Bractwo Matek Chrześcijańskich w diecezji wrocławskiej

Bractwo Matek Chrześcijańskich w diecezji wrocławskiej

Bractwo Matek Chrześcijańskich założone zostało w 1850 przez grupę kobiet w Lille (Francja) celem uświęcenia matek i ich rodzin. W roku 1856 papież Pius IX podniósł rangę bractwa do godności arcybractwa. Głównym założeniem bractwa było chrześcijańskie wychowanie dzieci. Członkinie bractwa przyjmowały na siebie również trud i obowiązek wychowania dzieci moralnie zaniedbanych oraz sierot. Główną patronką bractwa została Matka Boska Bolesna. Bractwo zostało poddane także pod opiekę świętych patronów rodzin oraz matek, m. in. św. Moniki, bł. Jolanty i innych. Na ziemiach polskich pierwsze bractwo powstało m. in. w Warszawie (1860), a także w Krakowie (1880). W roku 1913 bractwo przy kościele św. Barbary w Krakowie uzyskało godność arcybractwa i możliwość agregacji bractw z diecezji krakowskiej, lwowskiej, przemyskiej, tarnowskiej oraz części diecezji wrocławskiej (podległej Austrii).

W roku 1937 w diecezji wrocławskiej istniały trzy bractwa. Ta niewielka ilość była spowodowana tym, że choć początkowo pokładano w bractwie wielkie nadzieje co do umocnienia modelu śląskiej rodziny, która była zagrożona atakiem kulturkampfu na katechizację dzieci i młodzieży. Jednakże za sprawą bpa Georga Koppa pod koniec XIX wieku większy nacisk został położony na rozwój w diecezji Stowarzyszenia św. Rodziny, które to listem pasterskim z 27 stycznia 1895 roku zostało wprowadzone we wszystkich parafiach diecezji.

Bractwo Matek Chrześcijańskich było ostoją katolicyzmu w rodzinach. Uczyło ono matki prawdziwie chrześcijańskiego wychowania swych dzieci. Stawiało je w roli pierwszych nauczycielek religii dla swych dzieci. W swych strukturach zakładało ono comiesięczne konferencje o problematyce wychowawczej. Podczas tych konferencji ustalano także konkretne zadania do realizacji. We „wstępnym słowie”, które zostało skierowane do Braci Kapłanów możemy przeczytać: „Przez Bractwo Matek chrześcijańskich do tysiące dzieci może się przedrzeć głos kapłana, na tysiące serc może rzucić gorliwa jego ręka posiew zbawienny wiary i cnoty”.

Bibliografia

[1] [dostęp. 13.05.2015]; Rodzina Katolicka, nr 12 (przy ZW nr 43), s. XIV; Myszor J., Duchowieństwo Katolickie na Śląsku 1742-1914. Z dziejów duszpasterstwa w diecezji Wrocławskiej, Katowice 2011; Jaskulski A., Konferencye, Poznań 1897