Urban II

Bł. Urban II (1035-1099), papież

Odon de Lagery urodził się we Francji w mieście Chatillon-sur-Marne w roku 1035. Wybrany na Stolicę Apostolską 12 marca 1088. Edukację zaczynał u kartuza Brunona w Reims, gdzie również był kanonikiem i archidiakonem. Pełnił również funkcje opata w Cluny, w tym też czasie papież Grzegorz VII ustanowił go kardynałem-biskupem Ostii, a następnie legatem w Niemczech. 12 marca 1088 po śmierci papieża Wiktora III zostaje wybrany papieżem przez kolegium kardynalskie zebrane w Terracinie koło Gaety.

Początki swojego pasterzowania spędził w Tiberinie ponieważ stolica znajdowała się jeszcze w rękach antypapieża Klemensa III. W roku Pańskim 1089 w bazylice świętego Piotra w Rzymie Klemens III zwołuje synod na którym to Urban II zostaje ekskomunikowany. Jednak w roku 1090 Odon de Lagery obejmuje stolice Apostolską w Rzymie dokonując przy tym uroczystego ingresu. Jednak uwidaczniająca się coraz bardziej przewaga cesarza Henryka IV skłoniła papieża do ucieczki z Rzymu i schronienia się u księcia Normanów. W powrocie do Rzymu pomógł syn Henryka IV, Konrad, który to postawił się swojemu ojcu i został ukoronowany na króla Italii przez ręce arcybiskupa Mediolanu, co uwolniło Rzym z wpływów Henryka. Papież Urban II rok później, bo dokładnie w roku 1094 udaje się do Francji.

Był kontynuatorem reform, między innymi wycofał stałych legatów papieskich. W roku 1089 na synodzie w Melfi potępia On małżeństwa kapłanów oraz symonię i inwestyturę. Tworzy również Kurię Rzymską, to właśnie po raz pierwszy w bulli Urbana II pojawia się określenie Curia Romana. Wspierał również rekonkwistę hiszpańską, czyli proces wyzwalania ziem spod panowania arabskiego. W 1095 na synodzie w Piacenzie ekskomunikował antypapieża Klemensa III. W Piacenzie zostaje poruszone również problemy związane z reformami gregoriańskimi. Na synodzie w Clermont w listopadzie 1095 roku zakazuje On składania przysięgi wierności Kapłanów władcą świeckim. Głosił On prawo ,,Pokoju Bożego” które polegało na zawieszeniu broni w święta nakazane kościelne i miało obowiązywać w całym chrześcijańskim świecie. Zwołał również krucjatę która miała wyzwolić Grób Pański w Jerozolimie z rąk Turków. Jego wezwanie spotkało się nadzwyczajnym odzewem. Okrzyk bojowy który przyświecał walczącym brzmiał „Bóg tak chce”. Urban II osobiście każdemu kto stanął do krucjaty przypinał do ramienia biały krzyż. Krucjata miała rangę nie tylko wyprawy wojennej ale również pielgrzymki. Tym którzy wyruszyli na Jerozolimę udzielono odpustu zupełnego (warto zauważyć że właśnie przy Urbanie II pojawia nam się po raz pierwszy słowo „indulgentia” oznaczające „odpust”). Krucjata zakończyła się sukcesem, lecz zanim wieść o zwycięstwie doszła do Rzymu papież zmarł. Mimo tego że Urbanowi II nie udało się uzyskać żadnego pokoju w sprawie o inwestyturę to właśnie dzięki krucjacie którą zwołał, Papież a nie cesarz stał się najwyższym i jedynym zwierzchnikiem całego świata chrześcijańskiego.

Zmarł 29 lipca 1099. Pochowano go w bazylice św. Piotra w Rzymie. Kościół uznał go błogosławionym w roku 1881, a jego wspomnienie w kalendarzu liturgicznym obchodzimy 29 lipca.