Parafia św. Jakuba Starszego Apostoła w Lubszy: Różnice pomiędzy wersjami
Nie podano opisu zmian |
Nie podano opisu zmian |
||
| Linia 5: | Linia 5: | ||
==Kościół i inne obiekty parafialne== | ==Kościół i inne obiekty parafialne== | ||
Data budowy pierwszej, drewnianej świątyni nie jest znana. Kościół, który istnieje do dziś został wybudowany na początku XV wieku prawdopodobnie przez Piotra z Lubszy, pisarza książąt opolskich i właściciela Woźnik. Okres użytkowania budynku przez ewangelików sprawił, że świątynia została zrujnowana i pozbawiona średniowiecznego wyposażenia. | Data budowy pierwszej, drewnianej świątyni nie jest znana. Kościół, który istnieje do dziś został wybudowany na początku XV wieku prawdopodobnie przez Piotra z Lubszy, pisarza książąt opolskich i właściciela Woźnik. Okres użytkowania budynku przez ewangelików sprawił, że świątynia została zrujnowana i pozbawiona średniowiecznego wyposażenia. 11 czerwca 1629 król czeski nakazał zwrócić kościół katolikom, a Lubszę opuścili dwaj pastorzy protestanccy. Zabudowania kościelne przejęła komisja, na czele której stał dziekan bytomski ks. Mikołaj Wielicki. | ||
Z początkiem XVIII wieku kościół otoczono murem oraz wyremontowano plebanię. W latach dwudziestych XIX wieku dobudowano do nawy świątyni kaplicę św. Antoniego. Gdy parafia znajdowała się już w strukturach diecezji katowickiej poczyniono nowe inwestycje, dzięki którym przebudowano i powiększono kościół. On sam został poświęcony w 1930 roku. Na początku lat osiemdziesiątych przebudowano prezbiterium oraz ustawiono nowy ołtarz. Kościół został konsekrowany 29 września 1982. | |||
W XIX wieku zbudowano drewnianą dzwonnie dla dwóch dzwonów, a w 1823 roku została ona podwyższona i nakryta hełmem krytym gontem. Jak wiele parafii, także placówkę w Lubszy spotkała konfiskata dzwonów w czasie I wojny światowej. Do dzisiaj zachował się jeden z zabytkowych dzwonów z 1536 roku. | W XIX wieku zbudowano drewnianą dzwonnie dla dwóch dzwonów, a w 1823 roku została ona podwyższona i nakryta hełmem krytym gontem. Jak wiele parafii, także placówkę w Lubszy spotkała konfiskata dzwonów w czasie I wojny światowej. Do dzisiaj zachował się jeden z zabytkowych dzwonów z 1536 roku. | ||
Obok kościoła znajduje się cmentarz parafialny z kaplicą pw. Zmartwyhwstania Pańskiego wybudowaną w latach 1995-1999, a poświeconą 16 maja 1999. | Obok kościoła znajduje się cmentarz parafialny z kaplicą pw. Zmartwyhwstania Pańskiego wybudowaną w latach 1995-1999, a poświeconą 16 maja 1999. | ||
Wersja z 20:02, 25 mar 2012
Genezy miejscowości i placówki duszpasterskiej należy upatrywać w powiązaniu z pobliskimi Psarami. Osada w 1335 roku została wspomniana w spisie świętopietrza - pod nazwą Psalo - i prawdopodobnie była wsią służebną. Jednak po dokonaniu lokacji Lubszy tutaj przeniesiono siedzibę parafii i wybudowano nowy kościół. W źródłach historycznych wspólnota została wymieniona w 1373 roku. W latach 1570-1630 świątynia znajdowała się w rękach protestanckich. W tym czasie lubszańscy katolicy uczęszczali do kościoła w pobliskich Koziegłowach, leżących na terenie księstwa siewierskiego.
