Bednorz Zbyszko: Różnice pomiędzy wersjami
(dr) |
(dr) |
||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
==Zbyszko | ==Bednorz Zbyszko (1913-2010)== | ||
Urodził się 11 października 1913 w Skalmierzycach k. Ostrowa Wielkopolskiego. W czasie II wojny mieszkał w Warszawie i pracował w Departamencie Informacji i Prasy Okręgu Śląskiego. Walczył w Powstaniu Warszawskim. Trzy tygodnie po jego wybuchu wygłosił przez radio "Apel Powstańczej Warszawy do Polaków Ziem Zachodnich". Po upadku powstania został przewieziony do obozu jenieckiego w Spellen nad Renem, z którego udało mu się uciec. Do zakończenia wojny działał w podziemiu. | Urodził się 11 października 1913 w Skalmierzycach k. Ostrowa Wielkopolskiego. W czasie II wojny mieszkał w Warszawie i pracował w Departamencie Informacji i Prasy Okręgu Śląskiego. Walczył w Powstaniu Warszawskim. Trzy tygodnie po jego wybuchu wygłosił przez radio "Apel Powstańczej Warszawy do Polaków Ziem Zachodnich". Po upadku powstania został przewieziony do obozu jenieckiego w Spellen nad Renem, z którego udało mu się uciec. Do zakończenia wojny działał w podziemiu. | ||
W kwietniu 1943 roku, poznał łączniczkę AK "Izę", czyli Różę Wróbel z Chorzowa, z którą w 1944 roku wziął ślub. Mieszkali na opolskich Chabrach. Po wojnie związał się | W kwietniu 1943 roku, poznał łączniczkę AK "Izę", czyli Różę Wróbel z Chorzowa, z którą w 1944 roku wziął ślub. Mieszkali na opolskich Chabrach. Po wojnie związał się ze środowiskiem [[PAX|PAX-u]] Bolesława Piaseckiego. | ||
W 1948 roku został aresztowany przez UB. Dwa lata siedział w lochach Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego w Warszawie. W 1950 roku sąd komunistyczny skazał go na 15 lat więzienia. Przebywał najpierw w osławionym więzieniu na Rakowieckiej w Warszawie, później we Wronkach. O łaskę dla niego zabiegali m.in. bp katowicki [[Bednorz Herbert| Herbert Bednorz]], pisarz [[Morcinek Gustaw|Gustaw Morcinek]] i szef PAX-u [[Piasecki Bolesław|Bolesław Piasecki]]. Pod koniec 1951 roku wyszedł na wolność. | W 1948 roku został aresztowany przez UB. Dwa lata siedział w lochach Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego w Warszawie. W 1950 roku sąd komunistyczny skazał go na 15 lat więzienia. Przebywał najpierw w osławionym więzieniu na Rakowieckiej w Warszawie, później we Wronkach. O łaskę dla niego zabiegali m.in. bp katowicki [[Bednorz Herbert| Herbert Bednorz]], pisarz [[Morcinek Gustaw|Gustaw Morcinek]] i szef PAX-u [[Piasecki Bolesław|Bolesław Piasecki]]. Pod koniec 1951 roku wyszedł na wolność. | ||
W latach 1960-1980 pracował w Instytucie Śląskim w Opolu. W | W latach 1960-1980 pracował w Instytucie Śląskim w Opolu. W jego twórczości literackiej, eseistyce oraz pracach naukowych dominuje tematyka śląska. Publikował m.in. w: „Tygodniku Powszechnym” , [[Gość Niedzielny - tygodnik|"Gościu Niedzielnym "]], „Tygodniku Warszawskim”, „Odrze” i „Kierunkach”. 29 maja 2003 Zbyszko Bednorz otrzymał - jako pierwszy w historii Uniwersytetu Opolskiego - tytuł honorowego profesora UO. | ||
Zmarł 28 listopada 2010 w Opolu. | Zmarł 28 listopada 2010 w Opolu. Spoczął na opolskim cmentarzu w Półwsi. | ||
