I Synod Diecezji Katowickiej

Sytuacja, jaka wytworzyła się w Kościele po Soborze Watykańskim II sprzyjała idei synodalnej. To czego nie udało się zrealizować biskupowi Arkadiuszowi Lisieckiemu, tego dokonał biskup Herbert Bednorz. 1 stycznia 1972 biskup Bednorz oficjalnie zapowiedział zwołanie I Synodu Diecezji Katowickiej. Zostały powołane Komisje Synodalne, które podjęły prace nad przygotowaniem Synodu od strony teologicznej. W liście pasterskim z 13 września 1972 biskup katowicki oświadczył, że organizowany synod - jego zdaniem - powinien mieć przed wszystkim charakter pastoralny, bez akcentów ideologicznych i politycznych. Synod miał mieć charakter „dynamiczny”, miał uwzględniać najważniejsze problemy duszpasterskie na Śląsku; natomiast w mniejszym stopniu miał kodyfikować kościelne prawo lokalne. Wzięli w nim udział zarówno przedstawiciele duchowieństwa, jak i katolicy świeccy. W czasie obrad zbierali oni doświadczenia minionych dziesięcioleci, stabilizowali osiągnięcia duszpasterskie Kościoła lokalnego. Nie zrywali z przeszłością, ale podkreślali konieczność utrzymania doświadczeń w duszpasterstwie ludowym, robotniczym i masowym. W niektórych dziedzinach wychodzili odważnie w przyszłość, żeby tylko przypomnieć postulaty obradujących, które dotyczyły problemów ekumenicznych. W roku 1976 w Rzymie opublikowano dokumenty synodalne: "Wiara, modlitwa i życie w Kościele katowickim. Uchwały I Synodu Diecezji Katowickiej".