Parafia w Lubszy początkowo należała do dekanatu bytomskiego, a od 1857 roku do dekanatu lublinieckiego. W 1955 roku znalazła się w granicach dekanatu jędryko-kaletańskiego, który 5 stycznia 1963 zmienił nazwę na woźnicki. W skład parafii w Lubszy wchodziły także: Babienica, Kamienica, Ligota Woźnicka, Kamieńskie Młyny, Piasek, Psary i Kolonia Strzebińska. Trzy z nich zostały odłączone w kolejnych latach. W 1957 roku Kolonia Strzebińska weszła w skład parafii Świętego Krzyża w Strzebiniu; w 1980 roku erygowano samodzielną placówkę w Babienicy, a 2 lutego 1992 bp katowicki Damian Zimoń powołał tymczasową parafię Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa w Kamieńskich Młynach. Obecnie do parafii należą: Czarny Las, Kamienica Śląska, Ligota Woźnicka, Piasek i inne mniejsze miejscowości. Metryki chrztów są prowadzone od 1765 roku, a ślubów i zgonów od 1707.
Kościół i inne obiekty parafialne
Data budowy pierwszej, drewnianej świątyni nie jest znana. Kościół, który istnieje do dziś został wybudowany na początku XV wieku prawdopodobnie przez Piotra z Lubszy, pisarza książąt opolskich i właściciela Woźnik. Okres użytkowania budynku przez ewangelików sprawił, że świątynia została zrujnowana i pozbawiona średniowiecznego wyposażenia. 11 czerwca 1629 król czeski nakazał zwrócić kościół katolikom, a Lubszę opuścili dwaj pastorzy protestanccy. Zabudowania kościelne przejęła komisja, na czele której stał dziekan bytomski ks. Mikołaj Wielicki.
Z początkiem XVIII wieku kościół otoczono murem oraz wyremontowano plebanię. W latach dwudziestych XIX wieku dobudowano do nawy świątyni kaplicę św. Antoniego. Gdy parafia znajdowała się już w strukturach diecezji katowickiej poczyniono nowe inwestycje, dzięki którym przebudowano i powiększono kościół. On sam został poświęcony w 1930 roku. Na początku lat osiemdziesiątych przebudowano prezbiterium oraz ustawiono nowy ołtarz. Kościół został konsekrowany 29 września 1982. W XIX wieku zbudowano drewnianą dzwonnie dla dwóch dzwonów, a w 1823 roku została ona podwyższona i nakryta hełmem krytym gontem. Jak wiele parafii, także placówkę w Lubszy spotkała konfiskata dzwonów w czasie I wojny światowej. Do dzisiaj zachował się jeden z zabytkowych dzwonów z 1536 roku. Obok kościoła znajduje się cmentarz parafialny z kaplicą pw. Zmartwyhwstania Pańskiego wybudowaną w latach 1995-1999, a poświeconą 16 maja 1999.
Proboszczowie
- ks. Edward Broll (1858-1901)
- ks. Karol Feicke (1901-1932)
- ks. Jan Osiewacz administrator (1932-1935)
- ks. Michał Brzoza (1935-1968)
- ks. Franciszek Kasperczyk administrator (1968-1971)
- ks. Stefan Kornas administrator (1971-1972)
- ks. Bolesław Jakubczyk (1972-1979)
- ks. Joachim Dziadzko (1979-1989)
- ks. Lucjan Kolorz proboszcz (29 X 1989 – nadal)
Bibliografia
Schematyzm Diecezji Śląskiej 1927, Katowice 1927, s. 53-54; F. Maroń, Rozwój sieci parafialnej w diecezji katowickiej aż do końca XV w., ŚSHT 1969, t. 2, s. 143-144; tenże, Proces kształtowania wschodniej granicy biskupstwa wrocławskiego na tle wydarzeń politycznych przełomu XVIII i XIX wieku. Przyczynek do genezy ustaleń bulli "De salute animarum", ŚSHT 1971, t. 4, s. 239, 244; www.kuria.gliwice.pl.