==Twórczość== | ==Twórczość== | ||
| Linia 28: | Linia 28: | ||
==Bibliografia== | ==Bibliografia== | ||
K. Heska-Kwaśniewicz, Odszedł Zbyszko Bednorz, Śląsk. Miesięcznik Społeczno -Kulturalny 2011, nr 1, s. 45; Wielka Encyklopedia PWN, pod red. J. Wojnowskiego, Warszawa 2001, t. 3, s. 359; | K. Heska-Kwaśniewicz, Odszedł Zbyszko Bednorz, Śląsk. Miesięcznik Społeczno-Kulturalny 2011, nr 1, s. 45; Wielka Encyklopedia PWN, pod red. J. Wojnowskiego, Warszawa 2001, t. 3, s. 359; | ||
{{Noty biograficzne}} | {{Noty biograficzne}} | ||
[[Kategoria:Biografie - B]] | [[Kategoria:Biografie - B]] | ||
[[Kategoria:Literaci i publicyści]] | [[Kategoria:Literaci i publicyści]] | ||
Aktualna wersja na dzień 21:39, 26 cze 2017
Bednorz Zbyszko (1913-2010)
Urodził się 11 października 1913 w Skalmierzycach k. Ostrowa Wielkopolskiego. W czasie II wojny mieszkał w Warszawie i pracował w Departamencie Informacji i Prasy Okręgu Śląskiego. Walczył w Powstaniu Warszawskim. Trzy tygodnie po jego wybuchu wygłosił przez radio "Apel Powstańczej Warszawy do Polaków Ziem Zachodnich". Po upadku powstania został przewieziony do obozu jenieckiego w Spellen nad Renem, z którego udało mu się uciec. Do zakończenia wojny działał w podziemiu. W kwietniu 1943 roku, poznał łączniczkę AK "Izę", czyli Różę Wróbel z Chorzowa, z którą w 1944 roku wziął ślub. Mieszkali na opolskich Chabrach. Po wojnie związał się ze środowiskiem PAX-u Bolesława Piaseckiego.
W 1948 roku został aresztowany przez UB. Dwa lata siedział w lochach Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego w Warszawie. W 1950 roku sąd komunistyczny skazał go na 15 lat więzienia. Przebywał najpierw w osławionym więzieniu na Rakowieckiej w Warszawie, później we Wronkach. O łaskę dla niego zabiegali m.in. bp katowicki Herbert Bednorz, pisarz Gustaw Morcinek i szef PAX-u Bolesław Piasecki. Pod koniec 1951 roku wyszedł na wolność.
W latach 1960-1980 pracował w Instytucie Śląskim w Opolu. W jego twórczości literackiej, eseistyce oraz pracach naukowych dominuje tematyka śląska. Publikował m.in. w: „Tygodniku Powszechnym” , "Gościu Niedzielnym ", „Tygodniku Warszawskim”, „Odrze” i „Kierunkach”. 29 maja 2003 Zbyszko Bednorz otrzymał - jako pierwszy w historii Uniwersytetu Opolskiego - tytuł honorowego profesora UO.
Zmarł 28 listopada 2010 w Opolu. Spoczął na opolskim cmentarzu w Półwsi.
Twórczość
- 1943 - Śląsk wierny Ojczyźnie
- 1945 - Glossy Śląskie
- 1946 - Od Opola do Wrocławia
- 1953 - Dzieci i bagaże
- 1955 - Będzie bratem
- 1958 - Ręce wzniesione. Powieść biograficzna (o Alojzym Majewskim)
- 1960 - Szczepan, czyli Rzecz o Józefie Ryszce
- 1962 - Urok mowy wyzwolonej
- 1966 - Ludowe żniwo literackie
- 1971 - Z Janem
- 1978 - Na Zapiecku trzy okna
- 1979 - Dyszlem i parą: Z dziejów polskiej literatury podróżniczej na Śląsku
- 1987 - Lata krecie i orłowe
- 1993 - Do wyjaśnienia
- 2000 - Gniazda wędrujące
Bibliografia
K. Heska-Kwaśniewicz, Odszedł Zbyszko Bednorz, Śląsk. Miesięcznik Społeczno-Kulturalny 2011, nr 1, s. 45; Wielka Encyklopedia PWN, pod red. J. Wojnowskiego, Warszawa 2001, t. 3, s. 359;
| |||||