Rembowski Ignacy

Rembowski Ignacy (1905-1997), proboszcz w Imielinie

Urodził się 27 lipca 1905 w Grodnicy w powiecie Gostyń Wielkopolski jako najmłodsze z ośmiorga dzieci małorolnego chłopa Franciszka Rembowskiego i Marii z d. Filipiak. W 1911 roku rozpoczął naukę w szkole ludowej w Koszkowie, którą ukończył w 1919 roku. Wtedy to Maria Rembowska poleciła swego syna opiece ks. Olejniczaka – proboszcza w Gostyniu, wielkiego społecznika, założyciela gimnazjum państwowego w Jarocinie. Dzięki jego pomocy finansowej młody Ignacy mógł rozpocząć naukę w gimnazjum samorządowym w Gostyniu. W tym czasie przebywał w konwikcie oo. filipinów przy sanktuarium MB Gostyńskiej, Świętogórskiej Róży Duchownej. Po ukończeniu szóstej klasy, tzn. w 1924 roku, ze względu na trudności finansowe zmuszony był jednak przenieść się do gimnazjum państwowego w Jarocinie.

Po zdaniu w 1927 roku egzaminu dojrzałości wstąpił do Wyższego Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie i rozpoczął studia na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Święcenia kapłańskie przyjął z rąk bpa S. Adamskiego 26 czerwca 1932 w katedrze Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Katowicach.

Po święceniach został skierowany na zastępstwo wakacyjne do Załęża. Następnie był wikariuszem w Zgodzie (1932–1934), Radoszowach (1934-1935) oraz Janowie-Giszowcu (1935-1937), gdzie pełnił również funkcję kapelana hufca harcerskiego. Od 1937 roku był wikariuszem w parafii Niepokalanego Poczęcia NMP w Katowicach, której proboszczem był wtedy ks. Emil Szramek. Warto zaznaczyć w tym miejscu, że ks. Ignacy był ostatnim wikariuszem-współpracownikiem ks. Szramka. Wspominał, że w grudniu 1940 roku otrzymał od ks. Szramka kartkę bożonarodzeniową z obozu koncentracyjnego w Dachau, w której nadawca w słowie Hoffnung – nadzieja zamiast litery „f” wstawił znak krzyża (Hof†nung), co odczytano w Katowicach jako zapowiedź jego bliskiej śmierci.

Po przyłączeniu Zaolzia do Polski bp S. Adamski mianował ks. Rembowskiego w listopadzie 1938 roku administratorem parafii Dąbrowa. Na żądanie gestapo w maju 1940 roku musiał opuścić tę parafię i przebywał przez kilka miesięcy w klasztorze oo. franciszkanów w Rybniku oraz na terenie parafii Mariackiej w Katowicach. W listopadzie 1940 roku zdał egzamin proboszczowski. Następnie był wikariuszem w parafiach: NSPJ w Nakle Śląskim (1940-1942) i św. Józefa w Chorzowie (1942-1944). We wrześniu 1944 roku po śmierci ówczesnego proboszcza ks. Hohmanna (5 września 1944) został administratorem w parafii Wniebowzięcia NMP w Studzionce. Tam w czasie zimowej ofensywy Armii Czerwonej (styczeń-marzec 1945 rok) udzielał duchowego i materialnego wsparcia okolicznej ludności, zwłaszcza mieszkańcom Pawłowic, którzy ucierpieli szczególnie wskutek aktywnych działań frontowych.

Od 2 grudnia 1945 duszpasterzował w parafii MB Szkaplerznej w Imielinie, najpierw jako administrator, a dopiero od 1957 roku jako proboszcz. Tutaj w pierwszych latach po zakończeniu II wojny światowej pełnił ponadto funkcję kapelana hufców harcerskich. W latach 1948-1953 kierował rozbudową kościoła parafialnego, zaplecza katechetycznego, a także odbudową spalonego probostwa. Następnie, w latach 1953-1957, zatroszczył się o powiększenie cmentarza parafialnego. Zadbał również o ogrodzenie terenu kościelnego i cmentarza.

W 1974 roku przeszedł na emeryturę. Mimo to nie zrezygnował z pracy duszpasterskiej. W latach 1974-1976 był pomocnikiem-rezydentem w parafii Sławno, a w latach 1976–1981 w parafii Białogard w diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej. W 1981 roku przeniósł się do Gliwic, gdzie nadal udzielał się - w miarę swoich sił - w duszpasterstwie przy parafii Św. Ap. Piotra i Pawła. Swój złoty jubileusz kapłaństwa obchodził uroczyście w parafii Sławno (1982), zaś sześćdziesiątą rocznicę święceń kapłańskich w rodzinnej parafii Wielkie Strzelce (1992). Pod koniec lat osiemdziesiątych XX w. zapadł na zdrowiu, m.in. zaczął chorować na cukrzycę, co było powodem kilkakrotnych pobytów w szpitalu. Od 1991 roku przebywał jako proboszcz-senior na probostwie w Imielinie. Zmarł 21 marca 1997 w Imielinie. Pochowany został na miejscowym cmentarzu.

Bibliografia

AAK, Akta personalne ks. Ignacego Rembowskiego; API, Personalia; WD 1931, s. 282; WD 1932, s. 316, s. 336, s. 370; WD 1935, s. 23, s. 166; WD 1937, s. 440, s. 477; WD 1948, s. 77; WD 1997, s. 562–564; Schematyzm (1934-1995); GN 1997, nr 14, s. 14; Represje wobec duchowieństwa, s. 130; Nalepa, Zmarli kapłani, t. 2, s. 131; S. Błaszczyk, Wspomnienie o moim wujku księdzu Ignacym Rembowskim, s. 1-3, rkps w posiadaniu autora; D. Walencik, Parafia i gmina Imielin w latach 1945-2002, Imielin 2007, s. 189-191.