Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Polanicy-Zdroju

Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Polanicy-Zdroju

Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Polanicy-Zdroju jest najstarszym obiektem sakralnym w mieście. Historia sięga roku 1650. Wtedy to jezuici z Kłodzka wybudowali kaplicę z drewna. Była ona miejscem modlitw tutejszych katolików. Jednak okazało się, że była niewystarczająco duża na wciąż wzrastającą liczbę wiernych. Niemałą rolę odegrał też fakt, że Polanica-Zdrój przeradzała się w duże, znane uzdrowisko. Wobec tego w roku 1911 przystąpiono do budowy nowego, większego kościoła. Plac pod budowę został ofiarowany przez wikariusza katedralnego z Wrocławia. Autorem projektu był wrocławski architekt Ludwig Schneider, a budowniczym słynny mistrz murarski Andreas Ernst pochodzący z Kłodzka. Kościół został poświęcony przez biskupa pomocniczego praskiego dr. Vaclava Frinda 8 lipca 1912. Początkowo był to kościół filialny parafii w Szalejowie Górnym, a 1 października 1923 podniesiono go do rangi kościoła parafialnego. Zbudowany z cegły w stylu neobarokowym z elementami postsecesyjnymi, jest budowlą jednonawową z transeptem i wielobocznie zamkniętym prezbiterium. Rozczłonkowaną bryłę akcentuje wieża , zwieńczona smukłym, baniastym hełmem. Ma bogato zdobione elewacje, zwłaszcza szczytowe. Ołtarz główny z drewna lipowego i sosnowego - wg projektu L. Schneidera - oraz ołtarze boczne i jeden z konfesjonałów wykonało Stowarzyszenie Mistrzów Stolarskich z Nysy. Drugi konfesjonał wykonał w 1938 roku stolarz Wagner z Kłodzka. Chrzcielnica została wykonana przez wychowanka miejscowego domu dziecka, rzeźbiarza Kleina. Znajdujący się w ołtarzu głównym obraz Matki Boskiej Wniebowziętej (jest kopią dzieła Bartolome Estebana Murillo), św. Antoniego w ołtarzu bocznym oraz obrazy Drogi Krzyżowej i freski namalował Oswald Volkel z Monachium-Grafelfing. Stacje Drogi Krzyżowej zostały namalowane na blaszanej powierzchni, zaś ich ramy zrobił Fischer, rzeźbiarz z Nysy. Witraże okienne zostały stworzone wg projektu malarza Lercha z Dusseldorfu, a ufundowane przez parafian. Organy zbudował organmistrz Joseph Lux z Lądka Zdroju, a pierwszy raz zabrzmiały w polanickim kościele w listopadzie 1914 roku. Dzwony odlane w 1912 roku przez firmę Alberta Bierlinga z Drezna zostały w 1917 roku skonfiskowane na potrzeby armii, a powtórnie wykonane w 1927 roku w firmie "Bracia Ullrich" z Apoldy także trafiły na cele zbrojeniowe (zachował się jedynie wcześniejszy z 1912 roku Józef). W 2006 roku na wieży kościelnej zawisły nowe dzwony o imionach Ignacy, Georg i Maria. Podświetlany zegar ufundował w 1924 roku miejscowy fabrykant i właściciel huty szkła Franz Wittwer. W kościele znajduje się także Łaskami Słynący Obraz Matki Bożej Nieustającej Pomocy. W 1903 roku - Polacy, budujący kościół na dawnych kresach Rzeczypospolitej udali się do Rzymu po ikonę Matki Bożej Nieustającej Pomocy, która umieścili w kościele gimnazjalnym "Ave Maria" w Stanisławowie. Ten jednonawowy kościół zbudowano w latach 1903-1905, a obraz Matki Bożej Nieustającej Pomocy znajdował się w nim w ołtarzu głównym. Wiadomo, że obraz nabyto u OO. Redemptorystów w Rzymie, stamtąd go przywieziono, że został namalowany w pracowni włoskiej, na desce z drzewa hebanowego, że poświęcony i koronowany został przez papieża Piusa X w 1903 roku i należy do pierwszych kopii Świętej Ikony, które OO.Redemptoryści rozprowadzali po całym świecie.