Bł. Urban II (1035-1099), papież
pomnik pap. Urbana II w Clermont
Odon de Lagery urodził się we Francji w mieście Chatillon-sur-Marne w 1035 roku. Edukację zaczynał u kartuza Brunona w Reims, gdzie również był kanonikiem i archidiakonem. Pełnił także funkcję opata w Cluny. W tym też czasie papież Grzegorz VII ustanowił go kardynałem - biskupem Ostii, a następnie legatem w Niemczech. 12 marca 1088 po śmierci papieża Wiktora III został wybrany papieżem przez kolegium kardynalskie zebrane w Terracinie koło Gaety.
Początki swojego pasterzowania spędził w Tiberinie ponieważ stolica znajdowała się jeszcze w rękach antypapieża Klemensa III. W 1089 roku w Bazylice Świętego Piotra w Rzymie Klemens III zwołał synod, na którym to Urban II został ekskomunikowany. Jednak w 1090 roku Odon de Lagery objął Stolicę Apostolską w Rzymie dokonując przy tym uroczystego ingresu. Jednak uwidaczniająca się coraz bardziej przewaga cesarza Henryka IV skłoniła papieża do ucieczki z Rzymu i schronienia się u księcia Normanów. W powrocie do Rzymu pomógł syn Henryka IV, Konrad, który to sprzeciwił się swojemu ojcu i został ukoronowany na króla Italii przez ręce arcybiskupa Mediolanu, co uwolniło Rzym z wpływów Henryka. Papież Urban II rok później, bo dokładnie w roku 1094 udał się do Francji.
Był kontynuatorem reform, między innymi wycofał stałych legatów papieskich. W 1089 roku na synodzie w Melfi potępił on małżeństwa kapłanów oraz symonię i inwestyturę. Utworzył również Kurię Rzymską; to właśnie po raz pierwszy w bulli Urbana II pojawia się określenie Curia Romana. Wspierał także rekonkwistę hiszpańską, czyli proces wyzwalania ziem spod panowania arabskiego. W 1095 roku na synodzie w Piacenzie ekskomunikował antypapieża Klemensa III. W Piacenzie zostały poruszone również problemy związane z reformami gregoriańskimi.
Na synodzie w Clermont w listopadzie 1095 roku zakazał on składania przysięgi wierności kapłanów władcom świeckim. Głosił on prawo Pokoju Bożego, które polegało na zawieszeniu broni w święta nakazane kościelne i miało obowiązywać w całym chrześcijańskim świecie. Zwołał również krucjatę, która miała wyzwolić Grób Pański w Jerozolimie z rąk Turków. Jego wezwanie spotkało się z nadzwyczajnym odzewem. Okrzyk bojowy który przyświecał walczącym brzmiał Bóg tak chce. Urban II osobiście każdemu kto stanął do krucjaty przypinał do ramienia biały krzyż. Krucjata miała rangę nie tylko wyprawy wojennej, ale również pielgrzymki. Tym którzy wyruszyli na Jerozolimę udzielono odpustu zupełnego (warto zauważyć, że właśnie przy Urbanie II pojawia nam się po raz pierwszy słowo „indulgentia” oznaczające „odpust”). Krucjata zakończyła się sukcesem, lecz zanim wieść o zwycięstwie dotarła do Rzymu papież zmarł.
Mimo tego, że Urbanowi II nie udało się uzyskać żadnego pokoju w sprawie o inwestyturę, to właśnie dzięki krucjacie którą zwołał, papież a nie cesarz stał się najwyższym i jedynym zwierzchnikiem całego świata chrześcijańskiego.
Zmarł 29 lipca 1099. Pochowano go w Bazylice Świętego Piotra w Rzymie. Kościół uznał go błogosławionym w 1881 roku.
- Wspomnienie liturgiczne przypada 29 lipca.
Bibliografia
Opracowanie własne.