Parafia Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Katowicach: Różnice pomiędzy wersjami

Wersja z 22:37, 11 maj 2010

Początki parafii pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny wiążą się ze Zgromadzeniem Sióstr Maryi. Prowincja Katowicka Sióstr Maryi Niepokalanej została erygowana w 1929 roku. Od 1934 roku jej siedziba mieści się w Katowicach w specjalnie w tym celu wybudowanym budynku przy ul. Krasińskiego. W czasie II wojny światowej siostry musiały zawiesić działalność, którą wznowiły po jej zakończeniu. W latach 1949-1951, ze względu na sytuację polityczną, podjęto budowę sali wykładowo-gimnastycznej, która w zamierzeniu od początku przewidziana była na obiekt sakralny. W 1951 roku została ukończona i poświęcona przez bpa Herberta Bednorza, jako kaplica do użytku publicznego pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi. Rok później, w 1952, erygowana została nowa parafia pw. Wniebowzięcia Najświętszej MaryiPanny, wydzielona z dotychczasowych parafii: mariackiej, katedralnej i w Zawodziu. W 1970 roku na obszarze należącym do parafii rozpoczęto budowę osiedla mieszkaniowego – obecnego osiedla im. Paderewskiego. W 1979 roku papież Jan Paweł II podczas I Pielgrzymki do Ojczyzny poświęcił w Częstochowie kamień węgielny pod budowę nowej, większej świątyni, której budowę rozpoczęto w czerwcu 1980 roku. Dnia 26 listopada 1983 bp Herbert Bednorz dokonał poświęcenia świątyni.

W pierwszej połowie lat osiemdziesiątych nowy kościół wyposażono początkowo w drewniany ołtarz, ławki, konfesjonał i inne niezbędne sprzęty przeniesione ze starej kaplicy. Ze względu na brak stałego ołtarza, czego wymagają przepisy kościelne, kościół nie mógł być jeszcze uroczyście konsekrowany. Uroczysta konsekracja miała miejsce dopiero 14 lat od momentu oddania świątyni do użytku. W międzyczasie w 1984 roku rozpoczęto rozbiórkę starej kaplicy i budowę budynku mieszkalno-katechetycznego. 22 listopada 1992 na wieży kościoła zawieszono trzy dzwony: Maryi Wniebowziętej, św. Jacka i św. Bernarda. W 1995 roku wykończony został chór, w prezbiterium umieszczono witraże. W 1997 roku ustawiono nowy ołtarz i ambonę ze szwedzkiego granitu wg projektu artysty plastyka Romana Nygi. 11 października 1997 abp Damian Zimoń dokonał uroczystej konsekracji kościoła. W wygłoszonej homilii powiedział m.in.: „Duchowa wspólnota potrzebuje budynku, świątyni, w której można gromadzić się i oddawać cześć swemu Stwórcy”.

Wystrój kościoła

W kościele zastosowano oryginalne rozwiązanie przestrzeni wnętrza o układzie amfiteatralnym. Jednym z najstarszych i najciekawszych elementów wystroju jest drewniany wizerunek Chrystusa na krzyżu w prezbiterium, przyniesiony z przydrożnej kaplicy przy ulicy Warszawskiej. Renowacji podniszczonej drewnianej figury dokonał parafianin Janusz Szklarczyk. Zanim wizerunek znalazł się w przydrożnej kaplicy, został ofiarowany siostrom w latach trzydziestych przez ok. 75-letniego człowieka, którym siostry opiekowały się w chorobie. Już wówczas rzeźba musiała mieć co najmniej 50 lat, więc dziś może liczyć ponad 120. Obrazy Drogi Krzyżowej, przeniesione ze starej kaplicy, namalował artysta plastyk Adam Bunsch z Krakowa. Ze starego kościoła (z 1953 roku) pochodzą również trzy witraże środkowe autorstwa Bunscha włączone do witraża w prezbiterium, wykonanego wg projektu Romana Nygi. Pozostałe trzy witraże wykonał właśnie ten artysta z Bierunia.

Kościół zdobią obrazy pędzla byłego parafianina Jerzego Dudy-Gracza przedstawiające Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny, Miłosierdzie Boże, Chrzest Pana Jezusa i św. Barbarę oraz tradycyjny obraz Matki Bożej Nieustającej Pomocy i figura św. Antoniego. Na wyposażeniu kościoła są też nowe organy, powstałe jako adaptacja wysokiej jakości instrumentu służącego od 1966 roku w parafii Hamburg-Framsen (Erloeser-Kirche). Zbudował je organmistrz Friedrich Euler z Hofgeismar (Niemcy). Zostały ponownie zmontowane i zaadaptowane do nowego wnętrza przez organmistrza Tomasza Zadorę z Chorzowa. Projekt nowej szafy organowej wykonał inż. arch. Stanisław Kwaśniewicz.

