Mandrek Wiktor: Różnice pomiędzy wersjami
(dr) |
(dr) |
||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
== Mandrek Wiktor (1911-1982), proboszcz w Giszowcu == | == Mandrek Wiktor (1911-1982), proboszcz w Giszowcu == | ||
Urodził się 2 stycznia 1911 w Gliwicach, w rodzinie Jana i Julianny z d. Rosół. Przez 5 lat uczęszczał w Gliwicach do niemieckiej szkoły powszechnej. W 1922 roku rodzina Mandrków musiała opuścić teren niemiecki z powodu przynależności rodziców do stowarzyszeń polskich. Zamieszkali w Katowicach-Dębie. Kontynuował naukę w polskiej szkole powszechnej. Po rocznej elementarnej nauce języka polskiego zdał egzamin do Gimnazjum Matematyczno-Przyrodniczego w Katowicach. Ponieważ myślał już wtedy o kapłaństwie, po czterech latach nauki w tej szkole przeniósł się w 1927 roku do gimnazjum klasycznego w Katowicach. Po zdaniu egzaminu dojrzałości zgłosił się w 1932 roku do [[Śląskie Seminarium Duchowne|Wyższego Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie]]. Po zakończeniu studiów na [[Wydział Teologiczny Uniwersytetu Jagiellońskiego|Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego]] | Urodził się 2 stycznia 1911 w Gliwicach, w rodzinie Jana i Julianny z d. Rosół. Przez 5 lat uczęszczał w Gliwicach do niemieckiej szkoły powszechnej. W 1922 roku rodzina Mandrków musiała opuścić teren niemiecki z powodu przynależności rodziców do stowarzyszeń polskich. Zamieszkali w Katowicach-Dębie. Kontynuował naukę w polskiej szkole powszechnej. Po rocznej elementarnej nauce języka polskiego zdał egzamin do Gimnazjum Matematyczno-Przyrodniczego w Katowicach. Ponieważ myślał już wtedy o kapłaństwie, po czterech latach nauki w tej szkole przeniósł się w 1927 roku do gimnazjum klasycznego w Katowicach. Po zdaniu egzaminu dojrzałości zgłosił się w 1932 roku do [[Śląskie Seminarium Duchowne|Wyższego Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie]]. Po zakończeniu studiów na [[Wydział Teologiczny Uniwersytetu Jagiellońskiego|Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego]] przyjął 20 czerwca 1937 w Katowicach z rąk [[Adamski Stanisław|bpa S. Adamskiego]] święcenia kapłańskie. | ||
Bezpośrednio po święceniach zlecono mu zastępstwo w [[Parafia św. Józefa w Zgodzie|Świętochłowicach-Zgodzie]], a po miesiącu w [[Parafia św. Barbary w Chorzowie|parafii św. Barbary w Chorzowie]]. Od 19 stycznia do 5 lutego 1938 pełnił zastępstwo w charakterze substytuta w [[Parafia św. Jana Nepomucena w Pogwizdowie|Pogwizdowie]] (obecnie [[diecezja bielsko-żywiecka]]), po czym wrócił do parafii św. Barbary w Chorzowie, | Bezpośrednio po święceniach zlecono mu zastępstwo w [[Parafia św. Józefa w Zgodzie|Świętochłowicach-Zgodzie]], a po miesiącu w [[Parafia św. Barbary w Chorzowie|parafii św. Barbary w Chorzowie]]. Od 19 stycznia do 5 lutego 1938 pełnił zastępstwo w charakterze substytuta w [[Parafia św. Jana Nepomucena w Pogwizdowie|Pogwizdowie]] (obecnie [[diecezja bielsko-żywiecka]]), po czym wrócił do parafii św. Barbary w Chorzowie, | ||
gdzie 5 września 1938 otrzymał dekret na wikariusza współpracownika w tej parafii. 9 maja 1940 posłany został na wikariusza do [[Parafia Najświętszego Serca Pana Jezusa i św. Jana Bosko w Piotrowicach|Piotrowic]]. W 1941 roku został ukarany przez władze okupacyjne za to, że uroczyście obchodził w kościele w Piotrowicach święto Wniebowstąpienia Pańskiego. W maju 1945 roku krótko zastępował w charakterze wikariusza przy | gdzie 5 września 1938 otrzymał dekret na wikariusza współpracownika w tej parafii. 9 maja 1940 posłany został na wikariusza do [[Parafia Najświętszego Serca Pana Jezusa i św. Jana Bosko w Piotrowicach|Piotrowic]]. W 1941 roku został ukarany przez władze okupacyjne za to, że uroczyście obchodził w kościele w Piotrowicach święto Wniebowstąpienia Pańskiego. W maju 1945 roku krótko zastępował w charakterze wikariusza przy [[Parafia Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Katowicach|kościele pw. Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Katowicach]], a od 8 maja 1945 pracował w [[Parafia św. Anny w Janowie|Janowie]]. Będąc w Janowie został mianowany kapelanem tamtejszego hufca harcerzy. | ||
