Strojny Marian

Strojny Marian (1906-1998), kanonista

Urodził się 20 listopada 1906 w Zieleńcu, powiat Śrem, w rodzinie Mieczysława i Bolesławy z Włoczewskich. Uczęszczał do szkoły powszechnej w Bninie, następnie do gimnazjum św. Marii Magdaleny w Poznaniu i - będąc od 1925 roku wychowankiem tamtejszego konwiktu - ks. Jana Opolskiego w Tarnowskich Górach. W 1927 roku wstąpił do Wyższego Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie. Studia teologiczne odbył w latach 1927-1931 na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Święcenia kapłańskie - przyśpieszone ze względu na wyjazd na studia do Rzymu - przyjął 18 października 1931 w Katowicach w kaplicy bpa S. Adamskiego.

Jeszcze w tym samym roku rozpoczął studia na Uniwersytecie Laterańskim, uwieńczone doktoratem obojga praw uzyskanym w 1935 roku na podstawie pracy Die rechtlich-diplomatische Stellung der päpstlichen Gesandten an die Mongolen unter Innozenz IV - promotorem pracy był prof. B.Kurtscheid; (Chodzi w niej o dwie delegacje wysłane do wielkiego chana Gajuka i jego dowódcy Bajunowiana). Od 1934 roku uczęszczał na Studium Rotalne, które ukończył 14 lipca 1937 dyplomem adwokata Roty Rzymskiej oraz Najwyższego Trybunału Sygnatury Apostolskiej. Po powrocie do diecezji był od 1 września 1937 wikariuszem w parafii św. Barbary w Chorzowie, zaś od 2 września 1938 notariuszem Sądu Biskupiego oraz referentem Kurii Diecezjalnej w Katowicach, a także (od 20 października 1938) dyrektorem Papieskiego Dzieła Rozkrzewienia Wiary.

Ze względów zdrowotnych prosił 21 listopada 1938 o zwolnienie z tych funkcji. Leczył się w szpitalach i sanatoriach w Polsce i we Włoszech. 20 listopada 1939 przeniósł się „definitywnie” do Rzymu. Z dniem 9 lutego 1940 został komisarzem do spraw małżeńskich przy Kongregacji Sakramentów. Kolejne funkcje to: prokurator Kongregacji Obrzędów i Kanonizacji (od 26 czerwca 1943), sędzia prosynodalny Trybunału Wikariatu Rzymu (od 23 listopada 1943), konsultor do spraw małżeńskich przy Kongregacji Kościołów Wschodnich (od 9 września 1947), radca i reprezentant Polski w Sekretariacie Papieskiej Unii Misyjnej Kleru (14 grudnia 1949 - 1967 roku), prałat referendarz Najwyższego Trybunału Sygnatury Apostolskiej (od 8 stycznia 1960), komisarz do spraw małżeńskich przy Kongregacji Doktryny Wiary (od 1960 roku) i adwokat przy tejże Kongregacji (od 1966 roku), konsultor Papieskiej Komisji Kościołów Wschodnich dla przygotowania Soboru Watykańskiego II (od 28 sierpnia 1961), konsultor Kongregacji Sakramentów (od 28 lipca 1967).

W latach powojennych zaangażował się także w działalność polonijną. Od 1945 roku do 1948 roku był rektorem Papieskiego Kolegium Polskiego (przy Piazza Remuria 2a), które przebudował i rozbudował. Równie aktywnie zajął się - jako rektor - w latach 1949-1958 uporządkowaniem prawnej i materialnej sytuacji Papieskiego Instytutu Polskiego (przy Via Cavallini 38). Przewodniczył też Stowarzyszeniu im. Świętych Cyryla i Metodego, organizując co miesiąc w bazylice Santa Maria Maggiore modlitwy za Kościół Milczenia.

Po wycofaniu się z działalności polonijnej znalazł czas na pracę artystyczną. Jego ważniejsze dzieła to: rzeźba Testament Królowej Jadwigi, płaskorzeźba Quo vadis, rzeźba w brązie Pieta (za którą otrzymał piątą nagrodę w kategorii sztuki sakralnej XIII Grand Prix International d’Art Comtemporaine - 1978). Od 10 września 1987 był członkiem korespondentem Académie Européenne des Sciences, des Artes et des Lettres. Koordynował też i redagował pracę zbiorową: Pius XII. In memoriam (w języku włoskim).

Zmarł w Rzymie 8 sierpnia 1998. Uroczystościom pogrzebowym w Bazylice Świętego Jana na Lateranie przewodniczył abp Z. Grocholewski, koncelebrowali m.in. bp Gerard Bernacki i bp Jan Kopiec. Trumnę złożono w grobowcu kapituły laterańskiej na rzymskim cmentarzu Campo Verano. Otrzymane odznaczenia i godności to: prałat domowy Jego Świątobliwości (21 marca 1949), kanonik honorowy (30 maja 1963), a następnie gremialny (8 czerwca 1965) kapituły przy Bazylice Świętego Jana na Lateranie, protonotariusz apostolski (23 lipca 1963), członek honorowy Międzynarodowej Akademii Maryjnej (11 lutego 1954), Wielki Krzyż z Gwiazdą orderu Polonia Restituta nadany przez prezydenta RP na Wychodźstwie (3 marca 1966).

Jest autorem: Die rechtlich-diplomatische Stellung der päpstlichen Gesandten an die Mongolen unter Innocenz IV. Romae 1939, „Pont. Istituto Utriusque Iuris. Thesis ad lauream in utroque iure 19” ss. V, 44; Wyd.: Pius XII: In memoriam. Roma 1984, „Istituto Poligrafico e Zecca dello Stato“ ss. 423, bibliogr., 8 portr.

Bibliografia

AAKat, Akta personalne ks. Mariana Strojnego; "Duszpasterz Polski Zagranicą". R. 1: 1949/50 - R. 19: 1968 (Kronika, passim); M. Jagosz, Śp. Ksiądz infułat Marian Strojny, "Kronika Rzymska" 1998, nr 116, s. 25; Z. Kiernikowski, Wspomnienie dwóch rektorów Papieskiego Instytutu Polskiego w Rzymie, "Kronika Rzymska", 1998, nr 117 s. 37-39; J. Krętosz, Śp. ks. infułat Marian Strojny (20 XI 1906-8 VII 1998); Myszor, Historia diecezji, s. 87, 117; Gawlina, Wspomnienia, s. 133 i nn.; WA 1998, s. 589-592; Olszar, Duchowieństwo, s. 294; Korespondencja Augusta Hlonda i Józefa Gawliny w latach 1924-1948, red. J. Myszor i J. Konieczny, Katowice 2003, s. 256, 262, 271.