Werner Ernest

Werner Ernest (1914-1992)

Urodził się 20 kwietnia 1914 w Ćwiklicach, w wielodzietnej i niezamożnej rodzinie Wiktora Wernera i Anny z Kaletków. W lutym 1922 roku Wernerowie zamieszkali w folwarku Wielikąt, położonym na terenie parafii Lubomia, od 1925 roku zaś należącym do parafii Syrynia. Ojciec Ernesta był dozorcą w dobrach księcia Karola von Lichnowskiego. Przez rok uczęszczał do szkoły podstawowej w Ćwiklicach, a następnie kontynuował naukę w Lubomii. Miejscowy proboszcz, ks. Leopold Jędrzejczyk, przygotowywał go prywatnie do egzaminów gimnazjalnych. W latach 1925-1933 był uczniem Państwowego Gimnazjum Męskiego w Rybniku. Następnie zgłosił się do Wyższego Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie.

W czasie studiów teologicznych Ernest Werner był asystentem ks. Konstantego Michalskiego CM, rektora Uniwersytetu Jagiellońskiego, na seminarium z filozofii chrześcijańskiej w roku akademickim 1937-1938. Ks. Michalski był też promotorem jego pracy magisterskiej pt. Duch obiektywny podstawą filozofii dziejów u Mikołaja Hartmanna, obronionej 23 czerwca 1938. Studia teologiczne ukończył z wynikiem bardzo dobrym. Święcenia kapłańskie przyjął 26 czerwca 1938 z rąk bpa S. Adamskiego. Pełnił najpierw posługę wakacyjną w parafii Krzyża Świętego w Siemianowicach Śląskich, a następnie od września 1938 roku był wikariuszem w Piekarach Śląskich. W 1939 roku Kuria Diecezjalna w Katowicach wyznaczyła go na stanowisko katechety, lecz wybuch II wojny światowej pokrzyżował te plany. Wiosną 1944 roku znalazł się jako wikariusz-substytut w Woźnikach, a latem 1945 roku był administratorem w Pruchnej (obecnie diecezja bielsko-żywiecka), w parafii zupełnie zniszczonej w wyniku działań wojennych. Zaangażował się tu w odbudowę zniszczonego kościoła, probostwa i zabudowań gospodarskich, zwłaszcza przez umiejętność zdobywania potrzebnych materiałów budowlanych.

Od 1949 roku należał do tzw. Komisji Księży przy Związku Bojowników o Wolność i Demokrację (ZBoWiD). Uwikłał się we współpracę z organami bezpieczeństwa. Po siedmioletnim pobycie w Pruchnej został przeniesiony do Katowic, gdzie od 28 listopada 1952 był sekretarzem osobistym wikariusza kapitulnego, ks. Filipa Bednorza. Już wkrótce, bo 7 lutego 1953, otrzymał nominację na stanowisko kanclerza Kurii Diecezjalnej, zastępując wikariusza kapitulnego w kontaktach z władzami państwowymi. Po śmierci ks. Filipa Bednorza (13 stycznia 1953) pozostał jeszcze przez jakiś czas w Katowicach. Kolejny wikariusz kapitulny, ks. Jan Piskorz, zamianował go proboszczem w Knurowie (15 listopada 1954), dziekanem dekanatu knurowskiego (1955-1956), członkiem Diecezjalnej Rady Administracyjnej (1955-1956) i Radcą Duchownym. Był prezesem Zarządu Wojewódzkiego „Caritas" w Katowicach i członkiem Prezydium Zrzeszenia Głównego „Caritas" w Warszawie. Uczestniczył w Konferencji Chrześcijan w Berlinie (1976) i Moskwie (1977). Za działalność społeczną w okresie rządów władzy ludowej otrzymał Krzyż Kawalerski i Oficerski Orderu Odrodzenia Polski.

Po powrocie biskupów katowickich z wygnania w listopadzie ks. Werner otrzymał możliwość pewnej rehabilitacji. Polegała ona na tym, że polecono mu zorganizowanie nowej parafii w Maciejkowicach (17 stycznia 1957). Wybudował tu kościół Matki Bożej Nieustającej Pomocy i św. Rozalii. W 1979 roku przeszedł z Maciejkowic do Kochłowic na emeryturę. Z „Caritasu" wystąpił dopiero 15 marca 1990. Przed śmiercią wystosował do abpa D. Zimonia list, w którym wyznał swoje błędy i przeprosił wspólnotę archidiecezjalną za wszystko, co nie było dobre w jego postępowaniu. Zmarł 15 czerwca 1992 w szpitalu w Bielszowicach. Jego pogrzeb odbył się 17 czerwca w Kochłowicach, gdzie mieszkał jako emeryt.

Bibliografia

AAKat, Akta personalne ks. Ernesta Wernera; Schematyzm (1953-1986); H. Olszar, Nekrolog, WA 1993, nr 2, s. 91-93; Grajewski, Wygnanie, s. 104, 154, 160, 163-164, 221; F. Maroń, Historia diecezji katowickiej, NPrz 1975, t. 44, s. 79-81; A. Micewski, Kardynał Wyszyński, Prymas i Mąż stanu, Paryż 1982, s. 67; Myszor, Historia diecezji, s. 416 i nn.; Relacja pisemna ks. infułata Romualda Raka z marca 1993; Represje wobec duchowieństwa, s. 152; „Słowo Powszechne” 1973, nr 17, s. 1-2; Skworc, Budownictwo kościołów, s. 161; A. Grajewski, Twój Gość, s. 81, 83; J. Żurek, Ruch "księży patriotów" w województwie katowickim w latach 1949-1956, Warszawa-Katowice 2009, s. 107 i nn.; A. Dziurok, Aparat bezpieczeństwa wobec biskupów i kurii katowickiej w latach 1945-1956, [w:] Aparat bezpieczeństwa wobec kurii biskupich w Polsce, Warszawa 2009, s. 62, 81; Ł. Marek, Aparat bezpieczeństwa wobec kurii katowickiej w latach 1956-1970, [w:] Aparat bezpieczeństwa wobec kurii biskupich w Polsce, Warszawa 2009, s. 84, 97, 98.