Parafia św. Jacka w Ochojcu: Różnice pomiędzy wersjami

Z e-ncyklopedia
(dr)
(linki, korekta)
Linia 6: Linia 6:
Od samego początku Ochojec jako część składowa Piotrowic, należał do oddalonej o 10 km [[Parafia św. Wojciecha w Mikołowie|parafii św. Wojciecha w Mikołowie]]. Taki ustalony od wieków zwyczaj został przerwany w 1902 roku, gdy do Panewnik przybyli [[Franciszkanie|ojcowie franciszkanie]], którzy przejęli duszpasterstwo. 1 stycznia 1914 z oddzielonych od Mikołowa Panewnik, Ligoty, Piotrowic, Ochojca i Kostuchny utworzono samodzielną jednostkę duszpasterską. Oficjalnie od 1914 do 1931 roku Ochojec należał do nowo utworzonej [[Franciszkanie - Panewniki|parafii pw. św. Ludwika]] przy kościele ojców Franciszkanów.  
Od samego początku Ochojec jako część składowa Piotrowic, należał do oddalonej o 10 km [[Parafia św. Wojciecha w Mikołowie|parafii św. Wojciecha w Mikołowie]]. Taki ustalony od wieków zwyczaj został przerwany w 1902 roku, gdy do Panewnik przybyli [[Franciszkanie|ojcowie franciszkanie]], którzy przejęli duszpasterstwo. 1 stycznia 1914 z oddzielonych od Mikołowa Panewnik, Ligoty, Piotrowic, Ochojca i Kostuchny utworzono samodzielną jednostkę duszpasterską. Oficjalnie od 1914 do 1931 roku Ochojec należał do nowo utworzonej [[Franciszkanie - Panewniki|parafii pw. św. Ludwika]] przy kościele ojców Franciszkanów.  


Ówczesnym mieszkańcom Ochojca i Piotrowic droga do kościoła wydawał się wciąż za długa (około 3 kilometry), więc postanowili wspólnym wysiłkiem wybudować własny kościół. W 1930 roku powstał tymczasowy kościół–barak pw. NSPJ w Piotrowicach. Następnie Piotrowice wraz z Ochojcem wydzielono z parafii panewnickiej, tworząc samodzielną [Parafia Najświętszego Serca Pana Jezusa i św. Jana Bosko w Piotrowicach|parafię piotrowicką]].  
Ówczesnym mieszkańcom Ochojca i Piotrowic droga do kościoła wydawał się wciąż za długa (około 3 kilometry), więc postanowili wspólnym wysiłkiem wybudować własny kościół. W 1930 roku powstał tymczasowy kościół–barak pw. NSPJ w Piotrowicach. Następnie Piotrowice wraz z Ochojcem wydzielono z parafii panewnickiej, tworząc samodzielną [[Parafia Najświętszego Serca Pana Jezusa i św. Jana Bosko w Piotrowicach|parafię piotrowicką]].  


