Ogrodziński Wincenty: Różnice pomiędzy wersjami
Nie podano opisu zmian |
(dr) |
||
(Nie pokazano 1 wersji utworzonej przez jednego użytkownika) | |||
Linia 3: | Linia 3: | ||
Studiował filologię klasyczną i polonistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim. Po studiach pracował jako nauczyciel w gimnazjum w Przemyślu i w Nowym Targu. W czasie I wojny światowej walczył w szeregach II Brygady Legionów i przeszedł kampanię karpacką. W 1924 roku przeniósł się do Katowic, gdzie w Śląskim Urzędzie Wojewódzkim objął funkcję wizytatora szkół średnich oraz nadzór nad niemieckim szkolnictwem mniejszościowym. W 1931 roku ze względów politycznych, jako działacz Narodowej Demokracji i zwolennik [[Korfanty Wojciech|W. Korfantego]] został przeniesiony na emeryturę. Stało się to ze szkodą dla szkolnictwa, lecz z zyskiem dla literatury, ponieważ od tego czasu poświęcił się całkowicie pracy naukowej. | Studiował filologię klasyczną i polonistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim. Po studiach pracował jako nauczyciel w gimnazjum w Przemyślu i w Nowym Targu. W czasie I wojny światowej walczył w szeregach II Brygady Legionów i przeszedł kampanię karpacką. W 1924 roku przeniósł się do Katowic, gdzie w Śląskim Urzędzie Wojewódzkim objął funkcję wizytatora szkół średnich oraz nadzór nad niemieckim szkolnictwem mniejszościowym. W 1931 roku ze względów politycznych, jako działacz Narodowej Demokracji i zwolennik [[Korfanty Wojciech|W. Korfantego]] został przeniesiony na emeryturę. Stało się to ze szkodą dla szkolnictwa, lecz z zyskiem dla literatury, ponieważ od tego czasu poświęcił się całkowicie pracy naukowej. | ||
W początkowym okresie twórczości interesował się filologią klasyczną, co zaowocowało opublikowaniem szeregu rozpraw i dzieł z literatury klasycznej, głównie rzymskiej. W czasie pobytu na Śląsku rozpoczął systematyczne badania piśmiennictwa śląskiego, które prowadził w oparciu o TPN. Współpracował wtedy z [[Szramek Emil|ks. E. Szramkiem]], [[Kudera Jan|ks. J. Kuderą]] i [[Prus Konstanty|K. Prusem]]. Później związał się z Instytutem Śląskim, w którym wydał wiele swoich prac. W. Ogrodziński reprezentował Polskę w sprawach szkolnictwa mniejszości narodowych, w Lidze Narodów i w Trybunale Międzynarodowym w Hadze. Ostatnie lata jego życia przypadły na okres II wojny światowej. Brał wtedy udział w tajnym nauczaniu jako wykładowca na kursach uniwersyteckich. Zmarł 20 grudnia 1945 w Krakowie. | W początkowym okresie twórczości interesował się filologią klasyczną, co zaowocowało opublikowaniem szeregu rozpraw i dzieł z literatury klasycznej, głównie rzymskiej. W czasie pobytu na Śląsku rozpoczął systematyczne badania piśmiennictwa śląskiego, które prowadził w oparciu o TPN. Współpracował wtedy z [[Szramek Emil|ks. E. Szramkiem]], [[Kudera Jan|ks. J. Kuderą]] i [[Prus Konstanty|K. Prusem]]. Później związał się z [[Instytut Śląski w Katowicach|Instytutem Śląskim]], w którym wydał wiele swoich prac. W. Ogrodziński reprezentował Polskę w sprawach szkolnictwa mniejszości narodowych, w Lidze Narodów i w Trybunale Międzynarodowym w Hadze. Ostatnie lata jego życia przypadły na okres II wojny światowej. Brał wtedy udział w tajnym nauczaniu jako wykładowca na kursach uniwersyteckich. Zmarł 20 grudnia 1945 w Krakowie. | ||
Wincenty Ogrodziński na łamach Roczników Towarzystwa Przyjaciół Nauk na Śląsku opublikował 28 recenzji i dwa większe artykuły | Wincenty Ogrodziński na łamach Roczników [[Towarzystwo Przyjaciół Nauk na Śląsku|Towarzystwa Przyjaciół Nauk na Śląsku]] opublikował 28 recenzji i dwa większe artykuły: '' O. Euzebiusz Franciszek Stateczny, przedstawiciel Młodej Polski w prozie górnośląskiej '' oraz '' Śląsk w poezji Jana Nikodema Jaronia''. | ||
