Szołtysik Jerzy

Szołtysik Jerzy OFM (1953-2016), imię zakonne Gracjan

Urodził się 12 stycznia 1953 w Dąbrówce Wielkiej w rodzinie Alojzego i Leonardy z d. Sobkowiak. W latach 1960-1968 uczęszczał do Szkoły Podstawowej w Dąbrówce Wielkiej, a następnie do Liceum Ogólnokształcącego im. Władysława Broniewskiego w Piekarach Śl., które ukończył w 1972 roku. Złożył prośbę o przyjęcie do Wyższego Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie, do którego został przyjęty. Był alumnem przez 8 semestrów i przyjął w tym czasie posługę lektoratu i akolitatu. Zgodnie z regulaminem seminarium został posłany na roczną praktykę robotniczą, którą odbył jako elektromonter w Zakładach Azotowych w Chorzowie. Po roku powrócił do seminarium, ale po miesiącu otrzymał radę przeniesienia się do zgromadzenia o charakterze misyjnym. Opuściwszy Kraków udał się do diecezji gorzowskiej, gdzie pracował jako katecheta w Gorzowie-Wieprzycach i w Dobiegniewie. 7 września 1978 zgłosił się z prośbą o przyjęcie do franciszkanów. Nowicjat odbył w Osiecznej, natomiast pierwsze przyrzeczenia złożył w Panewnikach 21 września 1979. Po nowicjacie kontynuował studia we franciszkańskim WSD w Panewnikach, które ukończył w 1982 roku. Prosił wtedy o zgodę na wcześniejsze złożenie profesji uroczystej oraz o święcenia diakonatu. Otrzymawszy od Prymasa Polski dyspensę od wymaganego przez prawo kanoniczne trzylecia trwania w profesji czasowej, 25 maja 1982 złożył profesję uroczystą. Święceń diakonatu udzielił mu 4 czerwca 1982 w kościele franciszkanów św. Antoniego w Jarocinie bp Jan Michalski, sufragan gnieźnieński. Jako diakon został skierowany do pracy katechetycznej przy parafii franciszkańskiej w Jarocinie. W styczniu 1983 roku poprosił o święcenia kapłańskie, które przyjął 30 stycznia 1983 z rąk bp. Jana Michalskiego, w kościele franciszkańskim w Jarocinie.

Został wikariuszem przy kościele parafialnym franciszkanów w Jarocinie. Posługiwał w tamtejszej parafii do 1986 roku, po czym przeniósł się na placówkę w Bytomiu w charakterze wikariusza parafii św. Wojciecha i duszpasterza akademickiego. Po trzech latach został przeniesiony do klasztoru we Wschowie i objął tam urząd wikariusza domu. Gdy w 1990 roku wznowione zostało nauczanie religii w szkołach, zgłosił o. Gracjan gotowość oddania się tej pracy duszpasterskiej, dlatego też został odwołany z placówki we Wschowie i powrócił w charakterze katechety do klasztoru w Bytomiu, a w niecałe dwa miesiące później (8 listopada 1990) powierzono mu też urząd wikariusza tego domu zakonnego.

24 sierpnia 1991 został administratorem, a wkrótce później (1 grudnia 1991) proboszczem parafii św. Antoniego w Starych Panewnikach. Proboszczem tej parafii był przez 8 lat (do 24 sierpnia 1999) oraz uczył religii w szkole podstawowej. Ponadto był przez 3 lata gwardianem i ekonomem w tamtejszym klasztorze (1992-1995), asystentem lokalnym i okręgowym Franciszkańskiego Zakonu Świeckich (1995-1999) oraz wikariuszem domu (1998-1999). Kolejne dwa lata od 1999 do 2001 roku spędził w klasztorze w Zamysłowie. W 2001 roku został przeniesiony do klasztoru w Klimzowcu i przeznaczony do nauki religii w szkole, gdzie uczył do 2012 roku oraz zlecono mu posługę spowiednika postulantów tam przebywających, którą sprawował przez rok (2001-2002). Będąc przez prawie 15 lat w klasztorze klimzowieckim podejmował także prace na rzecz Franciszkańskiego Zakonu Świeckich będąc asystentem okręgowym i wiceasystentem Regionu Katowickiego (2003-2016). W latach 2007-2013 pozostawał na urzędzie dyskreta tamtejszego klasztoru.

Pogarszający się stan zdrowia spowodował, że podjęto decyzję o przeniesieniu o. Gracjana do prowincjalnej infirmerii w Panewnikach, dokąd przybył 13 stycznia 2016. Zmarł 24 maja 2016. Spoczął w kwaterze franciszkanów na cmentarzu panewnickim w Ligocie.

Bibliografia

Za: [1]