Sierla Stanisław

Sierla Stanisław (1929-), proboszcz w Michałkowicach

Urodził się 6 września 1929 w Chorzowie. Po zakończeniu okupacji, w 1949 roku wstąpił do seminarium duchownego w Krakowie i na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie.

We wrześniu 1949 członkowie sodalicji mariańskiej w Chorzowie, koledzy Stanisława Sierli, postanowili pod naciskiem władz komunistycznych rozwiązać sodalicje oficjalnie. Po wstąpieniu do seminarium duchownego S. Sierla posyłał swoim kolegom artykuły, materiału do wykładów, kazania prymasa Wyszyńskiego, a w czasie pobytu w parafii S. Sierla wraz Bernardem Drabikiem brał udział w spotkaniach sodalisów w salce parafialnej. 20 października 1950 UB aresztowało Henryka Dobrzyńskiego, a 9 i 10 listopada aresztowano: Henryka Irka, Jerzego Leichmana, Jana Gajdzika i Alojzego Brzozę.

10 listopada 1950 funkcjonariusze UB zażądali od rektora seminarium w Krakowie wydania kleryków: Sierlę i Bernarda Drabika. S. Sierla był przesłuchiwany w Wojewódzkim Urzędzie Bezpieczeństwa przy ul. Powstańców w Katowicach. Został oskarżony o to, że od października 1949 do 10 listopada 1950 w Chorzowie brał udział w tajnej, nielegalnej organizacji pod nazwą Sodalicja Mariańska. l grudnia 1950 został przewieziony do więzienia przy ul. Mikołowskiej. W czasie procesu, 28 kwietnia 1951 S. Sierla został uznany winnym zarzucanego mu czynu i skazany na 7 miesięcy więzienia. Opuścił więzienie 11 czerwca 1951.

Z powodu wygnania biskupów katowickich, święcenia kapłańskie przyjął z rąk biskupa częstochowskiego ks. Golińskiego 29 czerwca 1954 w Piekarach Śląskich. Po święceniach został skierowany do pracy duszpasterskiej w parafii w Giszowcu. 10 grudnia 1955 został przeniesiony jako wikariusz do parafii Świętych Piotra i Pawła w Tarnowskich Górach. 1 sierpnia 1961 został mianowany diecezjalnym duszpasterzem akademickim. Jest prekursorem piosenki religijnej w Polsce, organizatorem festiwali „Sacrosong”. 29 czerwca 1971 został mianowany proboszczem parafii św. Michała Archanioła w Michałkowicach. Funkcję tą pełnił do 1996 roku, kiedy przeszedł w wieku 67 lat na emeryturę.

W czasie służby kapłańskiej kilkakrotnie, jako „wrogowi Polski Ludowej”, odmawiano wydania paszportu. Jest kanonikiem honorowym. W 1994 roku uhonorowany godnością prałata. 11 listopada 1993 został laureatem nagrody imienia ks. prałata Aleksandra Skowrońskiego; 23 czerwca 1997 - Honorowym obywatelem miasta Siemianowice. Był członkiem Diecezjalnej Rady Duszpasterskiej, dziekanem dekanatu siemianowickiego. Należał do Kolegium Konsultorów, Diecezjalnej Rady Kapłańskiej.

W 1993 roku został laureatem nagrody im. Aleksandra Skowrońskiego za dorobek kulturowo-twórczy na Śląsku i w całej Polsce. W 1997 roku otrzymał tytuł Honorowego Obywatela Miasta Siemianowic Śląskich. Jest autorem trzech śpiewników piosenek religijnych: "Śpiewajcie Panu Pieśń Nową" 1971, "Błogosław Panie, Nas" 1979, "Pan moją Mocą i Pieśnią" 1989 wydane przez Wydawnictwo Księgarni św. Jacka w Katowicach. Jest autorem autobiografii „Życie darowane mi po raz drugi”; Lauret nagrody im. Aleksandra Skowrońskiego za dorobek kulturowo-twórczy na Śląsku i w całej Polsce. Należy do Diecezjalnej Komisji Historycznej przygotowującej proces beatyfikacyjny Sługi Bożego ks. Franciszka Blachnickiego. Jako emeryt najpierw zamieszkał w Świbiu, a następnie w Domu Księży Emerytów w Katowicach.

Bibliografia

B. Hrapkiewicz, Honorowi Obywatele Miasta Siemianowice Śląskie, Siemianowice 2006, s. 49-62; S. Sierla, Życie darowane mi po raz drugi, Świbie 2004; Z. Janeczek, Siemianowicki słownik biograficzny, Katowice 1996, s. 187-188; T. Snopkowska-Malicka, Sierloterapia, GN 2004, nr 24 (dodatek katowicki), s. 24; Ł. Marek, „Kler to nasz wróg”. Polityka władz państwowych wobec Kościoła katolickiego na terenie województwa katowickiego w latach 1956-1970, Katowice 2009, s. 110 i nn.