Liczba ludności Ochojca w 1935  roku była tak wielka, że dorównywała samym Piotrowicom. Powstała myśl budowy osobnego kościoła dla Ochojca. Wiosną 1936 roku, projekt został zatwierdzony przez bpa [[Adamski Stanisław|Stanisława Adamskiego]]. Pierwszym kuratusem w nowej placówce duszpasterskiej został ks. [[Mateja Jan|Jan Mateja]]. Na tymczasową kaplicę zakupiono halę maszyn. Ks. Jan Mateja zaczął gromadzić środki na budowę kościoła. Ofiarodawcami byli: [[Parafia św. Marii Magdaleny w Chorzowie Starym|parafia św. Marii Magdaleny w Chorzowie]], Zakłady Hohenlohego w Wełnowcu, Fundusz Wojewódzki. W 1937 roku zakupiono grunt pod budowę nowego kościoła. Architektami byli Henryk Cambioc i Emanuel Witta. Pierwsze nabożeństwo postanowiono odprawić w odpust parafialny 20 sierpnia 1939 , w surowo urządzonym kościele. Wybuch II wojny światowej spowodował przerwanie budowy kościoła. Niedokończony, przystosowano tylko do stanu stałej używalności. Wniesiono do niego ze starego kościółka-baraku ołtarz [[Św. Jacek|św. Jacka]] oraz boczne ołtarze: Najświętszego Serca Pana Jezusa i Najświętszej Maryi Panny. Uroczyste poświęcenie nowego kościoła odbyło się w czasie wojny.  
Liczba ludności Ochojca w 1935  roku była tak wielka, że dorównywała samym Piotrowicom. Powstała myśl budowy osobnego kościoła dla Ochojca. Wiosną 1936 roku, projekt został zatwierdzony przez bpa [[Adamski Stanisław|Stanisława Adamskiego]]. Pierwszym kuratusem w nowej placówce duszpasterskiej został ks. [[Mateja Jan|Jan Mateja]]. Na tymczasową kaplicę zakupiono halę maszyn. Ks. Jan Mateja zaczął gromadzić środki na budowę kościoła. Ofiarodawcami byli: [[Parafia św. Marii Magdaleny w Chorzowie Starym|parafia św. Marii Magdaleny w Chorzowie]], Zakłady Hohenlohego w Wełnowcu, Fundusz Wojewódzki. W 1937 roku zakupiono grunt pod budowę nowego kościoła. Architektami byli [[Gambiec Henryk|Henryk Gambiec]] i Emanuel Witta. Pierwsze nabożeństwo postanowiono odprawić w odpust parafialny 20 sierpnia 1939, w surowo urządzonym kościele. Wybuch II wojny światowej spowodował przerwanie budowy kościoła. Niedokończony, przystosowano tylko do stanu stałej używalności. Wniesiono do niego ze starego kościółka-baraku ołtarz [[Św. Jacek|św. Jacka]] oraz boczne ołtarze: Najświętszego Serca Pana Jezusa i Najświętszej Maryi Panny. Uroczyste poświęcenie nowego kościoła odbyło się w czasie wojny.  


Dopiero po wojnie można było rozpocząć dalsze prace przy urządzaniu wnętrza kościoła. 15 marca 1958 biskup katowicki, podniósł kurację do godności parafii. 7 grudnia 1970 parafia uzyskała zgodę na dokończenie budowy. W latach 1972-1975 kościół adaptowano i rozbudowano według projektu inż. [[Król Mieczysław|Mieczysława Króla]], konstruktorem był inż. [[Klimek Franciszek|Franciszek Klimek]], wystrój plastyczny zaprojektował [[Kwiatkowski Egon|Egon Kwiatkowski]], natomiast witraże - [[Kwiatkowska Lidia|Lidia Kwiatkowska]]. Kościół poświęcił bp [[Bednorz Herbert|Herbert Bednorz]] 15 czerwca 1975.
Dopiero po wojnie można było rozpocząć dalsze prace przy urządzaniu wnętrza kościoła. 15 marca 1958 biskup katowicki, podniósł kurację do godności parafii. 7 grudnia 1970 parafia uzyskała zgodę na dokończenie budowy. W latach 1972-1975 kościół adaptowano i rozbudowano według projektu inż. [[Król Mieczysław|Mieczysława Króla]], konstruktorem był inż. [[Klimek Franciszek|Franciszek Klimek]], wystrój plastyczny zaprojektował [[Kwiatkowski Egon|Egon Kwiatkowski]], natomiast witraże - [[Kwiatkowska Lidia|Lidia Kwiatkowska]]. Kościół poświęcił bp [[Bednorz Herbert|Herbert Bednorz]] 15 czerwca 1975.

Wersja z 06:19, 10 sty 2015

Ochojec kosciol.jpg

Do połowy XVII wieku nazwą Ochojec oznaczano obszar leśny, leżący na północ od Piotrowic. Był to teren niezamieszkały. Swoje pola posiadał tutaj dziedziczny i wolny sołtys Piotrowic. Około 1640 roku pomiędzy baronem Zygfrydem Promnicem, właścicielem Pszczyny, w tym Piotrowic, a ówczesnym wolnym sołtysem piotrowickim Janem Wieczorkiem, doszło do następującej umowy: baron Promnic odstąpił na własność sołtysowi jedno gospodarstwo. Sołtys w zamian oddał baronowi swoją karczmę wraz z przynależnymi do niej polami, stawami i młynem. Pola należące do karczmy położone były pod lasem na północ od Piotrowic, one to stały się zalążkiem późniejszego folwarku, który należał do Promniców. Folwark ten, powstały z ziem sołtysa piotrowickiego, zaczął się nazywać „Ochojec”, gdyż tereny te już od dawna tak się nazywały. W 1770 roku folwark został zlikwidowany, i osiedlono tam trzech gospodarzy. Od czasu zmiany pomiędzy baronem Promnicem, a sołtysem Piotrowic, tereny te pozostały w rękach właścicieli Pszczyny i nie powróciły już do obszaru gminy. Taki stan utrzymał się do początków XX wieku. W latach dwudziestych XIX wieku obszar dworski został powiększony, gdyż po zniesieniu serwitutów pańszczyźnianych i związanej z tym regulacji gruntów, gospodarze piotrowiccy byli zmuszeni odstąpić jako odszkodowanie około 100 morgów ze swych własności na rzecz właściciela majątku.

