Bractwo św. Jadwigi
Bractwo św. Jadwigi
Istniejące od 1774 r. w Trzebnicy Bractwo Świętej Jadwigi podejmowało pracę zrzeszającą katolickie kobiety i dziewczęta w celu zajęcia się sierotami, biednymi i ludźmi starymi i zajmowało się szerzeniem kultu św. Jadwigi. Bractwo św. Jadwigi to, będące wyrazem troski stróżów sanktuarium o rozszerzanie jej kultu, miało międzynarodowy charakter poprzez członków, którzy z różnych narodowości wstępowali do niego.
Papież Klemens IV w 1267r. kanonizował Jadwigę. Święta Jadwiga została patronką wielu świątyń na ziemiach polskich, ale jej kult rozprzestrzenił się także na Węgrzech, w Czechach i Niemczech. Obdarowane licznymi odpustami, szerzy kult aż po wiek XX, uzyskuje coraz nowych adeptów wśród rzesz pątniczych. Jeszcze z początkiem XX w. wydawano karty wpisowe w języku polskim, tzw. „Ceduły chwalebnego pod bardzo łaskawą obroną świętej księżnej śląskiej Jadwigi, postanowionego bractwa w Trzebnicy”. 17 IX 1680 r. papież Innocenty IX rozszerzył, na prośbę króla Jana III Sobieskiego, kult św. Jadwigi na cały Kościół. Diecezja wrocławska już na synodzie w 1344 r. postanowiła wprowadzić święto wyniesionej na ołtarze księżnej jako święto nakazane (de praecepto). W klasztorze augustianów w Żaganiu od 1360 r. modlono się do św. Jadwigi. Była też czczona jako patronka bożogrobowców w Krakowie, gdzie w drugiej połowie XIV wieku założono szpital z kościołem pod Jej wezwaniem. Renesans kultu św. Jadwigi jako patronki Polski a zwłaszcza Śląska nastąpił w XIX wieku, podczas wzmożonej germanizacji ziem śląskich. Ożywienie kultu po II wojnie światowej związane było z powrotem Śląska do Polski.
Po przerwie związanej z sytuacją polityczną w Polsce, z okazji 750-lecia śmierci św. Jadwigi, mając na uwadze pragnienie duchownych i świeckich, ks. kard. Henryk Gulbinowicz dekretem z 14 X 1993 r. reaktywował Bractwo Świętej Jadwigi przy bazylice Patronki Śląska w Trzebnicy. Bractwo zostało reaktywowane, celem jego jest cześć św. Jadwigi Śląskiej, szerzenie jej kultu, wzorowanie się na św. Jadwidze w wypełnianiu powołania chrześcijańskiego i naśladowaniu jej w pełnieniu dzieł miłosierdzia. Bractwo nie tworzy bardzo ścisłej struktury organizacyjnej, jego życie i działalność opiera się przede wszystkim na przyjętych wewnętrznie przez jej członków zasadach i wskazaniach Ewangelii.
Bibliografia
J. Marecki, Zakony żeńskie w Polsce. Instytuty życia konsekrowanego - instytuty i zgromadzenia zakonne - instytuty świeckie - wspólnoty życia apostolskiego, Kraków 1997; J. i M. Łempiccy, Święci w Polsce i ich kult w świetle historii, Kraków 2008; opr. Natalia Ruman.