Św. Brunon Opat: Różnice pomiędzy wersjami
(nowe) |
(dr) |
||
(Nie pokazano 11 wersji utworzonych przez 3 użytkowników) | |||
Linia 1: | Linia 1: | ||
Urodził się w 1030 roku w Kolonii nad Renem. Uczęszczał do szkół w Kolonii, Reims i Tours. W 1055 roku przyjął święcenia kapłańskie i z polecenia biskupa Manassesa przez 20 lat prowadził w Reims szkołę katedralną. Jego uczniami byli m. in. | ==Św. Brunon Opat (1030-1101)== | ||
Urodził się w 1030 roku w Kolonii nad Renem. Uczęszczał do szkół w Kolonii, Reims i Tours. W 1055 roku przyjął święcenia kapłańskie i z polecenia biskupa Manassesa przez 20 lat prowadził w Reims szkołę katedralną. Jego uczniami byli m.in.: Odon de Lagery z Chatillon (późniejszy [[Urban II|papież Urban II]]) i św. Hugo (późniejszy biskup Grenoble). Przez rok (1075) pozostawał na urzędzie kanclerza przy arcybiskupie Reims, któremu publicznie zarzucił niegodne postępowanie i doprowadził do jego ustąpienia z urzędu biskupiego. Sam nie przyjął proponowanego mu biskupstwa, zdecydował się bowiem wieść życie pokutne, by zadośćuczynić Bogu za złe uczynki i zgorszenia dawane wiernym przez wielkich tego świata. Przez krótki czas przebywał w cysterskim opactwie [[Św. Robert Opat|św. Roberta]], a następnie z ośmioma uczniami założył w pobliżu Grenoble klasztor pustelniczy nazwany '' Wielką Kartuzją'', która stała się początkiem zakonu kartuzów, uchodzącego za najsurowszy spośród zakonów pustelniczych. W 1090 roku papież Urban II wezwał Brunona do Rzymu, by pomagał mu w kontynuowaniu zapoczątkowanej przez [[Grzegorz VII|papieża Grzegorza VII]] wielkiej reformy Kościoła. W Rzymie zamieszkał wraz z kilkoma kartuzami przy kościele pw. św. Cyriaka. Podczas wojny wywołanej najazdem na Rzym antypapieża Klemensa III (Wiberta), popieranego przez cesarza Henryka IV, schronił się z papieżem Urbanem II pod opieką króla Normanów w Calabrii. Tam, w 1092 roku, w miejscowości La Torre wysoko w górach założył '' Nową Kartuzję''. Tutaj zmarł w 1101 roku, w wieku 71 lat. Został pochowany w kościele kartuzów. Po otwarciu trumny po czterech wiekach okazało się, że ciało świętego było nienaruszone. | |||
Kult istniejący od początku XII wieku zatwierdził papież Leon X (1514), a papież Grzegorz XV rozszerzył go na cały Kościół (1623). W pobliżu opactwa kartuzów bije źródło św. Brunona, którego działanie mieszkańcy uważają za cudowne | Kult istniejący od początku XII wieku zatwierdził [[Leon X|papież Leon X]] (1514), a [[Grzegorz XV|papież Grzegorz XV]] rozszerzył go na cały Kościół (1623). W pobliżu opactwa kartuzów bije źródło św. Brunona, którego działanie mieszkańcy uważają za cudowne. | ||
*Wspomnienie liturgiczne | *Św. Brunon przedstawiany jest w ikonografii w białym habicie kartuzów, a dodatkowymi atrybutami są: gałązka oliwna, globus, krzyż, mitra i pastorał leżące u stóp, palec przy ustach oznaczający milczenie oraz czaszka. | ||
*Wspomnienie liturgiczne przypada 6 października. | |||
==Bibliografia== | ==Bibliografia== | ||
R. B. Lockhart, W pół drogi do nieba. Ukryte życie Kartuzów, Marki 2001. | R.B. Lockhart, W pół drogi do nieba. Ukryte życie Kartuzów, Marki 2001. | ||
[[Kategoria: | {{Święty}} | ||
{{Noty biograficzne}} | |||
[[Kategoria:Sanctus - B|Brunon]] | |||
[[Kategoria:Biografie - B|Brunon]] |
Aktualna wersja na dzień 18:40, 6 paź 2021
Św. Brunon Opat (1030-1101)
Urodził się w 1030 roku w Kolonii nad Renem. Uczęszczał do szkół w Kolonii, Reims i Tours. W 1055 roku przyjął święcenia kapłańskie i z polecenia biskupa Manassesa przez 20 lat prowadził w Reims szkołę katedralną. Jego uczniami byli m.in.: Odon de Lagery z Chatillon (późniejszy papież Urban II) i św. Hugo (późniejszy biskup Grenoble). Przez rok (1075) pozostawał na urzędzie kanclerza przy arcybiskupie Reims, któremu publicznie zarzucił niegodne postępowanie i doprowadził do jego ustąpienia z urzędu biskupiego. Sam nie przyjął proponowanego mu biskupstwa, zdecydował się bowiem wieść życie pokutne, by zadośćuczynić Bogu za złe uczynki i zgorszenia dawane wiernym przez wielkich tego świata. Przez krótki czas przebywał w cysterskim opactwie św. Roberta, a następnie z ośmioma uczniami założył w pobliżu Grenoble klasztor pustelniczy nazwany Wielką Kartuzją, która stała się początkiem zakonu kartuzów, uchodzącego za najsurowszy spośród zakonów pustelniczych. W 1090 roku papież Urban II wezwał Brunona do Rzymu, by pomagał mu w kontynuowaniu zapoczątkowanej przez papieża Grzegorza VII wielkiej reformy Kościoła. W Rzymie zamieszkał wraz z kilkoma kartuzami przy kościele pw. św. Cyriaka. Podczas wojny wywołanej najazdem na Rzym antypapieża Klemensa III (Wiberta), popieranego przez cesarza Henryka IV, schronił się z papieżem Urbanem II pod opieką króla Normanów w Calabrii. Tam, w 1092 roku, w miejscowości La Torre wysoko w górach założył Nową Kartuzję. Tutaj zmarł w 1101 roku, w wieku 71 lat. Został pochowany w kościele kartuzów. Po otwarciu trumny po czterech wiekach okazało się, że ciało świętego było nienaruszone.
Kult istniejący od początku XII wieku zatwierdził papież Leon X (1514), a papież Grzegorz XV rozszerzył go na cały Kościół (1623). W pobliżu opactwa kartuzów bije źródło św. Brunona, którego działanie mieszkańcy uważają za cudowne.
- Św. Brunon przedstawiany jest w ikonografii w białym habicie kartuzów, a dodatkowymi atrybutami są: gałązka oliwna, globus, krzyż, mitra i pastorał leżące u stóp, palec przy ustach oznaczający milczenie oraz czaszka.
- Wspomnienie liturgiczne przypada 6 października.
Bibliografia
R.B. Lockhart, W pół drogi do nieba. Ukryte życie Kartuzów, Marki 2001.
|
|