Po I wojnie światowej rozpoczął się intensywny rozwój Ochojca. W 1914 roku mieszkało tu około 500 osób, po 1924 roku ich liczba przekroczyła 1400, a w 1938 roku liczba mieszkańców wynosiła 5102 osoby. Z biegiem lat liczba rolników malała, a zaczęły dominować zawody związane z przemysłem.

Od samego początku Ochojec jako część składowa Piotrowic, należał do oddalonej o 10 km parafii św. Wojciecha w Mikołowie. Taki ustalony od wieków zwyczaj został przerwany w 1902 roku, gdy do Panewnik przybyli ojcowie franciszkanie, którzy przejęli duszpasterstwo. 1 stycznia 1914 z oddzielonych od Mikołowa Panewnik, Ligoty, Piotrowic, Ochojca i Kostuchny utworzono samodzielną jednostkę duszpasterską. Oficjalnie od 1914 do 1931 roku Ochojec należał do nowo utworzonej parafii pw. św. Ludwika przy kościele ojców Franciszkanów.

Ówczesnym mieszkańcom Ochojca i Piotrowic droga do kościoła wydawał się wciąż za długa (około 3 kilometry), więc postanowili wspólnym wysiłkiem wybudować własny kościół. W 1930 roku powstał tymczasowy kościół–barak pw. NSPJ w Piotrowicach. Następnie Piotrowice wraz z Ochojcem wydzielono z parafii panewnickiej, tworząc samodzielną parafię piotrowicką.

Liczba ludności Ochojca w 1935 roku była tak wielka, że dorównywała samym Piotrowicom. Powstała myśl budowy osobnego kościoła dla Ochojca. Wiosną 1936 roku, projekt został zatwierdzony przez bpa Stanisława Adamskiego. Pierwszym kuratusem w nowej placówce duszpasterskiej został ks. Jan Mateja. Na tymczasową kaplicę zakupiono halę maszyn. Ks. Jan Mateja zaczął gromadzić środki na budowę kościoła. Ofiarodawcami byli: parafia św. Marii Magdaleny w Chorzowie, Zakłady Hohenlohego w Wełnowcu, Fundusz Wojewódzki. W 1937 roku zakupiono grunt pod budowę nowego kościoła. Architektami byli Henryk Gambiec i Emanuel Witta. Pierwsze nabożeństwo postanowiono odprawić w odpust parafialny 20 sierpnia 1939, w surowo urządzonym kościele. Wybuch II wojny światowej spowodował przerwanie budowy kościoła. Niedokończony, przystosowano tylko do stanu stałej używalności. Wniesiono do niego ze starego kościółka-baraku ołtarz św. Jacka oraz boczne ołtarze: Najświętszego Serca Pana Jezusa i Najświętszej Maryi Panny. Uroczyste poświęcenie nowego kościoła odbyło się w czasie wojny.

Dopiero po wojnie można było rozpocząć dalsze prace przy urządzaniu wnętrza kościoła. 15 marca 1958 biskup katowicki, podniósł kurację do godności parafii. 7 grudnia 1970 parafia uzyskała zgodę na dokończenie budowy. W latach 1972-1975 kościół adaptowano i rozbudowano według projektu inż. Mieczysława Króla, konstruktorem był inż. Franciszek Klimek, wystrój plastyczny zaprojektował Egon Kwiatkowski, natomiast witraże - Lidia Kwiatkowska. Kościół poświęcił bp Herbert Bednorz 15 czerwca 1975.

Parafia posiada dwie kaplice szpitalne przy Centralnym Szpitalu Górniczym w Ochojcu: pw. Matki Boskiej Piekarskiej i pw. Miłosierdzia Bożego.

Proboszczowie

Bibliografia

Dekret erekcji lokalii św. Jacka w Piotrowicach, WD 1936, nr 10, s. 383-384; L. Musioł, Ochojec. Monografia historyczna, Katowice 1956; Kronika parafialna; L. Szaraniec, Osady i osiedla Katowic, Katowice 1996.