Benedykt XI (1240-1304), papież
Niccolò Boccasini urodził się w 1240 w Treviso. Jego ojciec był notariuszem, a matka praczką. Za nim został wybrany na papieża jako 14-letni młodzieniec wstąpił do Zakonu Kaznodziejskiego św. Dominika. Zdobył wykształcenie na Teologiczna w Wenecji i Genewie. Potem zaczął wykładać teologię. W 1296 został wybrany na generała tego zakonu. Przez papieża Bonifacego VIII został mianowany kardynałem i biskupem Ostii. Pośredniczył z ramienia Kościoła katolickiego w pokoju między monarchią Francji i Anglii. Był wysłany jako legat na Węgry, do Francji i w kilku innych miejscach w Europie także w Polsce. Aby pełnić poojowe i misje. W czasie konfliktu papieża z ówczesnym królem Francji zdecydowanie stał po stronie Bonifacego VIII. Nakazał również dominikaną podporządkowanie się zwierzchności następcy św. Piotra. Kiedy papież został porwany Mikołaj Boccasini sprzeciwiał się temu i pomógł w jego uwolnieniu. Po śmierci Bonifacego VIII został na konklawe w 1303 wybrany papieżem i przyjął imię Benedykt XI. Jego pontyfikat nie był długi. Dążył do pokojowej relacji z Filipem IV Pięknego królem Francji. W tym celu zniósł ekskomunikę z króla i dwóch kardynałów nałożone przez poprzedniego papieża. Papież przebaczył również innym osobom które brały udział w spisku przeciwko Bonifacemu VIII. Nie zrobił jednak tego w stosunku do jednego dworzanina królewskiego. Był autorytetem wielu komentarzy do ksiąg Pisma Świętego. Zmarł 7 VII 1304 w Perugii. W 1736 papież Klemens XII włączył papieża Benedykta XI do grona błogosławionych Kościoła katolickiego. Jego doczesne szczątki znajdują się w kościele św. Dominika w Perugii. Jest oceniany jako człowiek łagodny, opanowany i rozmodlony.
Bibliografia
A. Witkowska, Benedykt XI, w: Encyklopedia Katolicka, Lublin 1985, t. 2, kol. 221; R. Fischer–Wollpert, Leksykon papieży, Kraków 1990, s. 117; K. Dopierała, Księga papieży, Poznań 1996, s. 232-233.
