawartych w społecznych encyklikach papieży jako wytycznych w działalności publicznej czyniło SP partią programowo katolicką . | Na Górnym Śląsku sporym poparciem społeczeństwa cieszyły się ugrupowania promujące chrześcijańskie wartości. Przodowały wśród nich NPR oraz chadecja zjednoczona w Bloku Narodowym (związanym z postacią [[Korfanty Wojciech|Wojciecha Korfantego]]). W te właśnie wzorce chciało wpisać się SP. Przyjęcie zasad zawartych w społecznych encyklikach papieży jako wytycznych w działalności publicznej czyniło SP partią programowo katolicką . | ||
W okresie dwudziestolecia międzywojennego duże wpływy na Górnym Śląsku uzyskało SP dzięki wsparciu katolickich księży (m.in. ks. Emila Szramka). Podczas pierwszego zjazdu uchwalono rezolucję, w które zawarto program: | W okresie dwudziestolecia międzywojennego duże wpływy na Górnym Śląsku uzyskało SP dzięki wsparciu katolickich księży (m.in. [[Szramek Emil|ks. Emila Szramka]]). Podczas pierwszego zjazdu uchwalono rezolucję, w które zawarto program: '' złamanie szkodliwych działań komunistycznych, masońskich i żydowskich, a przekształcenie Polski w państwo na wskroś chrześcijańskie, narodowe i demokratyczne'' . | ||
W latach powojennych SP rozwijało się na Śląsku przede wszystkim w Katowicach, Pszczynie i Tarnowskich Górach. Skupiono się wówczas na domaganiu się wychowania młodzieży w duchu katolicyzmu oraz obronie prywatnej własności środków produkcji. Nadal liczną grupę członków i osób popierających SP stanowili księża, a także środowiska inteligenckie – przede wszystkim przedwojenni działacze ugrupowań chrześcijańskich. Od 1946 roku można dostrzec coraz wyraźniejsze głosy mówiące o prawicowych ideałach i krytykujące ZSRR oraz działania Armii Czerwonej. Nie pozostało to bez odzewu drugiej strony. Działacze Partii Robotniczej i sympatycy komunizmu potępiali działania SP oraz umniejszali jego wartość i zasługi dla państwa. Partię aż do jej rozwiązania represjonowano. Tak więc pomimo pewnych zawirowań Stronnictwo Pracy pozostało ugrupowaniem o chrześcijańsko – prawicowym charakterze. | W latach powojennych SP rozwijało się na Śląsku przede wszystkim w Katowicach, Pszczynie i Tarnowskich Górach. Skupiono się wówczas na domaganiu się wychowania młodzieży w duchu katolicyzmu oraz obronie prywatnej własności środków produkcji. Nadal liczną grupę członków i osób popierających SP stanowili księża, a także środowiska inteligenckie – przede wszystkim przedwojenni działacze ugrupowań chrześcijańskich. Od 1946 roku można dostrzec coraz wyraźniejsze głosy mówiące o prawicowych ideałach i krytykujące ZSRR oraz działania Armii Czerwonej. Nie pozostało to bez odzewu drugiej strony. Działacze Partii Robotniczej i sympatycy komunizmu potępiali działania SP oraz umniejszali jego wartość i zasługi dla państwa. Partię aż do jej rozwiązania represjonowano. Tak więc pomimo pewnych zawirowań Stronnictwo Pracy pozostało ugrupowaniem o chrześcijańsko – prawicowym charakterze. | ||
==Bibliografia== | ==Bibliografia== | ||