Wydał szereg prac dotyczących piśmiennictwa śląskiego. Do najważniejszych zalicza się: | Wydał szereg prac dotyczących piśmiennictwa śląskiego. Do najważniejszych zalicza się: '' Stan i potrzeby nauki polskiej w zakresie piśmiennictwa śląskiego '' (Katowice 1936), '' Dzieje piśmiennictwa śląskiego '' (Katowice 1946), '' Dzieje dzielnicy śląskiej Sokoła '' (Katowice 1937). Był on cenionym wydawcą i komentatorem tekstów śląskich autorów dawniejszych i nowszych. Zasłużył się jako wydawca dzieł [[Bonczyk Norbert|ks. Norberta Bonczyka]] i Jana Nikodema Jaronia. Jego dorobek krótkiego okresu naukowej pracy (15 lat) stanowi fundament badań nad historią piśmiennictwa na Śląsku. | ||
== Bibliografia == | == Bibliografia == | ||
M. Fazan, Ogrodziński Wincenty Stefan (hasło), [w:] Śląski słownik biograficzny. Tom I, red. M. Fazan, F. Serafin, Katowice 1999, 202-205. | M. Fazan, Ogrodziński Wincenty Stefan (hasło), [w:] Śląski słownik biograficzny. Tom I, red. M. Fazan, F. Serafin, Katowice 1999, s. 202-205. | ||
{{Noty biograficzne}} | {{Noty biograficzne}} | ||
[[Kategoria:Biografie - O]] | [[Kategoria:Biografie - O]] | ||
[[Kategoria:Literaci i publicyści]] | [[Kategoria:Literaci i publicyści]] |
Aktualna wersja na dzień 23:16, 26 cze 2018
Ogrodziński Wincenty (1884-1945)
Studiował filologię klasyczną i polonistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim. Po studiach pracował jako nauczyciel w gimnazjum w Przemyślu i w Nowym Targu. W czasie I wojny światowej walczył w szeregach II Brygady Legionów i przeszedł kampanię karpacką. W 1924 roku przeniósł się do Katowic, gdzie w Śląskim Urzędzie Wojewódzkim objął funkcję wizytatora szkół średnich oraz nadzór nad niemieckim szkolnictwem mniejszościowym. W 1931 roku ze względów politycznych, jako działacz Narodowej Demokracji i zwolennik W. Korfantego został przeniesiony na emeryturę. Stało się to ze szkodą dla szkolnictwa, lecz z zyskiem dla literatury, ponieważ od tego czasu poświęcił się całkowicie pracy naukowej.
W początkowym okresie twórczości interesował się filologią klasyczną, co zaowocowało opublikowaniem szeregu rozpraw i dzieł z literatury klasycznej, głównie rzymskiej. W czasie pobytu na Śląsku rozpoczął systematyczne badania piśmiennictwa śląskiego, które prowadził w oparciu o TPN. Współpracował wtedy z ks. E. Szramkiem, ks. J. Kuderą i K. Prusem. Później związał się z Instytutem Śląskim, w którym wydał wiele swoich prac. W. Ogrodziński reprezentował Polskę w sprawach szkolnictwa mniejszości narodowych, w Lidze Narodów i w Trybunale Międzynarodowym w Hadze. Ostatnie lata jego życia przypadły na okres II wojny światowej. Brał wtedy udział w tajnym nauczaniu jako wykładowca na kursach uniwersyteckich. Zmarł 20 grudnia 1945 w Krakowie.
Wincenty Ogrodziński na łamach Roczników Towarzystwa Przyjaciół Nauk na Śląsku opublikował 28 recenzji i dwa większe artykuły: O. Euzebiusz Franciszek Stateczny, przedstawiciel Młodej Polski w prozie górnośląskiej oraz Śląsk w poezji Jana Nikodema Jaronia.
Wydał szereg prac dotyczących piśmiennictwa śląskiego. Do najważniejszych zalicza się: Stan i potrzeby nauki polskiej w zakresie piśmiennictwa śląskiego (Katowice 1936), Dzieje piśmiennictwa śląskiego (Katowice 1946), Dzieje dzielnicy śląskiej Sokoła (Katowice 1937). Był on cenionym wydawcą i komentatorem tekstów śląskich autorów dawniejszych i nowszych. Zasłużył się jako wydawca dzieł ks. Norberta Bonczyka i Jana Nikodema Jaronia. Jego dorobek krótkiego okresu naukowej pracy (15 lat) stanowi fundament badań nad historią piśmiennictwa na Śląsku.
Bibliografia
M. Fazan, Ogrodziński Wincenty Stefan (hasło), [w:] Śląski słownik biograficzny. Tom I, red. M. Fazan, F. Serafin, Katowice 1999, s. 202-205.
|