Pustelnia w Dusznikach
W Dusznikach na Ziemi Kłodzkiej na początku XVIII wieku osiedlili się pustelnicy. Ich pustelnia powstała w 1704 roku, w bukowym lesie, na wzniesieniu, obok kaplicy pw. Świętej Trójcy i groty św. Rozalii. Stanowi ona jedną z najdłużej istniejących pustelni na tym terenie. Miejsce to uchodziło za cudowne, odbywały się tam procesje i modlitwy i - jak wierzono - dzięki nim Duszniki nie poddały się szalejącej w latach 1679-1680 zarazie. Aby dotrzeć do tej pustelni trzeba pokonać 136 kamiennych stopni albo wspinać się krętymi, leśnymi ścieżkami. Pierwszym mieszkańcem eremu był Franz Schäfer z Moraw, któremu pozwolono zbudować pustelnię przy kaplicy. Kroniki odnotowują imiona i pochodzenie kolejnych pustelników zamieszkujących ją aż do II wojny światowej. W XVIII wieku pojawiały się wzmianki o 14 pustelniach w okolicy, w latach trzydziestych XX wieku już tylko o trzech, w tym dusznickiej.
Dzięki reprodukcji graficznej, utworzonej na podstawie obrazu Adriana Ludwiga Richtera, widzimy, jak wyglądało życie dusznickich pustelników. Na pierwszym planie odziany w zgrzebny habit i pochłonięty pracą mężczyzna, zbierający z grządki warzywa, które sam wyhodował. Jego jedynym towarzyszem jest ptak. W tle, domek pustelnika, przylegający bezpośrednio do ściany kaplicy pw. Świętej Trójcy. Pustelnia to prosta, drewniana budowla o lichym daszku krytym gontem i małych okienkach. Jedną z jej ścian zdobi przedstawienie św. Pawła z Teb, uznawanego za twórcę życia pustelniczego.
To miejsce odosobnienia, dla ówczesnych ludzi, a szczególnie dla przybywających do Dusznik kuracjuszy stało się atrakcją i chcieli podglądać prawdziwego eremitę. Dla tych, którzy zjawiali się tu wyłącznie z ciekawości, a nie w celach duchowych, na pustelni widniał napis: Kto gadulstwem chce zranić / dobre imię i cześć drugiego człowieka, / niech się trzyma ode mnie z daleka, / takie odwiedziny nie są mile widziane. Latem 1826 roku dotarł tu także Fryderyk Chopin, przebywający w uzdrowisku z rodziną.
Bibliografia
za: [1] Opracowanie, MC