Proboszczowie

ks. Józef Kurpas rektor (1952)
ks. Antoni Otręba kuratus (1952-1973)
ks. Bernard Jośko (1973-2003)
ks. Grzegorz Kusze (2003-nadal)

Bibliografia

Pół wieku. Parafia Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny 1952-2002, Katowice 2003.

@@ Linia 1: / Linia 1: @@
 [[Grafika:Katowice_graniczna1.jpg|250px|thumb|right]]
-Początki dzisiejszej pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny wiążą się ze Zgromadzeniem Sióstr Maryi. Prowincja Katowicka Sióstr Maryi Niepokalanej została erygowana w 1929 roku. Od 1934 roku jej siedziba mieści się w Katowicach w specjalnie w tym celu wybudowanym budynku przy ulicy Krasińskiego. W czasie II wojny światowej siostry musiały zawiesić działalność, którą wznowiły po jej zakończeniu. W latach 1949-51, ze względu na sytuację polityczną, podjęto budowę sali wykładowo-gimnastycznej, która w zamierzeniu od początku przewidziana była na obiekt sakralny. W 1951 roku została ukończona i poświęcona przez bpa [[Bednorz Herbert|Herberta Bednorza]], jako kaplica do użytku publicznego pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi. Rok później - w 1952 roku – erygowana została nowa parafia pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi. Parafia wydzielona została z dotychczasowych parafii: [[Parafia Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny w Katowicach|mariackiej]], [[Parafia Chrystusa Króla w Katowicach|katedralnej]] i w [[Parafia Opatrzności Bożej w Zawodziu|Zawodziu]]. W 1970 roku na obszarze należącym do parafii rozpoczęto budowę osiedla mieszkaniowego – obecnego osiedla im. Paderewskiego. W 1979 roku papież [[Jan Paweł II]] podczas I Pielgrzymki do Ojczyzny poświęcił w Częstochowie kamień węgielny pod budowę nowej, większej świątyni, której budowę rozpoczęto w czerwcu 1980 roku. Dnia 26 listopada 1983 -  bp Herbert Bednorz dokonał poświęcenia świątyni.
+Początki parafii pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny wiążą się ze Zgromadzeniem Sióstr Maryi. Prowincja Katowicka Sióstr Maryi Niepokalanej została erygowana w 1929 roku. Od 1934 roku jej siedziba mieści się w Katowicach w specjalnie w tym celu wybudowanym budynku przy ul. Krasińskiego. W czasie II wojny światowej siostry musiały zawiesić działalność, którą wznowiły po jej zakończeniu. W latach 1949-1951, ze względu na sytuację polityczną, podjęto budowę sali wykładowo-gimnastycznej, która w zamierzeniu od początku przewidziana była na obiekt sakralny. W 1951 roku została ukończona i poświęcona przez bpa [[Bednorz Herbert|Herberta Bednorza]], jako kaplica do użytku publicznego pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi. Rok później, w 1952, erygowana została nowa parafia pw. Wniebowzięcia Najświętszej MaryiPanny, wydzielona z dotychczasowych parafii: [[Parafia Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny w Katowicach|mariackiej]], [[Parafia Chrystusa Króla w Katowicach|katedralnej]] i w [[Parafia Opatrzności Bożej w Zawodziu|Zawodziu]]. W 1970 roku na obszarze należącym do parafii rozpoczęto budowę osiedla mieszkaniowego – obecnego osiedla im. Paderewskiego. W 1979 roku papież [[Jan Paweł II]] podczas I Pielgrzymki do Ojczyzny poświęcił w Częstochowie kamień węgielny pod budowę nowej, większej świątyni, której budowę rozpoczęto w czerwcu 1980 roku. Dnia 26 listopada 1983 bp Herbert Bednorz dokonał poświęcenia świątyni.
-W pierwszej połowie lat osiemdziesiątych nowy kościół wyposażono początkowo w drewniany ołtarz, ławki, konfesjonał i inne niezbędne sprzęty przeniesione ze starej kaplicy. Ze względu na brak stałego ołtarza, czego wymagają przepisy kościelne, kościół nie mógł być jeszcze uroczyście konsekrowany. Uroczysta konsekracja miała miejsce dopiero 14 lat od momentu oddania świątyni do użytku. W międzyczasie w 1984 roku rozpoczęto rozbiórkę starej kaplicy budowę budynku mieszkalno-katechetycznego. 22 listopada 1992 na wieży kościoła zawieszono trzy dzwony: Maryi Wniebowziętej, [[Św. Jacek|św. Jacka]] i św. Bernarda. W 1995 roku wykończony został chór, w prezbiterium umieszczono witraże. W 1997 roku ustawiono nowy ołtarz i ambonę ze szwedzkiego granitu wg projektu artysty plastyka [[Nyga Roman|Romana Nygi]]. 11 października 1997 abp [[Zimoń Damian|Damian Zimoń]] dokonał uroczystej konsekracji kościoła. W wygłoszonej homilii powiedział m.in.: „Duchowa wspólnota potrzebuje budynku, świątyni, w której można gromadzić się i oddawać cześć swemu Stwórcy”.