J. M. Majchrowski, Geneza politycznych ugrupowań katolickich, Paris 1984; Opozycja parlamentarna w Krajowej Radzie Narodowej i Sejmie Ustawodawczym 1945-1947, red. A. Paczkowski, W. Władyka, Warszawa 1997; M. Piotrowski, Służba idei czy serwilizm?, Lublin 1994; T. Potemski, Stronnictwo Pracy na Górnym Śląsku w latach 1937 | J.M. Majchrowski, Geneza politycznych ugrupowań katolickich, Paris 1984; Opozycja parlamentarna w Krajowej Radzie Narodowej i Sejmie Ustawodawczym 1945-1947, red. A. Paczkowski, W. Władyka, Warszawa 1997; M. Piotrowski, Służba idei czy serwilizm?, Lublin 1994; T. Potemski, Stronnictwo Pracy na Górnym Śląsku w latach 1937-1950, Katowice 1969; Fotografie: wikipedia. | ||
[[Kategoria:Polityka]] | [[Kategoria:Polityka]] | ||
Aktualna wersja na dzień 13:36, 5 lut 2022
Partia polityczna, która rozpoczęła swoją działalność organizacyjną Kongresem Zjednoczeniowym. Odbył się on 10 października 1937 w Warszawie, a poprzedziły go zjazdy likwidacyjne Narodowej Partii Robotniczej (NPR) i Polskiego Stronnictwa Chrześcijańskiej Demokracji (PSChD) , z połączenia których powstało właśnie SP. Jego geneza wiąże się z działalnością tzw. Frontu Morges (miejscowość pod Genewą), w ramach którego opracowano program porozumienia politycznego w Polsce, pod przewodnictwem Wincentego Witosa oraz generałów Władysława Sikorskiego i Józefa Hallera. Program nowo powstałej partii zakładał działalność koalicyjną ze Stronnictwem Ludowym i utworzenie w ten sposób silnej demokratycznej opozycji w stosunku do sanacji.
Na Górnym Śląsku sporym poparciem społeczeństwa cieszyły się ugrupowania promujące chrześcijańskie wartości. Przodowały wśród nich NPR oraz chadecja zjednoczona w Bloku Narodowym (związanym z postacią Wojciecha Korfantego). W te właśnie wzorce chciało wpisać się SP. Przyjęcie zasad zawartych w społecznych encyklikach papieży jako wytycznych w działalności publicznej czyniło SP partią programowo katolicką .
W okresie dwudziestolecia międzywojennego duże wpływy na Górnym Śląsku uzyskało SP dzięki wsparciu katolickich księży (m.in. ks. Emila Szramka). Podczas pierwszego zjazdu uchwalono rezolucję, w które zawarto program: złamanie szkodliwych działań komunistycznych, masońskich i żydowskich, a przekształcenie Polski w państwo na wskroś chrześcijańskie, narodowe i demokratyczne .
W latach powojennych SP rozwijało się na Śląsku przede wszystkim w Katowicach, Pszczynie i Tarnowskich Górach. Skupiono się wówczas na domaganiu się wychowania młodzieży w duchu katolicyzmu oraz obronie prywatnej własności środków produkcji. Nadal liczną grupę członków i osób popierających SP stanowili księża, a także środowiska inteligenckie – przede wszystkim przedwojenni działacze ugrupowań chrześcijańskich. Od 1946 roku można dostrzec coraz wyraźniejsze głosy mówiące o prawicowych ideałach i krytykujące ZSRR oraz działania Armii Czerwonej. Nie pozostało to bez odzewu drugiej strony. Działacze Partii Robotniczej i sympatycy komunizmu potępiali działania SP oraz umniejszali jego wartość i zasługi dla państwa. Partię aż do jej rozwiązania represjonowano. Tak więc pomimo pewnych zawirowań Stronnictwo Pracy pozostało ugrupowaniem o chrześcijańsko – prawicowym charakterze.
Bibliografia
J.M. Majchrowski, Geneza politycznych ugrupowań katolickich, Paris 1984; Opozycja parlamentarna w Krajowej Radzie Narodowej i Sejmie Ustawodawczym 1945-1947, red. A. Paczkowski, W. Władyka, Warszawa 1997; M. Piotrowski, Służba idei czy serwilizm?, Lublin 1994; T. Potemski, Stronnictwo Pracy na Górnym Śląsku w latach 1937-1950, Katowice 1969; Fotografie: wikipedia.