Stencel Rudolf: Różnice pomiędzy wersjami

Aktualna wersja na dzień 22:14, 24 lip 2018

Stencel Rudolf (1884-1955)

Urodził się 18 stycznia 1884 we Lwowie. Tam ukończył zarówno szkołę powszechną, jako też średnią oraz studia uniwersyteckie na wydziale lekarskim. Już jako uczeń pierwszej klasy gimnazjalnej zapisał się do Bractwa Różańcowego i pozostał mu wierny aż do końca swego życia. 6 maja 1909 promowany we Lwowie na doktora wszech nauk lekarskich. Kontynuował studium i specjalizował się w lecznictwie wojskowym. Zawarłszy małżeństwo ze Stefanią Kawecką, córką dyrektora gimnazjalnego w Krakowie, objął pod koniec 1910 roku stanowisko lekarza wojskowego. Od razu na początku I wojny światowej dostał się do niewoli rosyjskiej. Po dwóch latach dzięki wymianie lekarzy-jeńców przez władze wojskowe wrócił do domu i był nadal czynny w lecznictwie wojskowym aż do 1921 roku. W następnych latach pełnił obowiązki lekarza szkolnego w Brodach, Złoczowie Radziechowie i Lwowie aż do 1943 roku. W 1941 roku zmarła jego żona i od tej chwili pragnął jedynie poświęcić się stanowi duchownemu.

W 1943 roku wstąpił do Zakonu Bonifratrów w Krakowie i równocześnie rozpoczął studium teologiczne jako uczestnik tajnego nauczania. Po wojnie został przyjęty do Wyższego Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie i 23 czerwca 1946 przyjął święcenia kapłańskie. Po tymczasowym zastępstwie w Bogucicach zamianowano go wikarym w Nowym Bytomiu, gdzie oprócz duszpasterstwa jeszcze uzupełniał swoje studia teologiczne. Po dwóch latach wydelegowano go jako zastępcę proboszcza w Świerklanach; w połowie listopada 1949 roku w tym samym charakterze do Żyglina.

1 marca 1950 objął posadę wikarego w Bieruniu Starym. Tutaj coraz częściej zapadał na zdrowiu. Po ośmiu latach gorliwej pracy duszpasterskiej przeszedł 15 czerwca 1953 w stan spoczynku. Swoją gorliwość okazywał zwłaszcza w głoszeniu licznych kazań antyalkoholowych, będąc przez całe życie propagatorem trzeźwości. Po przejściu na emeryturę, przeprowadził się do Krakowa, gdzie pozostał pod opieką swojej córki aż do zgonu, który nastąpił 17 września 1955.

Bibliografia

F. Maroń, Nekrolog, WD 1973, nr 10-12, s. 271-272; J. Krętosz, Katowice na drodze exodusu duchowieństwa lwowskiego na "Ziemie Zachodnie" w 1945 r., [w:] Vobis episcopus vobiscum christianus, Księga Jubileuszowa dedykowana Księdzu Arcybiskupowi Damianowi Zimoniowi, Katowice 2004, s. 58; J. Krętosz, Duchowieństwo archidiecezji lwowskiej na terenie diecezji katowickiej po 1945 r., SSHT 2004, t. 37, z. 2, s. 204-205.

