Nyga Mateusz: Różnice pomiędzy wersjami
(dr) |
(dr) |
||
| (Nie pokazano 1 pośredniej wersji utworzonej przez tego samego użytkownika) | |||
| Linia 3: | Linia 3: | ||
Urodził się 9 września 1765 w Bieruniu Starym w rodzinie Antoniego i Katarzyny z d. Kocurek. Uczył się w szkole parafialnej, potem w gimnazjum [[Rudy Raciborskie|oo. cystersów w Rudach]]. Następnie studiował [[Wydział Teologiczny Uniwersytetu Wrocławskiego|teologię we Wrocławiu]]. Święcenia kapłańskie przyjął we wrześniu 1791 roku. W listopadzie 1791 roku został mianowany wikariuszem w [[Parafia Najświętszego Serca Pana Jezusa w Mysłowicach|mysłowickiej parafii NSPJ]]. Ponieważ ówczesny proboszcz mysłowicki [[Dunin Jan Fryderyk|ks. Dunin]] poza probostwem mysłowickim miał jeszcze w Mikołowie trzy kanonikaty, a nie rezydował ani w Mikołowie ani w Mysłowicach, zlecił ks. Nydze zarząd parafią mikołowską. Ks. Nyga był [[Komendarz|komendarzem]] w Mikołowie od marca 1792 roku aż do śmierci ks. Dunina (grudzień 1794 roku). Po pięciu latach, w 1800 roku został proboszczem w Mysłowicach. Wkrótce, dzięki poparciu ordynata Mieroszewskiego został mianowany zastępcą dziekana (actuarius circuli) dekanatu bytomskiego i inspektorem szkolnym powiatu pszczyńskiego. | Urodził się 9 września 1765 w Bieruniu Starym w rodzinie Antoniego i Katarzyny z d. Kocurek. Uczył się w szkole parafialnej, potem w gimnazjum [[Rudy Raciborskie|oo. cystersów w Rudach]]. Następnie studiował [[Wydział Teologiczny Uniwersytetu Wrocławskiego|teologię we Wrocławiu]]. Święcenia kapłańskie przyjął we wrześniu 1791 roku. W listopadzie 1791 roku został mianowany wikariuszem w [[Parafia Najświętszego Serca Pana Jezusa w Mysłowicach|mysłowickiej parafii NSPJ]]. Ponieważ ówczesny proboszcz mysłowicki [[Dunin Jan Fryderyk|ks. Dunin]] poza probostwem mysłowickim miał jeszcze w Mikołowie trzy kanonikaty, a nie rezydował ani w Mikołowie ani w Mysłowicach, zlecił ks. Nydze zarząd parafią mikołowską. Ks. Nyga był [[Komendarz|komendarzem]] w Mikołowie od marca 1792 roku aż do śmierci ks. Dunina (grudzień 1794 roku). Po pięciu latach, w 1800 roku został proboszczem w Mysłowicach. Wkrótce, dzięki poparciu ordynata Mieroszewskiego został mianowany zastępcą dziekana (actuarius circuli) dekanatu bytomskiego i inspektorem szkolnym powiatu pszczyńskiego. | ||
Po pożarze drewnianego [[Parafia Krzyża Świętego w Mysłowicach|kościoła Krzyża Świętego]] w 1807 roku, ks. Nyga wybudował nowy, murowany kościół. W 1811 roku założył [[Nowy Cmentarz - Mysłowice|nowy cmentarz]] przy ul. Mikołowskiej, a w 1827 roku wybudował nową szkołę. Ks. Nyga należał do tych księży śląskich, którzy wyrazili na piśmie protest wobec postawy [[Sedlnitzky Leopold|bpa Sedlnickiego]] w sprawie małżeństw mieszanych. | Po pożarze drewnianego [[Parafia Krzyża Świętego w Mysłowicach|kościoła pw. Krzyża Świętego]] w 1807 roku, ks. Nyga wybudował nowy, murowany kościół. W 1811 roku założył [[Nowy Cmentarz - Mysłowice|nowy cmentarz]] przy ul. Mikołowskiej, a w 1827 roku wybudował nową szkołę. Ks. Nyga należał do tych księży śląskich, którzy wyrazili na piśmie protest wobec postawy [[Sedlnitzky Leopold|bpa Sedlnickiego]] w sprawie małżeństw mieszanych. | ||
Za jego czasów parafia mysłowicka, wraz z całym dekanatem bytomskim, zmieniła swoją przynależność diecezjalną: z diecezji krakowskiej do [[Diecezja wrocławska|diecezji wrocławskiej]]. Podczas jego proboszczowania odłączyła się parafia w Niwce. | Za jego czasów parafia mysłowicka, wraz z całym dekanatem bytomskim, zmieniła swoją przynależność diecezjalną: z diecezji krakowskiej do [[Diecezja wrocławska|diecezji wrocławskiej]]. Podczas jego proboszczowania odłączyła się parafia w Niwce. | ||
