Hanuszek Walenty: Różnice pomiędzy wersjami
(nowe) |
(dr) |
||
| (Nie pokazano 3 wersji utworzonych przez 2 użytkowników) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
== | ==Hanuszek Walenty (1776-1833), proboszcz w Ćwiklicach i Pszczynie== | ||
Urodził się 1 stycznia 1776 w Pszczynie w rodzinie chłopskiej | Urodził się 1 stycznia 1776 w Pszczynie w rodzinie chłopskiej Grzegorza i Marii z d. Niedzielonka. Przez kilka lat kształcił się w szkole klasztornej ojców cystersów w [[Rudy Raciborskie|Rudach Raciborskich]]. Studiował teologię w Krakowie i Kielcach. Święcenia kapłańskie przyjął 16 lutego 1799 w Krakowie. Posługiwał się biegle zarówno językiem polskim jak i niemieckim. Od 1799 roku do grudnia 1802 roku był [[Prebenda|prebendarzem]] w Kaplicy Różańcowej w kościele parafialnym pw. Wszystkich Świętych w Pszczynie. | ||
W 1803 roku objął parafię św. Marcina w pobliskich [[Parafia św. Marcina w Ćwiklicach|Ćwiklicach]]. Duszpasterzował tam do 1821 roku i był ostatnim ćwiklickim proboszczem, którego ustanowił biskup krakowski. 27 maja 1821 otrzymał nominację na proboszcza [[Parafia Wszystkich Świętych w Pszczynie|parafii pw. Wszystkich Świętych w Pszczynie]]. Został mianowany dziekanem dekanatu pszczyńskiego. W latach 1823-1828 powierzono mu dodatkowo obowiązki administratora parafii w Goczałkowicach. 13 grudnia 1826 został mianowany komisarzem wrocławskiego urzędu biskupiego na teren dekanatów: pszczyńskiego i bytomskiego. Był także inspektorem lokalnym dla szkół na terenie swojej parafii. Przeprowadził remont drewnianego kościoła filialnego pw. św. Jadwigi w Pszczynie i dwóch cmentarzy parafialnych. W testamencie z 1833 roku ustanowił legat dla katolickiej szkoły. Zmarł 30 marca 1833 w Pszczynie i został pochowany na cmentarzu świętej Jadwigi. | |||
==Bibliografia== | ==Bibliografia== | ||
F. Maroń, Szkoła górnośląska w ostatnich dziesięcioleciach przed Kulturkampfem (na przykładzie ówczesnego powiatu pszczyńskiego), ŚSHT VI(1973), s. 207; Por. L. Musioł, Pszczyna Monografia historyczna, Katowice 1936, s. 340 - 341. | F. Maroń, Szkoła górnośląska w ostatnich dziesięcioleciach przed Kulturkampfem (na przykładzie ówczesnego powiatu pszczyńskiego), ŚSHT VI (1973), s. 207; Por. L. Musioł, Pszczyna Monografia historyczna, Katowice 1936, s. 340-341. | ||
{{Noty biograficzne}} | {{Noty biograficzne}} | ||
[[Kategoria:Biografie - H]] | [[Kategoria:Biografie - H]] | ||
[[Kategoria:Budowniczy]] | |||
Aktualna wersja na dzień 23:31, 11 maj 2018
Hanuszek Walenty (1776-1833), proboszcz w Ćwiklicach i Pszczynie
Urodził się 1 stycznia 1776 w Pszczynie w rodzinie chłopskiej Grzegorza i Marii z d. Niedzielonka. Przez kilka lat kształcił się w szkole klasztornej ojców cystersów w Rudach Raciborskich. Studiował teologię w Krakowie i Kielcach. Święcenia kapłańskie przyjął 16 lutego 1799 w Krakowie. Posługiwał się biegle zarówno językiem polskim jak i niemieckim. Od 1799 roku do grudnia 1802 roku był prebendarzem w Kaplicy Różańcowej w kościele parafialnym pw. Wszystkich Świętych w Pszczynie.
W 1803 roku objął parafię św. Marcina w pobliskich Ćwiklicach. Duszpasterzował tam do 1821 roku i był ostatnim ćwiklickim proboszczem, którego ustanowił biskup krakowski. 27 maja 1821 otrzymał nominację na proboszcza parafii pw. Wszystkich Świętych w Pszczynie. Został mianowany dziekanem dekanatu pszczyńskiego. W latach 1823-1828 powierzono mu dodatkowo obowiązki administratora parafii w Goczałkowicach. 13 grudnia 1826 został mianowany komisarzem wrocławskiego urzędu biskupiego na teren dekanatów: pszczyńskiego i bytomskiego. Był także inspektorem lokalnym dla szkół na terenie swojej parafii. Przeprowadził remont drewnianego kościoła filialnego pw. św. Jadwigi w Pszczynie i dwóch cmentarzy parafialnych. W testamencie z 1833 roku ustanowił legat dla katolickiej szkoły. Zmarł 30 marca 1833 w Pszczynie i został pochowany na cmentarzu świętej Jadwigi.
Bibliografia
F. Maroń, Szkoła górnośląska w ostatnich dziesięcioleciach przed Kulturkampfem (na przykładzie ówczesnego powiatu pszczyńskiego), ŚSHT VI (1973), s. 207; Por. L. Musioł, Pszczyna Monografia historyczna, Katowice 1936, s. 340-341.
| |||||