Parafia Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Bytomiu: Różnice pomiędzy wersjami
(uzupełnienie - bibliografia) |
Nie podano opisu zmian |
||
Linia 8: | Linia 8: | ||
W 1810 roku zakon norbertanów uległ [[Sekularyzacja majątku kościelnego|sekularyzacji]], a kościół i parafia wróciły pod zarząd księży diecezjalnych, wśród których byli wybitni i znani kapłani tacy jak: [[Szafranek Józef|ks. Józef Szafranek]], [[Bonczyk Norbert|ks. Norbert Bonczyk]] czy [[Schenk Wacław|ks. Wacław Schenk]]. W swej blisko ośmiowiekowej historii kościół dzielił los miasta i jego mieszkańców. W 1430 roku kościół padł łupem [[Husyci|husytów]], a w XVII wieku – wojsk Mansfelda. Kilka razy kościół uległ zniszczeniu w wyniku pożarów z 1515 i 1670 roku. Wielokrotnie zmieniał swój wygląd zewnętrzny w wyniku remontów i przebudowy. Największe zmiany zostały wprowadzone na początku XVI wieku i w połowie XIX wieku oraz w latach 30. XX wieku. Swoją dzisiejszą sylwetkę zewnętrzną zawdzięcza ks. Józefowi Szafrankowi (1840-1874), a swoje obecne wyposażenie – [[Hrabowsky Alfred|ks. Alfredowi Hrabowskiemu]]. Zniszczony przez szkody górnicze miał ulec rozbiórce, uratował go ks. prof. Wacław Schenk (1957-1982). | W 1810 roku zakon norbertanów uległ [[Sekularyzacja majątku kościelnego|sekularyzacji]], a kościół i parafia wróciły pod zarząd księży diecezjalnych, wśród których byli wybitni i znani kapłani tacy jak: [[Szafranek Józef|ks. Józef Szafranek]], [[Bonczyk Norbert|ks. Norbert Bonczyk]] czy [[Schenk Wacław|ks. Wacław Schenk]]. W swej blisko ośmiowiekowej historii kościół dzielił los miasta i jego mieszkańców. W 1430 roku kościół padł łupem [[Husyci|husytów]], a w XVII wieku – wojsk Mansfelda. Kilka razy kościół uległ zniszczeniu w wyniku pożarów z 1515 i 1670 roku. Wielokrotnie zmieniał swój wygląd zewnętrzny w wyniku remontów i przebudowy. Największe zmiany zostały wprowadzone na początku XVI wieku i w połowie XIX wieku oraz w latach 30. XX wieku. Swoją dzisiejszą sylwetkę zewnętrzną zawdzięcza ks. Józefowi Szafrankowi (1840-1874), a swoje obecne wyposażenie – [[Hrabowsky Alfred|ks. Alfredowi Hrabowskiemu]]. Zniszczony przez szkody górnicze miał ulec rozbiórce, uratował go ks. prof. Wacław Schenk (1957-1982). | ||
==Kapliczki i krzyże przydrożne== | |||
*[[Grupa ukrzyżowania przy kościele pw. Wniebowzięcia NMP w Bytomiu|Grupa ukrzyżowania]] | |||
==Bibliografia== | ==Bibliografia== | ||
Materiały własne autora. | Materiały własne autora. |
Wersja z 23:13, 19 sie 2018
Parafia Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Bytomiu
Kościół Najświętszej Maryi Panny w Bytomiu powstał pod koniec XIII wieku. Opiekę duszpasterską przy nim sprawowali najpierw duchowni diecezjalni, później norbertanie (premonstratensi) z wrocławskiego kościoła św. Wincentego we Wrocławiu. Ten etap duszpasterstwa został przerwany przez reformację, kiedy to ewangelicy opanowali ziemię bytomską w latach 1562-1632.
Parafia bytomska do połowy XIX wieku należała do jednej z największych w diecezji krakowskiej i obejmowała swymi granicami Katowice, Królewską Hutę i Dąb oraz prawie całą Rudę Śląską. Parafia bytomska jest parafią matką dla wszystkich parafii w promieniu prawie 30 kilometrów.
W 1810 roku zakon norbertanów uległ sekularyzacji, a kościół i parafia wróciły pod zarząd księży diecezjalnych, wśród których byli wybitni i znani kapłani tacy jak: ks. Józef Szafranek, ks. Norbert Bonczyk czy ks. Wacław Schenk. W swej blisko ośmiowiekowej historii kościół dzielił los miasta i jego mieszkańców. W 1430 roku kościół padł łupem husytów, a w XVII wieku – wojsk Mansfelda. Kilka razy kościół uległ zniszczeniu w wyniku pożarów z 1515 i 1670 roku. Wielokrotnie zmieniał swój wygląd zewnętrzny w wyniku remontów i przebudowy. Największe zmiany zostały wprowadzone na początku XVI wieku i w połowie XIX wieku oraz w latach 30. XX wieku. Swoją dzisiejszą sylwetkę zewnętrzną zawdzięcza ks. Józefowi Szafrankowi (1840-1874), a swoje obecne wyposażenie – ks. Alfredowi Hrabowskiemu. Zniszczony przez szkody górnicze miał ulec rozbiórce, uratował go ks. prof. Wacław Schenk (1957-1982).
Kapliczki i krzyże przydrożne
Bibliografia
Materiały własne autora.
|