Parafia Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Kobiórze: Różnice pomiędzy wersjami

Wersja z 08:53, 14 sie 2022

Pierwsza wiadomość źródłowa o Kobiórze pochodzi z 1467 roku, choć jest bardzo prawdopodobne, że już dużo wcześniej te tereny były zamieszkane. W 1536 roku w Kobiórze znajdowało się zaledwie 9 gospodarstw zagrodniczych. Pod koniec XIX wieku wieś Kobiór była najludniejszą spośród wsi należących do parafii w Pszczynie. Również odległość do kościoła parafialnego była najdłuższa. Z tego powodu już w 1884 roku kobiórzanie podjęli pierwsze starania o zezwolenie na budowę własnego kościoła.

Swoją prośbę skierowali do kurii biskupiej we Wrocławiu. Wówczas też odbyło się zebranie całej gromady kobiórskiej w szkole („starej”) z udziałem ks. Hugona Ohla, proboszcza pszczyńskiego. Ksiądz Ohl sprzeciwił się jednak życzeniom swych kobiórskich parafian. Chcieli oni mieć na miejscu przynajmniej kaplicę, w której jeden z księży z Pszczyny mógłby w niedziele i święta odprawiać nabożeństwo. W 1905 roku probostwo w Pszczynie objął ks. Thielmann, który wstawił się za mieszkańcami Kobióra. W liście do kurii wrocławskiej pisał, że powołanie w Kobiórze samodzielnej stacji duszpasterskiej jest jak najbardziej wskazane i dowodził, że kobiórzanie są w stanie utrzymać własnego duszpasterza. Jednak dopiero 4 sierpnia 1908 kuria wrocławska wydała dekret erygujący kurację w Kobiórze. Zgodnie z decyzją biskupa wrocławskiego dokument powoływał kurację z dniem 1 czerwca 1909.

W latach 1911-1912 zbudowano kościół pw. Wniebowzięcia Matki Boskiej. Jego poświęcenia dokonał 23 września 1912, z upoważnienia księdza biskupa, ks. proboszcz Thielmann. W kościele wybudowano ołtarz główny (1912) oraz boczne ołtarze (1916). Fundatorem ołtarza Najświętszego Serca Pana Jezusa była rodzina rzeźnika Jana Matery, a ołtarza św. Józefa – kupiec Franciszek Słonina. Oba boczne ołtarze wykonał artysta-stolarz Schneider z Wrocławia. Natomiast ozdoby figuralne do tych ołtarzy zostały sprowadzone z Monachium. W późniejszym czasie kościół został przyozdobiony figurami św. Ludwika oraz św. Barbary, a także św. Jacka, św. Floriana, św. Jadwigi Śląskiej i św. Urbana, patrona gminy Kobiór. W ołtarzu głównym umieszczono obraz Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny. Parafia została erygowana 1 kwietnia 1919. Równolegle z kościołem powstawał parafialny cmentarz i plebania, budowę której ukończono już w 1914 roku.

Po Soborze Watykańskim II zmieniono wystrój kościoła. Prezbiterium oraz witraże zaprojektował artysta plastyk - Wiktor Ostrzołek. W latach 90. XX wieku wybudowano na terenie Kobióra kaplicę mszalną pw. św. Antoniego z Padwy, która 23 grudnia 1999 została pobłogosławiona przez abpa Damiana Zimonia. Obecnie przywracany jest pierwotny wygląd kościoła, uzupełniany o nowe elementy. W ostatnich latach odtworzono ambonę z wizerunkami ewangelistów. Nowe elementy to powstała - w Roku Miłosierdzia - kaplica z obrazem Jezusa Miłosiernego, a w Roku Ducha Świętego odtworzono nad ołtarzem wizerunek gołębicy, który kiedyś tam był.