@@ Linia 1: / Linia 1: @@
 == Stencel Rudolf (1884-1955) ==
-Urodził się 18 stycznia 1884 we Lwowie. Tam ukończył zarówno szkołę powszechną, jako też średnią oraz studia uniwersyteckie na wydziale lekarskim. Już jako uczeń pierwszej klasy gimnazjalnej zapisał się do bractwa różańcowego i pozostał mu wierny aż do końca swego życia. 6 maja 1909 promowany we Lwowie na doktora wszech nauk lekarskich. Kontynuował studium i specjalizował się w lecznictwie wojskowym. Zawarłszy małżeństwo ze Stefanią Kawecką, córką dyrektora gimnazjalnego w Krakowie, objął z końcem 1910 roku stanowisko lekarza wojskowego. Od razu z początkiem pierwszej wojny światowej dostał się do niewoli rosyjskiej. Po dwóch latach dzięki wymianie lekarzy-jeńców przez władze wojskowe wrócił do domu i był nadal czynny w lecznictwie wojskowym aż do 1921 roku. W następnych latach pełnił obowiązki lekarza szkolnego w Brodach, Złoczowie Radziechowie i Lwowie aż do 1943 roku. W 1941 roku zmarła jego żona i od tej chwili pragnął jedynie poświęcić się stanowi duchownemu.
+Urodził się 18 stycznia 1884 we Lwowie. Tam ukończył zarówno szkołę powszechną, jako też średnią oraz studia uniwersyteckie na wydziale lekarskim. Już jako uczeń pierwszej klasy gimnazjalnej zapisał się do [[Bractwo Różańcowe|Bractwa Różańcowego]] i pozostał mu wierny aż do końca swego życia. 6 maja 1909 promowany we Lwowie na doktora wszech nauk lekarskich. Kontynuował studium i specjalizował się w lecznictwie wojskowym. Zawarłszy małżeństwo ze Stefanią Kawecką, córką dyrektora gimnazjalnego w Krakowie, objął pod koniec 1910 roku stanowisko lekarza wojskowego. Od razu na początku I wojny światowej dostał się do niewoli rosyjskiej. Po dwóch latach dzięki wymianie lekarzy-jeńców przez władze wojskowe wrócił do domu i był nadal czynny w lecznictwie wojskowym aż do 1921 roku. W następnych latach pełnił obowiązki lekarza szkolnego w Brodach, Złoczowie Radziechowie i Lwowie aż do 1943 roku. W 1941 roku zmarła jego żona i od tej chwili pragnął jedynie poświęcić się stanowi duchownemu.
 W 1943 roku wstąpił do [[Bonifratrzy|Zakonu Bonifratrów]] w Krakowie i równocześnie rozpoczął studium teologiczne jako uczestnik tajnego nauczania. Po wojnie został przyjęty do [[Śląskie Seminarium Duchowne|Wyższego Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie]] i 23 czerwca 1946 przyjął święcenia kapłańskie. Po tymczasowym zastępstwie w [[Parafia św. Szczepana w Bogucicach|Bogucicach]] zamianowano go wikarym w [[Parafia św. Pawła w Nowym Bytomiu|Nowym Bytomiu]], gdzie oprócz duszpasterstwa jeszcze uzupełniał swoje studia teologiczne. Po dwóch latach wydelegowano go jako zastępcę proboszcza w [[Parafia św. Anny w Świerklanach|Świerklanach]]; w połowie listopada 1949 roku w tym samym charakterze do [[Parafia Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Żyglinie|Żyglina]].
@@ Linia 9: / Linia 9: @@
 == Bibliografia ==
-F. Maroń, Nekrolog, WD 1973, nr 10-12, s. 271-272; J. Krętosz, Katowice na drodze exodusu duchowieństwa lwowskiego na "Ziemie Zachodnie" w 1945 r., [w:] Vobis episcopus vobiscum christianus, Księga Jubileuszowa dedykowana Księdzu Arcybiskupowi Damianowi Zimoniowi, Katowice 2004, s. 58; J. Krętosz, Duchowieństwo archidiecezji lwowskiej na terenie diecezji katowickiej po 1945 r., SSHT 2004, t. 37, z.2, s. 204-205.
+F. Maroń, Nekrolog, WD 1973, nr 10-12, s. 271-272; J. Krętosz, Katowice na drodze exodusu duchowieństwa lwowskiego na "Ziemie Zachodnie" w 1945 r., [w:] Vobis episcopus vobiscum christianus, Księga Jubileuszowa dedykowana Księdzu Arcybiskupowi Damianowi Zimoniowi, Katowice 2004, s. 58; J. Krętosz, Duchowieństwo archidiecezji lwowskiej na terenie diecezji katowickiej po 1945 r., SSHT 2004, t. 37, z. 2, s. 204-205.
 {{Noty biograficzne}}
 [[Kategoria:Biografie - S|Stencel]]