Bractwo św. Jadwigi

Istniejące od 1774 roku w Trzebnicy Bractwo Świętej Jadwigi zrzeszało katolickie kobiety i dziewczęta, które zajmowały się sierotami, biednymi i ludźmi starymi. Bractwo to, będące wyrazem troski stróżów trzebnickiego sanktuarium o rozszerzanie kultu św. Jadwigi, miało międzynarodowy charakter poprzez wstępujących do niego członków różnych narodowości.

Papież Klemens IV w 1267 roku kanonizował Jadwigę. Święta Jadwiga została patronką wielu kościołów na ziemiach polskich, ale jej kult rozprzestrzenił się także na Węgrzech, w Czechach i Niemczech. Obdarowany licznymi odpustami szerzył się aż po wiek XX, uzyskując coraz to nowych adeptów wśród rzesz pątniczych. Jeszcze na początku XX wieku wydawano karty wpisowe w języku polskim, tzw. „Ceduły chwalebnego pod bardzo łaskawą obroną świętej księżnej śląskiej Jadwigi, postanowionego bractwa w Trzebnicy”. 17 września 1680 papież Innocenty IX na prośbę króla Jana III Sobieskiego rozszerzył kult św. Jadwigi na cały Kościół. Diecezja wrocławska już na synodzie w 1344 roku postanowiła wprowadzić święto wyniesionej na ołtarze księżnej jako święto nakazane (de praecepto). W klasztorze augustianów w Żaganiu od 1360 roku modlono się do św. Jadwigi. Była też czczona jako patronka bożogrobowców w Krakowie, gdzie w drugiej połowie XIV wieku założono szpital z kościołem pod Jej wezwaniem. Renesans kultu św. Jadwigi jako patronki Polski, a zwłaszcza Śląska, nastąpił w XIX wieku podczas wzmożonej germanizacji ziem śląskich. Ożywienie kultu po II wojnie światowej związane było z powrotem Śląska do Polski.

Po przerwie związanej z sytuacją polityczną w Polsce, z okazji 750-lecia śmierci św. Jadwigi, mając na uwadze pragnienie duchownych i świeckich, kard. Henryk Gulbinowicz dekretem z 14 października 1993 reaktywował Bractwo Świętej Jadwigi przy bazylice Patronki Śląska w Trzebnicy. Jego celem jest cześć św. Jadwigi Śląskiej, szerzenie jej kultu, wzorowanie się na św. Jadwidze w wypełnianiu powołania chrześcijańskiego i naśladowaniu jej w pełnieniu dzieł miłosierdzia. Bractwo nie tworzy bardzo ścisłej struktury organizacyjnej, jego życie i działalność opiera się przede wszystkim na przyjętych wewnętrznie przez jej członków zasadach i wskazaniach Ewangelii.

Bibliografia

J. Marecki, Zakony żeńskie w Polsce. Instytuty życia konsekrowanego - instytuty i zgromadzenia zakonne - instytuty świeckie - wspólnoty życia apostolskiego, Kraków 1997; J. i M. Łempiccy, Święci w Polsce i ich kult w świetle historii, Kraków 2008; opr. Natalia Ruman.