Proboszczowie

ks. Karol Kłyk proboszcz (1915-1921)
ks. Wiktor Drewniok administrator (1921-1922), proboszcz (1922-1927)
ks. Franciszek Pawleta administrator (1927-1928), proboszcz (1928-1933)
ks. Jan Osyra administrator excurrendo (1933-1934)
ks. Franciszek Fudala (1934-1953)
ks. Szczepan Rożek administrator (1953-1956), proboszcz (1956-1974)
ks. Edmund Mrozik (1974-2000)
ks. Józef Piesiur (2000–2011)
ks. Damian Suszka (2011-nadal)

Bibliografia

L. Musioł, Kobiór - gmina i parafia, Kobiór 2001; E. M. Ryguła, Parafia Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Kobiórze, Katowice 2011; Z. Orlik, Nad Korzeńcem. Szkice z dziejów Kobióra, Kobiór 1996; Straty wojenne. Zabytkowe dzwony utracone w latach 1939-1945 w granicach Polski po 1945, t. 3 Województwo Śląskie, cz. 1 diecezja katowicka wraz z częścią diecezji częstochowskiej, opr. P. Nadolski, Katowice 2008, s. 164-165; F. Konieczny, Dziesięcioletni plan pracy duszpasterskiej w parafii Kobiór, mps w Bibliotece WTL UŚ w Katowicach; D. Głazek, Domus Celeberrima. Architektura sakralna (katolicka) w przemysłowej części Górnego Śląska 1870-1914, Katowice 2003, s. 170; Gość Niedzielny, 14 sierpnia 2022, nr 32/1592, (archidiecezja katowicka), s. VI-VII

