Orszulik Alojzy

Orszulik Alojzy SAC (1928-), pallotyn, biskup

Urodził się 21 czerwca 1928 w Baranowicach k. Żor. Pochodzi z rodziny rolniczej. Przed wybuchem II wojny światowej rozpoczął naukę w szkole podstawowej, kończąc do 1939 roku cztery klasy. W czasie okupacji pracował fizycznie jako stolarz, pozostał przy tej pracy w pierwszych latach powojennych. Był członkiem Stowarzyszenia Sodalicji Mariańskiej; w 1948 roku podjął naukę w Niższym Seminarium Duchownym Księży Pallotynów w Chełmnie i trzy lata później zdał tam egzamin dojrzałości. Od 1951 roku odbywał nowicjat pallotyński w Ząbkowicach Śląskich, studia teologiczne natomiast w Wyższym Seminarium Duchownym w Ołtarzewie (1952-1957). 8 września 1956 złożył śluby wieczyste, święcenia kapłańskie przyjął 22 czerwca 1957 w Ołtarzewie z rąk kard. Stefana Wyszyńskiego.

Kontynuował następnie studia na Wydziale Prawa Kanonicznego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, gdzie uzyskał kolejno magisterium i licencjat. Od jesieni 1961 roku wykładał prawo kanoniczne w seminarium ołtarzewskim (do 1989 roku). W 1962 roku został skierowany przez przełożonych do pracy w Sekretariacie Episkopatu Polski. Był referentem, a od 1968 roku kierownikiem Biura Prasowego Episkopatu Polski. Z nominacji Pawła VI był w latach 1974-1994 konsultorem Papieskiej Rady ds. Środków Społecznego Przekazu. W listopadzie 1980 roku został członkiem-sekretarzem Komisji Wspólnej Przedstawicieli Episkopatu Polski i Rządu PRL, brał udział w przygotowaniach kolejnych pielgrzymek papieskich do Polski. W Konferencji Episkopatu Polski pełnił też funkcje sekretarza pomocniczego (od 1983 roku), wiceprzewodniczącego Komisji ds. Środków Społecznego Przekazu, członka Komisji ds. Wydawnictw Kościelnych. Ponadto był kościelnym asystentem w Kościelnym Komitecie Rolniczym. W 1987 roku znalazł się w składzie Komisji Mieszanej Stolicy Apostolskiej i Episkopatu Polski ds. nawiązania stosunków dyplomatycznych między Watykanem i Polską. Uczestniczył w rozmowach w Magdalence i w obradach Okrągłego Stołu. W latach 1989-1994 był zastępcą sekretarza Episkopatu Polski, od 1994 roku przewodniczył Komisji Episkopatu ds. Środków Społecznego Przekazu. Brał także udział w pracach Komisji Prawnej Episkopatu i Komisji Wspólnej Episkopatu Polski i Rządu oraz Kościelnej Komisji Konkordatowej.

8 września 1989 został mianowany biskupem tytularnym Vissalsy i pomocniczym w diecezji siedleckiej. Sakrę biskupią otrzymał 8 grudnia 1989 w katedrze w Siedlcach z rąk prymasa kard. Józefa Glempa, któremu towarzyszyli abp Bronisław Dąbrowski i biskup siedlecki Jan Mazur. Przyjął zawołanie biskupie "Christo in aliis servire" ("Służyć Chrystusowi w innych"). Pełnił w diecezji siedleckiej funkcję wikariusza generalnego. Biskupem diecezjalnym w Łowiczu został 25 marca 1992, po erygowaniu diecezji, ingres do łowickiej katedry odbywając 12 kwietnia 1992. Na czas jego rządów w diecezji przypadło erygowanie Wyższego Seminarium Duchownego w Łowiczu (we wrześniu 1992 roku), utworzenie Kolegium Katechetycznego w Łowiczu, reaktywowanie tamtejszej kapituły archikolegiackiej, powołanie diecezjalnej Caritas. 22 maja 2004, po osiągnięciu wieku emerytalnego, przeszedł w stan spoczynku. Otrzymał tytuł honorowego obywatela Łowicza.