1 stycznia 1949 została utworzona [[kuracja]] Giszowiec, a ks. Wiktor Mandrek został pierwszym duszpasterzem w tej nowej placówce. Odtąd był związany z Giszowcem aż do przejścia, w 1979 roku, na emeryturę. Po przekształceniu w 1957 roku kuracji w [[Parafia św. Stanisława Kostki w Giszowcu|Giszowcu]] w [[Parafia|parafię]], został mianowany stałym jej proboszczem. Prawo do noszenia tytułu proboszcza otrzymał już w 1952 roku. W Giszowcu wybudował kościół i plebanię. Kościół został zbudowany w latach 1946-1948 według projektu architekta Jerzego Kruga. Jest niewielką budowlą ze skromnym krzyżem nad frontonem i dzwonnicą. Po przejściu na emeryturę zamieszkał w Katowicach-Piotrowicach. Zmarł 19 kwietnia 1982 w szpitalu w Mikołowie po wielotygodniowej chorobie. Pochowany został 22 kwietnia w Giszowcu, gdzie przez 30 lat duszpasterzował. | |||
== Bibliografia == | == Bibliografia == | ||
Aktualna wersja na dzień 22:11, 18 paź 2019
Mandrek Wiktor (1911-1982), proboszcz w Giszowcu
Urodził się 2 stycznia 1911 w Gliwicach, w rodzinie Jana i Julianny z d. Rosół. Przez 5 lat uczęszczał w Gliwicach do niemieckiej szkoły powszechnej. W 1922 roku rodzina Mandrków musiała opuścić teren niemiecki z powodu przynależności rodziców do stowarzyszeń polskich. Zamieszkali w Katowicach-Dębie. Kontynuował naukę w polskiej szkole powszechnej. Po rocznej elementarnej nauce języka polskiego zdał egzamin do Gimnazjum Matematyczno-Przyrodniczego w Katowicach. Ponieważ myślał już wtedy o kapłaństwie, po czterech latach nauki w tej szkole przeniósł się w 1927 roku do gimnazjum klasycznego w Katowicach. Po zdaniu egzaminu dojrzałości zgłosił się w 1932 roku do Wyższego Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie. Po zakończeniu studiów na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego przyjął 20 czerwca 1937 w Katowicach z rąk bpa S. Adamskiego święcenia kapłańskie.
Bezpośrednio po święceniach zlecono mu zastępstwo w Świętochłowicach-Zgodzie, a po miesiącu w parafii św. Barbary w Chorzowie. Od 19 stycznia do 5 lutego 1938 pełnił zastępstwo w charakterze substytuta w Pogwizdowie (obecnie diecezja bielsko-żywiecka), po czym wrócił do parafii św. Barbary w Chorzowie, gdzie 5 września 1938 otrzymał dekret na wikariusza współpracownika w tej parafii. 9 maja 1940 posłany został na wikariusza do Piotrowic. W 1941 roku został ukarany przez władze okupacyjne za to, że uroczyście obchodził w kościele w Piotrowicach święto Wniebowstąpienia Pańskiego. W maju 1945 roku krótko zastępował w charakterze wikariusza przy kościele pw. Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Katowicach, a od 8 maja 1945 pracował w Janowie. Będąc w Janowie został mianowany kapelanem tamtejszego hufca harcerzy.
1 stycznia 1949 została utworzona kuracja Giszowiec, a ks. Wiktor Mandrek został pierwszym duszpasterzem w tej nowej placówce. Odtąd był związany z Giszowcem aż do przejścia, w 1979 roku, na emeryturę. Po przekształceniu w 1957 roku kuracji w Giszowcu w parafię, został mianowany stałym jej proboszczem. Prawo do noszenia tytułu proboszcza otrzymał już w 1952 roku. W Giszowcu wybudował kościół i plebanię. Kościół został zbudowany w latach 1946-1948 według projektu architekta Jerzego Kruga. Jest niewielką budowlą ze skromnym krzyżem nad frontonem i dzwonnicą. Po przejściu na emeryturę zamieszkał w Katowicach-Piotrowicach. Zmarł 19 kwietnia 1982 w szpitalu w Mikołowie po wielotygodniowej chorobie. Pochowany został 22 kwietnia w Giszowcu, gdzie przez 30 lat duszpasterzował.
Bibliografia
AAKat, Akta personalne ks. Wiktora Mandrka; Schematyzm 1955-1986; Nekrolog, WD 1984, nr 1, s. 37-38; Skworc, Budownictwo kościołów, s. 162; S. Sierla, Życie darowane mi po raz drugi, Świbie 2004, s. 52-53.
| |||||