@@ Linia 6: / Linia 6: @@
 Swoją prośbę skierowali do kurii biskupiej we Wrocławiu. Wówczas też odbyło się zebranie całej gromady kobiórskiej w szkole („starej”) z udziałem [[Ohl Hugo|ks. Hugona Ohla]], proboszcza pszczyńskiego. Ksiądz Ohl sprzeciwił się jednak życzeniom swych kobiórskich parafian. Chcieli oni  mieć na miejscu przynajmniej kaplicę, w której jeden z księży z Pszczyny mógłby w niedziele i święta odprawiać nabożeństwo. W 1905 roku probostwo w Pszczynie objął [[Thielmann Georg|ks. Thielmann]], który wstawił się za mieszkańcami Kobióra. W liście do kurii wrocławskiej pisał, że powołanie w Kobiórze samodzielnej stacji duszpasterskiej jest jak najbardziej wskazane i dowodził, że kobiórzanie są w stanie utrzymać własnego duszpasterza. Jednak dopiero 4 sierpnia 1908 kuria wrocławska wydała dekret erygujący [[Kuracja|kurację]] w Kobiórze. Zgodnie z decyzją biskupa wrocławskiego dokument powoływał kurację z dniem 1 czerwca 1909.
-W latach 1911-1912 zbudowano kościół pw. Wniebowzięcia Matki Boskiej. Jego poświęcenia dokonał 23 września 1912, z upoważnienia księdza biskupa, ks. proboszcz Thielmann. W kościele wybudowano ołtarz główny (1912) oraz boczne ołtarze (1916). Fundatorem ołtarza Najświętszego Serca Pana Jezusa była rodzina rzeźnika Jana Matery, a ołtarza [[Św. Józef|św. Józefa]] – kupiec Franciszek Słonina. Oba boczne ołtarze wykonał artysta-stolarz [[Schneider Ludwik|Schneider]] z Wrocławia. Natomiast ozdoby figuralne do tych ołtarzy zostały sprowadzone z Monachium. W późniejszym czasie kościół został przyozdobiony figurami [[Św. Ludwik IX|św. Ludwika]] oraz [[Św. Barbara|św. Barbary]]. W ołtarzu głównym umieszczono obraz Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny. Parafia została erygowana 1 kwietnia 1919. Równolegle z kościołem powstawał parafialny cmentarz i plebania, budowę której ukończono już w 1914 roku.
+W latach 1911-1912 zbudowano kościół pw. Wniebowzięcia Matki Boskiej. Jego poświęcenia dokonał 23 września 1912, z upoważnienia księdza biskupa, ks. proboszcz Thielmann. W kościele wybudowano ołtarz główny (1912) oraz boczne ołtarze (1916). Fundatorem ołtarza Najświętszego Serca Pana Jezusa była rodzina rzeźnika Jana Matery, a ołtarza [[Św. Józef|św. Józefa]] – kupiec Franciszek Słonina. Oba boczne ołtarze wykonał artysta-stolarz [[Schneider Ludwik|Schneider]] z Wrocławia. Natomiast ozdoby figuralne do tych ołtarzy zostały sprowadzone z Monachium. W późniejszym czasie kościół został przyozdobiony figurami [[Św. Ludwik IX|św. Ludwika]] oraz [[Św. Barbara|św. Barbary]], a także [[Św. Jacek|św. Jacka]], [[Św. Florian|św. Floriana]], [[Św. Jadwiga Śląska|św. Jadwigi Śląskiej]] i [[Św. Urban|św. Urbana]], patrona gminy Kobiór. W ołtarzu głównym umieszczono obraz Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny. Parafia została erygowana 1 kwietnia 1919. Równolegle z kościołem powstawał parafialny cmentarz i plebania, budowę której ukończono już w 1914 roku.
-Po [[Sobór Watykański II|Soborze Watykańskim II]] zmieniono wystrój kościoła. [[Prezbiterium]] oraz witraże zaprojektował artysta plastyk - [[Ostrzołek Wiktor|Wiktor Ostrzołek]]. W latach 90. wybudowano na terenie Kobióra kaplicę mszalną pw. św. Antoniego z Padwy, która 23 grudnia 1999 została pobłogosławiona przez [[Zimoń Damian|abpa Damiana Zimonia]].
+Po [[Sobór Watykański II|Soborze Watykańskim II]] zmieniono wystrój kościoła. [[Prezbiterium]] oraz witraże zaprojektował artysta plastyk - [[Ostrzołek Wiktor|Wiktor Ostrzołek]]. W latach 90. XX wieku wybudowano na terenie Kobióra kaplicę mszalną pw. św. Antoniego z Padwy, która 23 grudnia 1999 została pobłogosławiona przez [[Zimoń Damian|abpa Damiana Zimonia]]. Obecnie przywracany jest pierwotny wygląd kościoła, uzupełniany o nowe elementy. W ostatnich latach odtworzono ambonę z wizerunkami ewangelistów. Nowe elementy to powstała - w Roku Miłosierdzia - kaplica z obrazem Jezusa Miłosiernego, a w Roku Ducha Świętego odtworzono nad ołtarzem wizerunek gołębicy, który kiedyś tam był.
 ==Proboszczowie==
 *[[Kłyk Karol|ks. Karol Kłyk]] proboszcz (1915-1921)
@@ Linia 20: / Linia 20: @@
 *[[Suszka Damian|ks. Damian Suszka]] (2011-nadal)
 ==Bibliografia==
-L. Musioł, Kobiór - gmina i parafia, Kobiór 2001; E. M. Ryguła, Parafia Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Kobiórze, Katowice 2011; Z. Orlik, Nad Korzeńcem. Szkice z dziejów Kobióra, Kobiór 1996; Straty wojenne. Zabytkowe dzwony utracone w latach 1939-1945 w granicach Polski po 1945, t. 3 Województwo Śląskie, cz. 1 diecezja katowicka wraz z częścią diecezji częstochowskiej, opr. P. Nadolski, Katowice 2008, s. 164-165; F.  Konieczny, Dziesięcioletni plan pracy duszpasterskiej w parafii Kobiór, mps w Bibliotece WTL UŚ w Katowicach;  D. Głazek, Domus Celeberrima. Architektura sakralna (katolicka) w przemysłowej części Górnego Śląska 1870-1914, Katowice 2003, s. 170.
+L. Musioł, Kobiór - gmina i parafia, Kobiór 2001; E. M. Ryguła, Parafia Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Kobiórze, Katowice 2011; Z. Orlik, Nad Korzeńcem. Szkice z dziejów Kobióra, Kobiór 1996; Straty wojenne. Zabytkowe dzwony utracone w latach 1939-1945 w granicach Polski po 1945, t. 3 Województwo Śląskie, cz. 1 diecezja katowicka wraz z częścią diecezji częstochowskiej, opr. P. Nadolski, Katowice 2008, s. 164-165; F.  Konieczny, Dziesięcioletni plan pracy duszpasterskiej w parafii Kobiór, mps w Bibliotece WTL UŚ w Katowicach;  D. Głazek, Domus Celeberrima. Architektura sakralna (katolicka) w przemysłowej części Górnego Śląska 1870-1914, Katowice 2003, s. 170; Gość Niedzielny, 14 sierpnia 2022, nr 32/1592, (archidiecezja katowicka), s. VI-VII
 {{Dekanaty}}
 [[Kategoria:Parafie - K|Kobiór]]
 [[Kategoria:Dekanat Tychy Nowe|Kobiór]]