Dyskusja:Baptyści

To moze juz w innym hasle

Z inicjatywy baptystów w dniach 24 – 27 maja 1945 roku odbył się w Warszawie tzw. Sobór, czyli spotkanie wszystkich społeczności ewangeliczno–baptystycznych. Wzięli w nim udział przedstawiciele Kościoła Baptystów, Kościoła Ewangelicznych Chrześcijan, Kościoła Chrystusowego, Zrzeszenia Religijnego Zwolenników Nauki Pierwotnych Chrześcijan oraz tzw. Darbystów czyli członków Związku Wolnych Chrześcijan. Podczas soboru zdecydowano o połączeniu się w jeden Polski Kościół Ewangelicznych Chrześcijan Baptystów. W jego skład weszły takie związki jak wolni chrześcijanie, Kościół Chrystusowy, ewangeliczni chrześcijanie oraz baptyści. W nowoutworzonym Kościele zabrakło dwóch społeczności zielonoświątkowych, a mianowicie: Kościoła Chrześcijan Wiary Ewangelicznej oraz Związku Stanowczych Chrześcijan. Oba te ruchy zdecydowały się na identyczną działalność jak przed wojną, tj. Kościół Chrześcijan Wiary Ewangelicznej jako samodzielne wyznanie, a stanowczy chrześcijanie w ramach Kościoła ewangelicko–augsburskiego. Na czele Polskiego Kościoła Chrześcijan Baptystów stała Naczelna Rada Kościoła, której tymczasowa siedziba znajdowała się w Warszawie przy ul. Emilii Plater 7/2. Prezesem Rady nowego Kościoła został Aleksander Kircun, a w zarządzie znaleźli się ponad to: Józef Mrózek – wiceprezes, Stanisław Krakiewicz – sekretarz, Michał Odłyżko – skarbnik oraz Paweł Bajeński, Wilhelm Wolański i Jan Mackiewicz jako członkowie. W 1950 roku Polski Kościół Chrześcijan Baptystów na terenie całego kraju posiadał 80 duchownych, 58 obiektów sakralnych, 72 placówki i ok. 4200 wyznawców. Nowy Kościół nie przetrwał jednak długo. Już w 1947 roku doszło do ostatecznego rozłamu. Nazwę Polski Kościół Ewangelicznych Chrześcijan Baptystów zachowali jedynie baptyści. Wraz z nazwą przysługiwała im także legalizacja prawna, którą związek uzyskał 5 maja 1946 roku.