+W pierwszej połowie lat osiemdziesiątych nowy kościół wyposażono początkowo w drewniany ołtarz, ławki, konfesjonał i inne niezbędne sprzęty przeniesione ze starej kaplicy. Ze względu na brak stałego ołtarza, czego wymagają przepisy kościelne, kościół nie mógł być jeszcze uroczyście konsekrowany. Uroczysta konsekracja miała miejsce dopiero 14 lat od momentu oddania świątyni do użytku. W międzyczasie w 1984 roku rozpoczęto rozbiórkę starej kaplicy i budowę budynku mieszkalno-katechetycznego. 22 listopada 1992 na wieży kościoła zawieszono trzy dzwony: Maryi Wniebowziętej, [[Św. Jacek|św. Jacka]] i św. Bernarda. W 1995 roku wykończony został chór, w prezbiterium umieszczono witraże. W 1997 roku ustawiono nowy ołtarz i ambonę ze szwedzkiego granitu wg projektu artysty plastyka [[Nyga Roman|Romana Nygi]]. 11 października 1997 abp [[Zimoń Damian|Damian Zimoń]] dokonał uroczystej konsekracji kościoła. W wygłoszonej homilii powiedział m.in.: „Duchowa wspólnota potrzebuje budynku, świątyni, w której można gromadzić się i oddawać cześć swemu Stwórcy”.
 ==Wystrój kościoła==
-W kościele zastosowano oryginalne rozwiązanie przestrzeni wnętrza o układzie amfiteatralnym. Jednym z najstarszych i  najciekawszych elementów wystroju świątyni jest drewniany wizerunek Chrystusa na krzyżu w prezbiterium, przyniesiony z przydrożnej kaplicy przy ulicy Warszawskiej. Renowacji podniszczonej drewnianej figury dokonał parafianin Janusz Szklarczyk. Zanim wizerunek znalazł się w przydrożnej kaplicy, został ofiarowany siostrom w latach trzydziestych przez ok. 75-letniego człowieka, którym siostry opiekowały się w chorobie. Już wówczas musiał mieć co najmniej 50 lat, więc dziś może liczyć ponad 120. Obrazy Drogi Krzyżowej, przeniesione ze starej kaplicy, namalował artysta plastyk [[Bunsch Adam|Adam Bunsch]] z Krakowa. Ze starego kościoła (z 1953 roku) pochodzą również trzy witraże środkowe autorstwa Bunscha włączone do witraża w prezbiterium, wykonanego wg projektu Romana Nygi. Pozostałe trzy witraże wykonał właśnie ten artysta z Bierunia.
+W kościele zastosowano oryginalne rozwiązanie przestrzeni wnętrza o układzie amfiteatralnym. Jednym z najstarszych i  najciekawszych elementów wystroju jest drewniany wizerunek Chrystusa na krzyżu w prezbiterium, przyniesiony z przydrożnej kaplicy przy ulicy Warszawskiej. Renowacji podniszczonej drewnianej figury dokonał parafianin Janusz Szklarczyk. Zanim wizerunek znalazł się w przydrożnej kaplicy, został ofiarowany siostrom w latach trzydziestych przez ok. 75-letniego człowieka, którym siostry opiekowały się w chorobie. Już wówczas rzeźba musiała mieć co najmniej 50 lat, więc dziś może liczyć ponad 120. Obrazy Drogi Krzyżowej, przeniesione ze starej kaplicy, namalował artysta plastyk [[Bunsch Adam|Adam Bunsch]] z Krakowa. Ze starego kościoła (z 1953 roku) pochodzą również trzy witraże środkowe autorstwa Bunscha włączone do witraża w prezbiterium, wykonanego wg projektu Romana Nygi. Pozostałe trzy witraże wykonał właśnie ten artysta z Bierunia.
 Kościół zdobią obrazy pędzla byłego parafianina [[Duda-Gracz Jerzy|Jerzego Dudy-Gracza]] przedstawiające Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny, Miłosierdzie Boże, Chrzest Pana Jezusa i [[Św. Barbara|św. Barbarę]] oraz tradycyjny obraz Matki Bożej Nieustającej Pomocy i figura św. Antoniego. Na wyposażeniu kościoła są też nowe organy, powstałe jako adaptacja wysokiej jakości instrumentu służącego od 1966 roku w parafii Hamburg-Framsen (Erloeser-Kirche). Zbudował je organmistrz Friedrich Euler z Hofgeismar (Niemcy). Zostały ponownie zmontowane i zaadaptowane do nowego wnętrza przez organmistrza Tomasza Zadorę z Chorzowa. Projekt nowej szafy organowej wykonał inż. arch. [[Kwaśniewicz Stanisław|Stanisław Kwaśniewicz]].