Rudzki Franciszek

Rudzki Franciszek (1867-1945), proboszcz w Opolu-Groszowicach

Urodził się 10 grudnia 1867 (jedynie Schematismus z 1912 podaje 1866 rok) w Dębieńsku Wielkim obecnej dzielnicy Czerwionki-Leszczyn. 21 czerwca 1893 przyjął święcenia kapłańskie we Wrocławiu. Od 10 lipca 1894 roku był drugim wikarym w parafii w Opolu, by po kilku latach pełnić funkcję pierwszego wikarego. 28 września 1901 otrzymał nominacje na proboszcza parafii św. Katarzyny w Groszowicach k. Opola. W skład parafii wchodziły jeszcze okoliczne wsie, w których wg przekazów dominował żywioł polski. Stąd codzienne nabożeństwa odprawiane były w języku polskim i jedynie raz na kwartał po niemiecku. Ta praktyka, utrzymana również po podziale Górnego Śląska w 1922 roku, ściągnęła na ks. Rudzkiego niechęć i urzędowe szykany ze strony władz niemieckich. W 1923 roku pozbawiono go funkcji proboszcza, a od 1926 nie mógł mieszkać na plebanii. Niemcy naciskali nawet na władze diecezjalne, aby pozbawić ks. Rudzkiego sprawowania posług kapłańskich. Wprawdzie nie powiodło się to, ale otrzymał on zakaz odprawiania nabożeństw z udziałem wiernych. Jeszcze w latach dwudziestych często łamał nałożone obostrzenia pomagając często w parafii w Tarnowie Opolskim, gdzie proboszczem był ks. Czesław Klimas będący ówcześnie posłem do parlamentu niemieckiego w Berlinie. Zakaz mieszkania w budynku probostwa zmusił ks. Rudzkiego do wynajęcia mieszkania, a kilka lat później dzięki pomocy parafian wybudował dom, w którym mieszkał od końca 1932 roku do swojej tragicznej śmierci. Zginął tragicznie 23 stycznia 1945 będąc spalonym we własnym domu, podpalonym przez żołnierzy sowieckich, którzy w tych dniach dokonali prawie siedemdziesięciu mordów na ludności parafii proszowickiej. Zwęglone zwłoki ks. Rudzkiego jeszcze w tym samym dniu przewieziono do kościoła i urządzono cichy pogrzeb. Został pochowany obok kościoła w Groszowicach.

Bibliografia

Schematismus 1895, s. 134; schematismus 1898, s. 59; Schematismus 1912, s. 195; www.dokumentyslaska.pl.