Strachwitz Johann Moritz

Strachwitz Johann Moritz von (1721-1781), biskup sufragan wrocławski

Urodził się 3 lutego 1721 roku w Cisowej, k. Koźla. Jego ojciec, Jan Fryderyk Strachwitz, był generałem kawalerii. Matka Zofia Elżbieta pochodziła z domu Frankenberg – Ciecieszyn. We Wrocławiu ukończył studia zarówno humanistyczne, jak i filozoficzne na Leopoldynie (w roku 1945 – przekształcony w Uniwersytet Wrocławski). W tym mieście przyjął, 16 kwietnia 1740 roku, tonsurę oraz święcenia niższe. W latach 1740 – 1744 studiował teologię w Rzymie – kształcił się na Collegium Gregorianum. Później, na tej uczelni, uzyskał tytuł doktora teologii. Od roku 1743 pełnił był kanonikiem kapituły katedralnej. W dniu 15 lutego 1744 roku przyjął święcenia kapłańskie, a po ich otrzymaniu wrócił do kraju, gdzie pełnił funkcję proboszcza w Namysłowie. W roku następnym został skierowany do parafii w Paczkowie. Tam nie tylko był proboszczem, ale również dziekanem. Rezydencję mógł objąć dopiero po odejściu z parafii w Paczkowie – przypadło to na 1748 roku. Cztery lata później papież Benedykt XIV mianował go na prałata scholastyka, a następnie po 9 latach już na prałata dziekana. Był także kanonikiem, a później dziekanem kolegiackiej kapituły św. Krzyża we Wrocławiu. Oprócz tego pełnił zaszczytne obowiązki asesora, a także wikariusza generalnego oraz radcy urzędu dworskiego.

W dniu 6 kwietnia 1761 roku otrzymał nominację biskupią (sufragan diecezji wrocławskiej oraz biskup tytularny Tyberiady). Z kolei 17 maja tego samego roku przyjął sakrę biskupią w Krakowie. Po wybuchu wojny siedmioletniej oraz wygnaniu biskupa Schaffgotscha zarządzał pruską częścią diecezji – od roku 1763 jako wikariusz generalny, a trzy lata później jako wikariusz apostolski. W czasie jego panowania doszło do poważnych ograniczeń praw kościelnych ze strony rządu pruskiego. Dotyczyło to zwłaszcza: małżeństw mieszanych, święcenia dni świętych, duchowieństwa zmuszonego do przysięgi wierności, życia zakonnego, praktyk postnych. Biskup Strachwitz okazał się lojalny wobec władz pruskich, a także okazał pełne posłuszeństwo wobec Stolicy Apostolskiej. Ogłosił w 1776 Rok Jubileuszowy. W 1777 roku przedstawił papieżowi Piusowi VI dokładną relację ze stanu diecezji. Niezwykle popierał nauczanie chrześcijańskie, parafie były przez niego gorliwie wizytowane, ponadto egzaminy konkursowe oraz jurysdykcyjne kapłanów wspierał poprzez uczestnictwo w nich. Spod jego ręki wyszły fundacje w szpitalach Matki Boskiej Bolesnej i św. Wojciecha we Wrocławiu oraz Namysłowie, a ich celem była pomoc biednym chorym. Zmarł 28 stycznia 1781 roku we Wrocławiu, a pochowany został w katedrze wrocławskiej.

Bibliografia

G. Scheuermann, Das Breslau. Lexikon, t. II, Dulmen 1994, s. 1682-1683; P. Nitecki, Biskupi kościoła w Polsce w latach 965-1999. Słownik biograficzny, Warszawa 2000, s. 419-420; J. Pater, Poczet biskupów wrocławskich, Wrocław 2000; Encyklopedia Wrocławia, red. nauk. Jan Harasimowicz; współpr. Włodzimierz Suleja, Wrocław 2006;