Wikariusz generalny

Wikariusz generalny - biskup pomocniczy lub kapłan, któremu została nadana władza wykonawcza zwyczajna, ale zastępcza. Do jego zadań należy pomoc biskupowi diecezjalnemu w zarządzaniu całą diecezją. Zazwyczaj ustanawiany jest jeden wikariusz generalny, lecz ze względu na wielkość diecezji, liczbę mieszkańców lub inne powody duszpasterskie może być ich więcej. Władza wykonawcza, czyli administracyjna nadana wikariuszowi generalnemu przysługuje mu na mocy urzędu w całej diecezji i jest równoznaczna z władzą jaką na mocy prawa posiada biskup diecezjalny. Biskup może jednak zastrzec sobie pewne sprawy tylko dla siebie. Wikariusz taki nie ma pełni władzy biskupiej (również sądowniczej i ustawodawczej), ale tylko wykonawczą.

Pierwszym wikariuszem generalnym w okresie istnienia Administracji Apostolskiej był mianowany przez ks. Augusta Hlonda ks. Teofil Bromboszcz. Jego kompetencje zostały określone w dekrecie z 27 grudnia 1923. Zorganizował on administrację kurialną i uregulował finanse powstającej diecezji. Po objęciu diecezji przez biskupa Lisieckiego wikariuszem generalnym został ks. Wilhelm Kasperlik. Jego kompetencje określił biskup Stanisław Adamski. Gdy ks. Teofil Bromboszcz został biskupem, ks. Wilhelm Kasperlik złożył rezygnację, a uprawnienia przysługujące wikariuszowi generalnemu zostały nadane biskupowi Bromboszczowi. Po jego śmierci ks. Kasperlik otrzymał polecenie ponownego przejęcia zadań wikariusza generalnego. Następnie na to stanowisko został mianowany ks. J. Bieniek.

Bibliografia

Mirosław Sitarz, Słownik Prawa Kanonicznego, Warszawa 2004; Jerzy Myszor, Historia diecezji katowickiej, Katowice 1999, s. 79-82; Franciszek Bączkowicz, Prawo kanoniczne podręcznik dla duchowieństwa, tom I, Opole 1957.