Wanjura Gustaw: Różnice pomiędzy wersjami
(→Bibliografia: uzup.) |
(dr) |
||
Linia 1: | Linia 1: | ||
==Wanjura Gustaw (1827-1911), dr teologii== | ==Wanjura Gustaw (1827-1911), dr teologii== | ||
Urodził się w Stolarzowicach (pow. tarnogórski) 9 kwietnia 1827. Święcenia kapłańskie otrzymał 23 czerwca 1851. Od 1862 roku był dyrektorem seminarium nauczycielskiego w Pyskowicach. Następnie, w 1864 roku, został radcą rejencyjnym i szkolnym w Kwidzynie, później w Gdańsku (1868 rok), a od 1882 roku proboszczem katedralnym w Pelplinie. Od 1887 roku tę samą godność piastował w Poznaniu, gdzie też został protonotariuszem apostolskim, sędzią prosynodalnym, kuratorem | Urodził się w Stolarzowicach (pow. tarnogórski) 9 kwietnia 1827. Święcenia kapłańskie otrzymał 23 czerwca 1851. Od 1862 roku był dyrektorem seminarium nauczycielskiego w Pyskowicach. Następnie, w 1864 roku, został radcą rejencyjnym i szkolnym w Kwidzynie, później w Gdańsku (1868 rok), a od 1882 roku proboszczem katedralnym w Pelplinie. Od 1887 roku tę samą godność piastował w Poznaniu, gdzie też został protonotariuszem apostolskim, sędzią prosynodalnym, kuratorem konwiktu arcybiskupiego i zgromadzenia sióstr służebniczek w Pleszewie. Obronił doktorat z teologii we Fryburgu Badeńskim. W 1874 roku wydał w Lipsku podręcznik metodyczny do nauki historii Kościoła w szkołach powszechnych. Umarł 22 kwietnia 1911 w Poznaniu. | ||
==Bibliografia== | ==Bibliografia== |
Wersja z 15:43, 14 wrz 2013
Wanjura Gustaw (1827-1911), dr teologii
Urodził się w Stolarzowicach (pow. tarnogórski) 9 kwietnia 1827. Święcenia kapłańskie otrzymał 23 czerwca 1851. Od 1862 roku był dyrektorem seminarium nauczycielskiego w Pyskowicach. Następnie, w 1864 roku, został radcą rejencyjnym i szkolnym w Kwidzynie, później w Gdańsku (1868 rok), a od 1882 roku proboszczem katedralnym w Pelplinie. Od 1887 roku tę samą godność piastował w Poznaniu, gdzie też został protonotariuszem apostolskim, sędzią prosynodalnym, kuratorem konwiktu arcybiskupiego i zgromadzenia sióstr służebniczek w Pleszewie. Obronił doktorat z teologii we Fryburgu Badeńskim. W 1874 roku wydał w Lipsku podręcznik metodyczny do nauki historii Kościoła w szkołach powszechnych. Umarł 22 kwietnia 1911 w Poznaniu.
Bibliografia
A. Mańkowski, Księża Ślązacy w diecezji chełmińskiej, Pelplin 1932; Tenże, Prałaci i kanonicy katedralni chełmińscy od założenia kapituły do naszych czasów, Toruń 1928, s. 217; Wspomnienie o ks. Wanjurze: [1].
|