Jest autorem łacińskich wierszy, napisanych w latach 1804 i 1813, a charakteryzujących w tzw. dystychach wszystkich księży z dekanatu bytomskiego i pszczyńskiego, niektórych świeckich, a także okolicznych pastorów. Dystychy ks. Nygi uległy zapomnieniu, przywróciła ich współczesnemu czytelnikowi publikacja w drugim tomie [[Roczniki Towarzystwa Przyjaciół Nauk na Śląsku|'' Roczników Towarzystwa Przyjaciół Nauk na Śląsku '']] (1930). Był znakomitym mówcą i kaznodzieją. Swój bogaty księgozbiór liczący ok. 400 pozycji przekazał w testamencie parafii. Zmarł w marcu 1839 roku po krótkiej chorobie spowodowanej przeziębieniem w kościele. | Jest autorem łacińskich wierszy, napisanych w latach 1804 i 1813, a charakteryzujących w tzw. dystychach wszystkich księży z dekanatu bytomskiego i pszczyńskiego, niektórych świeckich, a także okolicznych pastorów. Dystychy ks. Nygi uległy zapomnieniu, przywróciła ich współczesnemu czytelnikowi publikacja w drugim tomie [[Roczniki Towarzystwa Przyjaciół Nauk na Śląsku|'' Roczników Towarzystwa Przyjaciół Nauk na Śląsku '']] (1930). Był znakomitym mówcą i kaznodzieją. Swój bogaty księgozbiór liczący ok. 400 pozycji przekazał w testamencie parafii. Zmarł w marcu 1839 roku po krótkiej chorobie spowodowanej przeziębieniem w kościele. Spoczął na [[Stary Cmentarz - Mysłowice| starym cmentarzu w Mysłowicach]]. | ||
==Bibliografia== | ==Bibliografia== | ||
J. Kudera, Historia kościoła parafialnego w Bieruniu, Bieruń 1996, s. 132-134; J. Kudera, Dystychy łacińskie ks. Mateusza Nygi z Mysłowic, "Roczniki Towarzystwa Przyjaciół Nauk na Śląsku", t. 3 (1930), s. 281-291; J. Nyga, Nyga Mateusz (hasło), Słownik biograficzny ziemi pszczyńskiej, s. 203-204. | J. Kudera, Historia kościoła parafialnego w Bieruniu, Bieruń 1996, s. 132-134; J. Kudera, Dystychy łacińskie ks. Mateusza Nygi z Mysłowic, "Roczniki Towarzystwa Przyjaciół Nauk na Śląsku", t. 3 (1930), s. 281-291; J. Nyga, Nyga Mateusz (hasło), [w:] Słownik biograficzny ziemi pszczyńskiej, s. 203-204. | ||
{{Noty biograficzne}} | {{Noty biograficzne}} | ||
Aktualna wersja na dzień 22:21, 28 sie 2021
Nyga Mateusz (1765-1839), proboszcz w Mysłowicach
Urodził się 9 września 1765 w Bieruniu Starym w rodzinie Antoniego i Katarzyny z d. Kocurek. Uczył się w szkole parafialnej, potem w gimnazjum oo. cystersów w Rudach. Następnie studiował teologię we Wrocławiu. Święcenia kapłańskie przyjął we wrześniu 1791 roku. W listopadzie 1791 roku został mianowany wikariuszem w mysłowickiej parafii NSPJ. Ponieważ ówczesny proboszcz mysłowicki ks. Dunin poza probostwem mysłowickim miał jeszcze w Mikołowie trzy kanonikaty, a nie rezydował ani w Mikołowie ani w Mysłowicach, zlecił ks. Nydze zarząd parafią mikołowską. Ks. Nyga był komendarzem w Mikołowie od marca 1792 roku aż do śmierci ks. Dunina (grudzień 1794 roku). Po pięciu latach, w 1800 roku został proboszczem w Mysłowicach. Wkrótce, dzięki poparciu ordynata Mieroszewskiego został mianowany zastępcą dziekana (actuarius circuli) dekanatu bytomskiego i inspektorem szkolnym powiatu pszczyńskiego.
Po pożarze drewnianego kościoła pw. Krzyża Świętego w 1807 roku, ks. Nyga wybudował nowy, murowany kościół. W 1811 roku założył nowy cmentarz przy ul. Mikołowskiej, a w 1827 roku wybudował nową szkołę. Ks. Nyga należał do tych księży śląskich, którzy wyrazili na piśmie protest wobec postawy bpa Sedlnickiego w sprawie małżeństw mieszanych.
Za jego czasów parafia mysłowicka, wraz z całym dekanatem bytomskim, zmieniła swoją przynależność diecezjalną: z diecezji krakowskiej do diecezji wrocławskiej. Podczas jego proboszczowania odłączyła się parafia w Niwce.
Jest autorem łacińskich wierszy, napisanych w latach 1804 i 1813, a charakteryzujących w tzw. dystychach wszystkich księży z dekanatu bytomskiego i pszczyńskiego, niektórych świeckich, a także okolicznych pastorów. Dystychy ks. Nygi uległy zapomnieniu, przywróciła ich współczesnemu czytelnikowi publikacja w drugim tomie Roczników Towarzystwa Przyjaciół Nauk na Śląsku (1930). Był znakomitym mówcą i kaznodzieją. Swój bogaty księgozbiór liczący ok. 400 pozycji przekazał w testamencie parafii. Zmarł w marcu 1839 roku po krótkiej chorobie spowodowanej przeziębieniem w kościele. Spoczął na starym cmentarzu w Mysłowicach.
Bibliografia
J. Kudera, Historia kościoła parafialnego w Bieruniu, Bieruń 1996, s. 132-134; J. Kudera, Dystychy łacińskie ks. Mateusza Nygi z Mysłowic, "Roczniki Towarzystwa Przyjaciół Nauk na Śląsku", t. 3 (1930), s. 281-291; J. Nyga, Nyga Mateusz (hasło), [w:] Słownik biograficzny ziemi pszczyńskiej, s. 203-204.
| |||||