Rymer Alfons

Rymer Alfons (1912-1999), proboszcz w Zbrosławicach

Urodził się 2 kwietnia 1912 w Bottrop (Westfalia) w rodzinie Jana i Berty z domu Gortoł. Gimnazjum klasyczne w Chorzowie ukończył 23 maja 1934. Związany z parafią św. Jadwigi w Chorzowie poprosił proboszcza o opinię by móc w tym samym roku wstąpić do Zgromadzenia Salezjanów. Po rocznym pobycie w nowicjacie w Czerwińsku nad Wisłą, w sierpniu 1936 roku złożył pierwsze śluby zakonne. We wrześniu 1939 roku złożył śluby wieczyste. W latach 1937-1939 studiował filozofię w Poznaniu. Dwa niższe święcenia otrzymał z rąk bp. Juliusza Bieńka, sufragana diecezji katowickiej. Studia teologiczne rozpoczął w Krakowie u księży Salezjanów, lecz w 1939 roku z powodu ciasnoty wysłano go do domu. Mieszkał w Mikuszowicach Śląskich. Mając podręczniki uczył się samodzielnie i zdał egzaminy przed komisją profesorów w zgromadzeniu salezjańskim. Pomimo zdania egzaminów nie było osoby mogącej udzielić mu święceń, gdyż śląskich biskupów wywieziono i w tej sprawie udał się do bp. Bertrama. Tam uzyskał odpowiedź, że biskup udzieli mu święceń, jeśli on zmieni narodowość. Kardynał Bertram był związany umowami z władzami o nie udzielaniu święceń kandydatom narodowości polskiej. Ksiądz Rymer na to nie przystał i postanowił spotkać się z kard. Theodorem Innitzerem, o którym wiedział, że był prześladowany przez nazistów. Udało mu się sfabrykować dokumenty firmy produkującej części do samolotów w Wiedniu dzięki czemu mógł odbyć tę podróż. Odbył ją w jednym przedziale z oficerami niemieckimi, dzięki czemu nie był kontrolowany. Przez pewien czas pracował w cieplarni kwiatów przygotowując się do egzaminów. Egzaminy przeprowadził bp Franciszek Kamprath. Diakonat otrzymał z rąk kard. Innitzera. Święcenia kapłańskie przyjął w Wiedniu 23 maja 1943 w prywatnej kaplicy kard. Innitzera z rąk kard. Franciszka Kampratha. Mszę prymicyjną odprawił w kaplicy św. Stanisława Kostki w Wiedniu.

W lipcu 1943 roku powrócił do rodzinnych Mikuszowic pod Bielskiem, gdzie do grudnia tegoż roku pracował pomagając w duszpasterstwie okolicznym proboszczom w Mikuszowicach, Straconce czy Leszczynach. W grudniu 1943 abp Adam Sapieha skierował go do pracy na stanowisko ekspozyta parafii Żabnica koło Żywca. Obowiązki proboszcza spełniał tam do sierpnia 1945 roku. Następnie udał się do Poznania by dokończyć studia rolnicze. Uwieńczył je w 1947 roku na Uniwersytecie Poznańskim tytułem magistra inżyniera nauk rolniczych. Od 1 lutego 1949 do 1950 roku prowadził majątek kościelny w Prusach pod Krakowem do momentu aż to gospodarstwo zostało przejęte przez Caritas. W Prusach od 1948 roku do lipca 1950 był nauczycielem i administratorem Zakładu św. Józefa dla osieroconych chłopców w Prusach. We wrześniu 1950 roku został przeniesiony do Zakładu ks. Jana Bosko w Oświęcimiu. Powierzono mu obowiązki nauczyciela fizyki, chemii i organizacji przedsiębiorstw w szkołach zawodowych. Po likwidacji tego zakładu przez władze państwowe ks. Rymer uzyskał przywilej eksklaustracji i od 1951 był kapłanem inkardynowanym do Administracji Apostolskiej Śląska Opolskiego.

Do lutego 1954 roku pracował jako kuratus przy katedrze w Opolu. Ksiądz Rymer jako persona non grata dla ówczesnych władz województwa opolskiego musiał opuścić stanowisko pracy przy katedrze opolskiej i przenieść się do województwa katowickiego. Ówczesny Administrator Apostolski ks. inf. Emil Kobierzycki ustanowił go 17 lutego 1954 wikariuszem z prawem następstwa po 81-letnim wówczas proboszczu ks. Florianie Sobottcie w Parafii Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Zbrosławicach. Od 27 sierpnia 1954 do 27 sierpnia 1986 pełnił posługę proboszcza w tamtejszej parafii. 15 grudnia 1970 otrzymał dekret na tymczasowego zarządcę parafii w Kamieńcu.

Wprowadził sobotnie nabożeństwa maryjne oraz śpiewania Godzinek do Matki Boskiej w każdą sobotę rano i w niedzielę przed pierwszą mszą. W marcu 1954 roku przystąpił do porządkowania cmentarza. 8 sierpnia 1954 roku przeniósł cudowną figurkę Matki Bożej z Dzieciątkiem pod sercem, na szczyt ołtarza głównego. Pod koniec sierpnia wstawiono nowe dębowe drzwi kościelne wykonane u stolarza Wojciecha Świerzego. 19 czerwca 1955 adaptowano kaplicę grobową Sobottów na Ogrójec, który został poświęcony 7 sierpnia 1955. W 1955 roku wprowadził nabożeństwo Gorzkich Żali. W 1960 roku przeprowadził remont kościoła, wprowadził sztukaterię, wtedy też powstał namalowany przez Kazimierza Paprockiego z Gliwic obraz na sklepieniu prezbiterium przedstawiający koronację NMP, zaprojektowany przez ks. Rymera. Powstały też rzeźbione aniołki przy ołtarzu głównym, w kluczu tęczy odkryto ślady dawnego fresku (zatajono ten fakt przed konserwatorem). W 1978 roku odrestaurowano stacje Drogi Krzyżowej, naprawiono organy, wymalowano kościół, pozłocono sztukaterie ołtarzy, ambony i głowic kolumn, postawiono nową ambonę, zrobiono boazerię oraz nowe konfesjonały. Poświęcenie nowego cmentarza odbyło się 2 listopada 1979.

Doceniając trud duszpasterskiej działalności 21 kwietnia 1983 bp Alfons Nossol mianował go dziekanem honorowym, a w marcu 1986 radcą duchownym diecezji opolskiej. W lutym 1986 roku poprosił bp. Nossola o zwolnienie go z obowiązków proboszcza ze względu na stan zdrowia. Rezygnacja została przyjęta i 30 czerwca 1986 zamieszkał na terenie parafii. Pozostawił po sobie kilka historycznych artykułów, książkę Sanktuarium NMP w Zbrosławicach (1994) oraz wartościową kronikę parafialną. Przyczynił się do rozkrzewienia kultu Matki Boskiej Zbrosławickiej. Zmarł w Zbrosławicach 31 marca 1999. Spoczął na zbrosławickim cmentarzu przy ołtarzu polowym.

Bibliografia

P. Górecki, Archiprezbiterat toszecki w latach 1618-1740. Kościelne dzieje Toszka, Pyskowic i okolic w czasach reformy Kościoła katolickiego na Śląsku, Gliwice 2009; R. Kokoszka, 700 lat zbrosławickiej parafii Najświętszej Maryi Panny w formie kroniki spisanej, Zbrosławice 2005; Akta Wizytacyjne Archiwum Diecezji Gliwickiej; Parafianin, wrzesień 2009 (56); Parafianin, październik 2009 (57).